ကဲ---ဘာလုပ္ႀကမလဲ?....

24th August,
(၁)
ၿပီး ခဲ႔တဲ႔ စေနေန႔က ရန္ကုန္မွာရွိေသာ စာေရးဆရာသူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတပါးကုိဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ႔၏။ ဖုန္းဆက္တဲ႔အခါတုိင္း အသစ္ထုတ္မဲ႔စာအုပ္အေႀကာင္းေတြပဲေျပာေနႀကမုိ႔ မိမိကစၿပီး စာအုပ္အေႀကာင္း နဲ႔ Intro ဝင္လုိက္ပါတယ္။
စာေရးသူ။ ။ ကုိယ္႔လူဘာစာအုပ္ေတြထုတ္ၿပီး အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာအုံးမလုိ႔လဲ။
သူငယ္ခ်င္း။ ။ စာအုပ္လည္းထုတ္ဖုိ႔အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ စာအုပ္ထက္အေရးႀကီးတာ တစ္ခုအတြက္လည္း ေခါင္းစားေနတယ္။ အႀကံညာဏ္ေလးရွိရင္လည္းမစပါအုံး။
စာေရးသူ။ ။ ဟ---တယ္စာတဲ႔ဆုိပါလား။ ဘာဝိနိစၥယေတြေပၚလာျပန္ၿပီလဲ။
သူငယ္ခ်င္း။ ။ ခုကိစၥက ဝိနိစၥယမဟုတ္ဘူး လူ႔ကိစၥ ဗ်။
စာေရးသူ။ ။ အင္း--ငါေျပာသားဘဲ ပုိက္ဆံေတြ အရမ္းမေခ်းနဲ႔လုိ႔။ ခုဘယ္ေလာက္ပါသြားသလဲ။
သူငယ္ခ်င္း။ ။ စကားဘဲနင္းကန္ေျပာေန ဒီကေျပာတာလဲ ခဏေလး သည္းခံ နားေထာင္ပါအုံး။ ခုအလုပ္ရူပ္ေနတာ ပုိက္ဆံပါလုိ႔မဟုတ္ဘူး ေနာင္ေတာ္ႀကီးရ၊လူေတြပါကုန္လုိ႔ဗ်။ လူေတြဆုိတာထက္ ကေလး ေတြပါကုန္လုိ႔ပါ။
စာေရးသူ။ ။ လင္းစမ္းပါအုံး မင္းဥစၥာ ကအၿမီးအေမာက္မတဲ႔လုိက္တာ။ ငါေတာင္ေခါင္းရူပ္---ေယာင္လုိ႔ ဆံပင္မရွိလုိ႔-- စိတ္ရူပ္လာၿပီး။ ကေလးေတြက ဘာ႔ေႀကာင္႔ပါရတာလဲ။
သူငယ္ခ်င္း။ ။ ဒီလုိဗ် ၿပီးခဲ႔တဲ႔ေမလ(၂) ျမန္မာႏူိင္ငံမွာ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္ခတ္လုိက္တာ ျမန္မာ႔ဆန္အုိးႀကီး ျဖစ္တဲ႔ ဧရာဝတီတုိင္းတတိုင္းလုံး နီးပါး သုသာန္တစျပင္ျဖစ္ခဲ႔တာ လူတုိင္းအသိပါ။ အဲဒီလုိမ်ဳိးလဲျမန္မာ႔သမုိင္းမွာ မျဖစ္ဘူးေတာ႔လူေတြမွာ အကုန္ဒိတ္လန္႔ကုန္ႀကတာ ေပါ႕။ အစုိးရပုိင္းအေနနဲ႔လည္း ေဘးႀကပ္နံႀကပ္ျဖစ္သြားတယ္။ တဖတ္က ေမလ(၁၀)ရက္ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ မဲဆြယ္စည္းရုံးေရးကာလ ျဖစ္ေနတာကုိး။ ဒကာေတာ္ေက်းဇူးရွင္ ဆုိ ရွင္ဘုရင္တခါထြက္ပဲႀကီးတစ္ေလွခ်က္ဆုိတဲ႔အတုိင္း အလုပ္ေတြတအားရူပ္ေနလ႔ုိ နဲ႔ တူတယ္နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး (၂) ပတ္ (၃) ပတ္ႀကာမွေပၚလာတယ္ေလ။ လူေတြကယ္ဖုိ႔။ ဘယ္လုိေစာင္႔ေရွာက္ရမလဲ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ေနရလုိ႔နဲ႔တူပါတယ္။
စာေရးသူ။ ။ ေဟ႕ ျမန္ျမန္ေျပာ မင္းဟာလုိရင္းျမန္ျမန္သြားေတာ႔ဒီမွာ ဖုန္းကဒ္ကုန္ေတာ႔မယ္။
သူငယ္ခ်င္း။ ။ အင္းပါေျပာပါ႔မယ္။အေရးထဲကုိယ္႔ဆရာက အေဝးကေနၿပီးေႀကာက္ေနေသးလားမသိဘူး။ စာေရးဆရာဆုိေတာ႔ စကားေခ်ာေအာင္ တန္ဆာဆင္ေနရလုိ႔ပါ။ ကဲ---ခုနာဂစ္ျဖစ္ၿပီး အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ႔ခေလးေတြ မိဘမဲ႔ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး သူတုိ႔ကုိေစာင္႔ေရွာက္ထိန္းသိမ္းျပီး ပညာ သင္ေပး ေကၽြးေမြးဖုိ႔ အလုပ္ေတြ ေပၚလာၿပီေလ။
စာေရးသူ။ ။ ဟ-- ဒါေတြ ဟာ ႏူိင္ငံေတာ္ ကိစၥ ေလ။ ႏူိင္ငံေတာ္မွာ Project ရွိမွာေပါ႔။ မိဘမဲ႔ေဂဟာေတြဖြင္႔။ Community Centre ေတြဖြင္႔ရမွာ တုိင္းျပည္ဘ႑ာစားတဲ႔ႏူိင္ငံေတာ္တာဝန္ပဲမဟုတ္လား။

သူငယ္ခ်င္း။ ။ ေနာင္ႀကီးေျပာတာလြယ္တယ္။တကယ္ေတာ႔ဒီတာဝန္ကုိ အစုိးရ တစ္ဦးထဲနဲ႔မႏူိင္ဘူးဗ်။ မႏူိင္တဲ႔အျပင္ အစုိးရပုိင္း အေပၚ ျပည္သူကမယုံႀကည္တဲ႔အပုိင္းေတြလည္းပါမွာပါ။ အဲဒါေတြေျပာေနအခ်ိန္ကုန္ပါလိမ္႔မယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္မွာ သံဃာ႔အဖြဲ႔အစည္းတခ်ဳိ႔ နဲ႔ အျခား ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္း ေတြ ခေလးေတြလုေနရတဲ႕ကိန္းဆုိက္ေနၿပီဗ်။ သံဃာ႔အဖြဲ႔အစည္းကလည္း နည္းတဲ႔အျပင္အေတြ႔အႀကံဳမရွိတာ ရယ္ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ားစားစား Fund မရွိတာဆုိေတာ႔ခေလးမ်ားမ်ား မလုႏူိင္ပါဘူး။ ကဲ။ ။ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ႔မလဲ။
မိမိႀကားလုိက္ရေသာသတင္းကေတာ႔ ဤမွ်သာျဖစ္ေပမဲ႔ မိမိရဲ႕အေတြးထဲမွာ ဒီခေလးေတြရဲ႕မျမင္ရတဲ႕အနားဂတ္အတြက္ ဝုိးတဝါးအိပ္မက္မ်ားမက္ေနရပါၿပီ။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ဘာလုပ္ေပးႏူိင္မလဲ။
(၂)
ဓမၼတာအားျဖင္႔ ေရမ်ားေရႏူိင္၊မီးမ်ားမီးႏူိင္ဆုိတဲ႔အတုိင္း မ်ားရာအားႀကီးရာက ႏူိင္စၿမဲ မို႔ ကုိယ္႔ဘာသာဝင္ေတြအျခားဘာသာဝင္ျဖစ္သြားတာ ေတြေဝစရာအေထြအထူးမရွိပါ။ ဘယ္ဘာသာရူေထာင္႔ကႀကည္႔ႀကည္႔ ဒုကၡ ေရာက္သူကုိ ကူညီတာျမင္႔ျမတ္တဲ႔လုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္သင္႔ျဖစ္ထုိက္တာ လုပ္သင္႔လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ရွိတဲ႔သူေတြ လုပ္ေပးသင္႔ တာေတာ႔အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
တဖက္မွလည္း ရင္ဝလွံစူးေနေသာလူတစ္ေယာက္ကုိ လွံကုိအရင္ႏူတ္ေပးၿပီးမွ လွံလာရာလမ္းေႀကာင္း၊လွံဘယ္သူပစ္တာလည္း ႀကည္႔သင္႔ပါသည္။ အျပစ္ေတြေျပာေနမယ္႔အစား အေရးႀကီးသည္မွာ စိတ္ဓါတ္က်ေနေသာ (သုိ႔) ေသာကလွံစူးေနေသာ ဒုကၡသည္ ခေလး လူႀကီးမ်ားကုိ စိတ္ဓါတ္ျမွင္႔တင္ေပးႏူိင္ဖုိ႔ လူတုိင္းမွာ တာဝန္ရွိေနပါၿပီ။
ဓမၼစႀကၤာ၌ ဇာတိ-ပဋိသေႏၶေနရျခင္းဒုကၡ၊ အုိျခင္းဒုကၡ၊နာျခင္းဒုကၡ၊ေသျခင္းဒုကၡ၊ခ်စ္ေသာသူႏွင္႔ေကြကြင္းရျခင္းဒုကၡ၊မခ်စ္ေသာသူႏွင္႔အတူေနရျခင္းဒုကၡ၊ လုိျခင္တာမရေသာဒုကၡ ဟူ၍ ဆင္းရဲဒုကၡ (၇) မ်ဳိး ေဟာထားတာေတြ႔ရပါသည္။ဇာတိ၊ဇရာ၊ဗ်ာဓိ၊မရဏ ကဲ႔သုိ႔ေသာ ဒုကၡ ေလးမ်ဳိးမွာ မိမိတို႔ ရုပ္တရား နာမ္တရားမ်ားရွိေနသမွ်ကာလပတ္လုံး အၿမဲေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမည္ျဖစ္၍ အစားထုိးကုစားရန္မလြယ္ပါ။ ခ်စ္ေသာသူႏွင္႔ေကြကြင္းရျခင္း၊မခ်စ္ေသာသူႏွင္႔အတူေနရျခင္း၊ လုိခ်င္တာမရျခင္းဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကုိ ေတာ႔အစားထုိးကုစား၍ ရႏူိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ခ်စ္စရာေလးေတြျဖစ္လာေအာင္၊ မခ်စ္တာေတြနဲ႔အတူမေနျဖစ္ေအာင္၊လုိခ်င္တာေလးေတြ ရေအာင္ဖန္တီးေပးတက္ဖုိ႔လုိပါမည္။
(၃)
ျဖစ္သင္႔ျဖစ္ထုိက္တာေတြျဖစ္လာဖုိ႔ လုပ္သင္႔လုပ္သင္႔တာေတြကုိ ႏူိင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြယုံႀကည္လာေအာင္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ျပေစခ်င္ပါတယ္။ ခုဟာက (-----)ခတ္တဲ႔ေရ
(---)ေဆးတာနဲ႔ အကုန္ေျပာင္ဆုိသလုိပဲ။ အစုိးရမွာ ရလာတဲ႔ ျပည္တြင္း၊ျပည္ပ အကူအညီ ေတြကုိ စနစ္တက် ျဖန္႔ျဖဴးပါတယ္ဆုိတဲ႔ information ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ခုထိမေပးႏူိင္ေသးဘူး။ ဒါ႔အျပင္ လုပ္ငန္းမကွၽြမ္းက်င္ေတာ႔အေလအလြင္႔ေတြ တအားမ်ားၿပီး ပုိးသာကုန္ေမာင္းပုံ ေဆာင္းမတက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မိမိစဥ္းစားမိသည္႔အပုိင္းကေတာ႔ ႏူိင္ငံေတာ္၏ အခန္းက႑ပဲျဖစ္ပါသည္။ အစုိးရအေနနဲ႕ မည္သည္႔ဘာသာမွမခြဲျခားပဲ နာဂစ္ဒါဏ္ခံရေသာ၊မိဘမဲ႔အျဖစ္မ်ားေသာေနရာမ်ားမွာ ပရဟိတေက်ာင္းမ်ားကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြင္႔လွစ္ေပးႏူိင္ရင္မေကာင္းဘူးလား။ ထုိပရဟိတ ေက်ာင္းဝန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္း၌ ကေလးမ်ားအား ေနစရာ စားစရာဖန္တီးေပးႏူိင္ရန္အထူးအေရးႀကီးပါသည္။ ထုိျပင္ ကေလးမ်ားအား စိတ္ဓါတ္ေရးရာဖြံၿဖိဳးတုိးတက္ေစရန္ ဝါသနာပါရာ လွုပ္ရွားပါဝင္မူအတြက္ ကေလးကစားကြင္းမ်ား၊ အကသင္တန္းခန္းမမ်ား။အိမ္တြင္းစက္မူ လက္မူ သင္တန္းေဆာင္မ်ား ကိုဖန္တီးေပးထားဖုိ႔လုိမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဤအတြက္ေတာ႔ကၽြမ္းက်င္ေသာအသိပညာရွင္ အတက္ပညာရွင္မ်ားကုိ ဘာသာလူမ်ဳိး မခြဲျခားပဲ ခန္႔အပ္ေပးဖုိ႔လုိပါလိမ္႔မည္။ ဤကဲသုိ႔စနစ္တက် အစုိးရ က လုပ္မေပးႏူိင္သ၍ လုပ္ႏူိင္မယ္႔သူေတြကုိတရားဝင္ခြင္႔မျပဳသ၍ ျပန္လည္ထူေထာင္မူလုပ္ငန္းေတြ ႀကန္႔ႀကာေနဦးမည္ျဖစ္၍ မလုိအပ္ဘဲ အျပစ္မဲ႔ျပည္သူေတြ လူညြန္႔တုံးေနပါလိမ္႕မည္။
(၄)
ယခုျမန္မာႏူိင္ငံ၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာအေျခအေနမ်ားသည္ က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာဆုိေသာ ဥပမာပုံျပင္ကဲ႔သုိ႔ျဖစ္ေနပါသည္။ တုိင္းျပည္၏ အေျခခံလုပ္ပုိင္ခြင္႔ကစ၍ လုပ္ပုိင္ခြင္႔အားလုံးသည္ အစုိးရခြင္႔ျပဳမွ လုပ္ရေသာ အလုပ္မ်ားသာျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ အလုပ္ႀကီးအကုိင္ႀကီး လုပ္လုိသူမ်ားသည္ အစုိးရကုိ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင္႔ခ်ည္းကပ္ရမည္မွာ ဓမၼတာ ျဖစ္ပါသည္။ ပုဒ္မ (၄) ေပးမွလုပ္ဆုိတဲ႔ ျမန္မာ ႏူိင္ငံ၌ သုံးေနက်စကားအတုိင္း ေကာင္းတာ လုပ္လုပ္၊ဆုိတာပဲ လုပ္လုပ္ အစုိးရနဲ႔ အစဥ္ေျပ ၿပီးမွ လုပ္ပါမွ ထုိပုဂၢဳိလ္အထေကာင္းၿပီးအေထာင္းသက္သာမည္ျဖစ္ပါမည္။ ျမန္မာႏူိင္ငံ၌ လုပ္းငန္းတစ္ခု ကုိထိေရာက္ေအာင္လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ငန္းလမ္းေႀကာင္း တြင္ရွိေသာ သတ္ဆုိင္ရာ မ်ားကုိ ေပးႏူိင္မွ ေအာင္ျမင္ႏိူင္ေပမည္။
ျမန္မာႏူိင္ငံ၌ နာဂစ္ မုန္တုိင္း ျဖစ္ေသာအခ်ိန္သည္ မိမိသီဟုိ ၌ ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတုိ႔သံဃာမ်ား တက္ႏူိင္သေလာက္ ပစၥည္းဝတၳဳ ေငြေႀကး မ်ားစုေဆာင္းၿပီးလူဳေနေသာအခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႕မိမိႏွင္႔ရင္းႏွီးေသာ သီဟုိဒကာတစ္ဦး မိမိထံလာ၍ သတိေပးစကား ဆုိလာပါသည္။သီဟုိ၌ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ဆူနာမီ ျဖစ္တုန္းက လူေပါင္း (၆၀၀၀၀) ေက်ာ္ေသဆုံးခဲ႔ပါတယ္။ရြာေပါင္းမ်ားစြာ လည္းေပ်ာက္ဆုံးခဲ႕ပါတယ္။ဘေႏၱတုိ႔ႏူိင္ငံ ေလာက္ေတာ႔မမ်ားဘူးေပါ႔။ဒီမွာ အစုိးရကေကာ သက္ဆုိင္ရာ International Aid အဖြဲ႔အစည္းေတြ ကေကာ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ကုိလုပ္တာ ျမန္ေတာ႔ မလုိအပ္တဲ႔အေသအေပ်ာက္ေတာ႔မရွိဘူးေပါ႔။ ႏူိင္ငံတကာႏွင္႔အစဥ္ေျပတာရယ္ အကူအညီေပးတဲ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင္႔ေပးတာလည္းပါမွာေပါ႔။ ဂ်ပန္တုိ႔ အေမရိကန္စတဲ႔ ဓနအင္အားႀကီး ႏူိင္ငံေတြက ဝုိင္းလူဳလုိက္ႀကတာ (၃)ႏွစ္အတြင္း ဆူနာမီေဒသေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ ၿပီးေျမာက္သြားတယ္။ဆူနာမီ ဒုကၡသည္ေတြလူဳရွင္ေတြရဲ႔ေက်းဇူးေႀကာင္႔နဂုိထက္ေတာင္အစဥ္ေျပၿပီး ေခာတ္ပ်က္သူေ႒းေတာင္ျဖစ္ကုန္ႀကတယ္။ဝမ္းသာစရာေပါ႔။ အဓိကကေတာ႔ သီဟုိ သံဃာေတြရဲ႔ပရဟိတစိတ္ဓါတ္ေတြကုိလည္းခ်ီးက်ဴးရမွာပဲ။ လက္ေတြ႔ျဖစ္တဲ႔ေနရာေတြမွာ လက္ေတြ႔အစုိးရနဲ႔ပူေပါင္းၿပီးကူညီႀကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါပဲ။ ဘေႏၱတုိ႔လည္း သီဟုိရဟန္းေတြလုိ ျပန္ၿပီးVolunteer လုပ္ႀကေပါ႔။ ဒီအခ်ိန္ေဗာဓိပင္ေအာင္မွာ ဆုေတာင္းေနရုံနဲ႔မၿပီးဘူးဘေႏၱ။ ဒကာေတာ္ေျပာလုိက္ေသာစကားမ်ားမွာ မိမိ၏ႏွလုံးသားထဲကုိစူးဝင္သြားသလုိခံစားလုိက္ရပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ဘာလုပ္သင္႔သလဲ၊ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတဲ႔အေျဖကုိေတာ႔ မိမိရဲ႔အေတြးထဲမွာ ျပည္႔ႏွက္ေနပါတယ္။ ကဲ--သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းဘာလုပ္ရမလဲဆုိတဲ႔အေျဖကုိလဲ ကုိယ္ေပးဖုိ႔ မင္းဆီကုိ ကုိယ္ေပးမယ္႔အေျဖကုိေစာင္႔ေမွ်ာ္၍ သာေနရင္း----