မုိးမခအေထာက္ေတာ္ အမွတ္ ၄
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၀၉
ၿပီးခ့ဲသည့္ တနဂၤေႏြေန႔က ဒဂုံတကၠသုိလ္ တတိယႏွစ္ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသား ၄ ဦး ႏွင့္ နည္းျပဆရာ တဦး တုိ႔ကုိ အရက္သမားတခ်ဳိ႕က ရုိက္ႏွက္ခ့ဲသည္။
ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းရိွ ဒုိ႔ရုိးရာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ အထြက္တြင္ အနားရိွ အရက္ဆုိင္္အတြင္းမွ လူ ၇ ဦးက ရန္စၿပီး ကုိေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္ (တတိယႏွစ္ ဘူမိေဗဒ) အား စတင္ ထုိးႀကိတ္ခ့ဲသည္။ ၀င္ေရာက္ တားဆီးေသာ နည္းျပဆရာ ဦးေအာင္မင္းဦးလည္း ေနာက္မွ ရုိက္ႏွက္ခံခ့ဲရသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေသာ ကုိျပည့္ႏုိင္ၿဖိဳး၊ ကုိေအာင္ဖုန္း၊ ကုိေနလင္းထက္ တုိ႔လည္း ရုိက္ႏွက္ခံရသည္။
ကုိေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားၿပီး ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း ပဲြရုံတန္း ရယကရုံးသုိ႔ သြားေရာက္ တုိင္ၾကားၿပီး အကူအညီ ေတာင္းခ့ဲသည္။ ရယက ရုံးရိွ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကုိနီတြတ္က ကုိေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္အား ၄ ခ်က္ခန္႔ ပါးရုိက္ၿပီး “ဘာ ေက်ာင္းသားလဲ” ဟု ေအာ္ဟစ္လုိက္သည္ဟု ဆုိသည္။ ရယက ရုံးတြင္ ေရာက္ေနေသာ ရဲတပ္ဖဲြ႔၀င္တဦးက ကုိေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္ကုိ လက္ထိပ္ခတ္လုိက္ၿပီး ထပ္မံရုိက္ႏွက္ၾကသည္ဟု ဆုိသည္။
ေက်ာင္းသား ၄ ဦး အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရသြားၿပီး ကုိေအာင္ဖုန္း၊ ကုိေနလင္းထက္ တုိ႔ကုိ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ျပည္သူ႔ေဆးရုံတြင္ အတြင္းလူနာအျဖစ္ ကုသေပးထားသည္ဟု သိရသည္။
နည္းျပဆရာသည္လည္း ခြ်န္ထက္သည့္ သတၳဳေခ်ာင္းတခုျဖင့္ ထုိးႏွက္ခံရသည္ဟု ဆုိသည္။
၃ ရက္အၾကာ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ဒဂုံတကၠသုိလ္ ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးမ်ဳိးသိန္းႀကီး၊ စီမံဌာနမွဴး ဦးခင္ေမာင္သန္္း၊ ေမာ္ကြန္းထိန္း ဦးဘေဖတုိ႔က ရုိက္ႏွက္ခံခ့ဲရသူမ်ားကုိ ေခၚယူ စစ္ေဆးခ့ဲသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာင္တြင္ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားျခင္းမျပဳရန္ အတင္းအက်ပ္ ၀န္ခံကတိ လက္မွတ္ေရးထုိးခုိင္းသည္ဟု ဆုိသည္။
ရုိက္ႏွက္ခံရသူမ်ားကုိ ၾကာသပေတးေန႔တြင္လည္း ထပ္မံ ေခၚယူၿပီး စစ္ေဆးခ့ဲသည္။
ရုိက္ႏွက္မႈ က်ဴးလြန္သူမ်ားမွာ အေရးယူခံရျခင္းမရိွေသးေၾကာင္း သိရသည္။
ထုိျဖစ္ရပ္ေၾကာင္း ဒဂုံတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအၾကားတြင္ မေၾကနပ္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားေနသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ကာကြယ္ေပးျခင္းမရိွေသာ ေက်ာင္းအာဏာပုိင္မ်ားကုိ ေဒါသထြက္ေနၾကသည္။
အဆုိပါအမႈကုိ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းတြင္ တုိင္ခ်က္ဖြင့္ထားသည္။ အမႈလုိက္ အရာရိွမွာ ဒုရဲအုပ္ တင္ညြန္႔ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယမန္ေန႔က စုံစမ္္းသိရိွရသည္မွာ အမႈကုိ ပိတ္သိမ္းလိုက္ၿပီဟု ဆုိသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အုံၾကြမႈ အေစာပုိင္းကာလ ေက်ာင္းသား ကုိဖုန္းေမာ္ ေသဆုံးမႈေနာက္ဆက္တဲြ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈက့ဲသုိ႔ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျဖစ္ပြားလာမည္ကုိ စုိးရိမ္သျဖင့္ အမႈပိတ္ျခင္း၊ သတင္းပိတ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရုံးႏွင့္ နီးစပ္သည့္ သတင္းရပ္ကြက္က ဆုိသည္။
Saturday, February 28, 2009
ဒဂုံတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းတြင္ ရုိက္ႏွက္ခံရ
Thursday, February 26, 2009
ဆရာႀကီးဦးတင္မုိး အမွတ္တရ
26th Feb, 2009
ဆရာႀကီးဦးတင္မုိး အမွတ္တရ
ဆရာႀကီးဦးတင္မုိး အမွတ္တရ အျဖစ္ေအာက္ပါကဗ်ာမ်ားကုိ ေခာတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္မွကူးယူေဖၚျပလုိက္ပါသည္။
ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၁)
“ဧည့္သည္ႀကီး”
ေဆးလိပ္လည္းတုိ
ေနလည္းညိဳၿပီ
ငါ့ကုိ ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။
ဒီကဗ်ာေလးကုိေတာ့ မွတ္မိၾကတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။ စိတ္လဲ၀င္စားၾကတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဘာလဲလို႔ ေမးခြန္းေတြ ခဏခဏေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ မေျဖတတ္ဘူး။ ဒီကဗ်ာ ေရးမိပံုကေလးကုိ ေျပာပါရေစအံုး။
၁၉၅၉ ခုႏွစ္ဆန္းပုိင္းက ကဗ်ာဆရာ၀င္းႂကြယ္ရယ္၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရယ္၊ မံုရြာေခ်ာင္းဦးသား ေမာင္ေစာလြင္ (အခုေရွ႕ေနႀကီး) ရယ္၊ ေရစႀကိဳသား ကုိတင္ေအာင္ (မႏၱေလးမ်ဳိးၫြန္႔ၾကက္ၿခံ) ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ မႏၱေလးမီးရထားဘူတာ၀င္းအေရွ႕ဘက္ ေဟာ္ကုန္းရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္ခန္းငွားၿပီး ေနၾက တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာစာသင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့အိပ္ခန္းက ႏွစ္ထပ္အိမ္အေပၚထပ္မွာ၊ ေအာက္ထပ္မွာက မႏၱေလးေဆးတကၠသုိလ္က ေဆးေက်ာင္းသားေတြေနၾကတယ္။ ျမင္းၿခံသားထြန္းၾကည္တုိ႔၊ ၫြန္႔ဦးတုိ႔တေတြ အခုေတာ့ မႏၱေလးက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေက်ာင္းတက္တယ္ဆုိေပမယ့္ မွန္မွန္မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဘက္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္၊ စကားေတြေျပာ၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာ၀င္းႂကြယ္ (အခုသေဘၤာကပၸတိန္ ခင္ေမာင္၀င္း) က မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း အတြင္းေရမႉး၊ က်ေနာ္ကလဲ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမုိ႔ ၀င္းႂကြယ္က ပံုႏွိပ္တုိက္၊ ဘေလာက္တုိက္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အကူအညီေပးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေမာင္သိန္းႏုိင္ (ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္) က ေရႊမန္းတကၠသုိလ္၀င္း ေက်ာင္းေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနတယ္။ စိန္ျမင့္ (ေမာင္မုိးသူ) က ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ၊ သူက မႏၱေလးဥယ်ာဥ္တန္းမွာေနတယ္။ ၾကည္ေအာင္က အင္း၀နဲ႔ မႏၱေလး ယိုးဒယားေစ်းနားက သူ႔အမႀကီးအိမ္မွာ တလွည့္စီေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဟာ္ကုန္းလမ္း (ေဆး႐ံုႀကီးေတာင္ဘက္) မွာ ကဗ်ာဆရာမ်ဳိးျမင့္ေဆြ (ပန္းခ်ီဆရာ ကုိျမေသာင္း) ေနတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဟာ္ကုန္းရပ္ကြက္ကအိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မၾကာခဏ အလည္လာၾကတယ္။
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြ ၀င္လုိက္၊ ထြက္လုိက္နဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။
တေန႔ေတာ့ အင္း၀က ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ မနက္ကထဲကေရာက္လာတယ္။ အိမ္မွာလဲ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေက်ာင္းဘက္ထြက္သြားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ ၾကည္ေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၾကည္ႏူးလုိ႔မဆံုး။
စာအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေတြစံုလုိ႔။
ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲမွာ နဂါးစပယ္ရွယ္ေဆးေပါ့လိပ္တုိေတြလည္း တပံုႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ သူတပိုဒ္၊ ကုိယ္တပုိဒ္ တလွည့္စီကဗ်ာစပ္ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ကေလးလဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေငးၾကည့္ေနသလိုလုိ။
ညေနေစာင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံ၊ ေမာသံ၊ သက္ျပင္းခ်သံေတြလဲ တေျဖးေျဖး တုိးသြားၿပီ။
ၾကည္ေအာင္က ေဆးလိပ္ေတြလဲတုိၿပီ၊ ေနလဲညိဳၿပီ၊ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။
အဲဒီ လွ်ပ္တျပက္အခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်ေနာ္က ေဟ့ ခဏေနဦး … ဆုိၿပီး ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ ကေလးထဲမွာ ကဗ်ာေကာက္ျခစ္လုိက္မိတယ္။ “ဧည့္သည္ႀကီး” လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္မိတယ္။
ေဆးလိပ္လည္းတုိ
ေနလည္းညိၿပီ
ငါကုိအိမ္ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။ တဲ့
ၾကည္ေအာင္က “ေဟာ … ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ .. က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္” တဲ့။ သူေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။
ညပိုင္းက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ေန႔လယ္က ၾကည္ေအာင္နဲ႔အတူစပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၾကတယ္။
“ဧည့္သည္ႀကီး” ကဗ်ာကုိေတြ႕ေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္က …
“ဟာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ကဗ်ာ၊ ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ရမယ္” လို႔ေတာင္းဆုိတယ္။
ေမာင္ေစာလြင္ေရာ ၀င္းႂကြယ္ပါ သေဘာတူၾကတယ္။ ဖန္မီးအိမ္ လက္ေရးမူရင္းကုိ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ျပၾကည့္ေတာ့ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြက က်ေနာ့္ဆီကုိ စာေရးတယ္။
“ကိုတင္မိုးေရ .. ခင္ဗ်ားဟာ … ဧည့္သည္ႀကီးကဗ်ာနဲ႔ မွတ္တုိင္စုိက္လုိက္ၿပီ” တဲ့။
က်ေနာ္လဲ “ေၾသာ္” လုိ႔ ဆုိလိုက္မိတယ္။
ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္ထြက္ေတာ့ ဒီသံုးေၾကာင္းကဗ်ာေလးက ဂယက္အ႐ိုက္ဆံုးျဖစ္လာတယ္။
“ေရးမိတာက သံုးေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေပါင္းက သံုးေသာင္းေလာက္ပါလား” လုိ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာမိတယ္။
“ေလးနက္တဲ့ဘ၀အျမင္” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်သူက ခ်တယ္။ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး အနက္ဖြင့္သူကဖြင့္တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ ေဆးလိပ္မတုိ ေနမညိဳမီ ေမတၱာထားၾကရမယ္လု႔ိ ေမတၱာစကားဆုိသူက ဆုိတယ္။ “ကုိလုိနီစနစ္ေန၀င္ခ်ိန္” ကုိ အက်စ္လ်စ္ဆံုး မွတ္တမ္းတင္ခ်က္လုိ႔ အနက္ေကာက္သူလဲရွိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ နံရံေပၚက ကဗ်ာအျဖစ္ လြမ္းေဆြးသူလဲမနည္းလွ။ “ဗမာျပည္ကုိ ဧည့္သည္ႀကီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ (၂၆) ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သူ႔ကုိ မူလေနရာျပန္ပို႔လုိက္ၾကပါေတာ့” လုိ႔ ဒီမုိကေရစီအာဇာနည္
ဦး၀င္းတင္ကျမင္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာကုိ က်ေနာ္မပုိင္ေတာ့ပါ။ ကဗ်ာဖတ္သူသာ ပုိင္ပါတယ္။ ေရးဖြဲ႕သူထက္ ဖတ္သူ၊ ခံစားသူက ပိုၿပီး သိႏုိင္၊ ျမင္ႏုိင္၊ ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ ေရးသူထက္ ဖတ္သူ ပိုေတာ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း” လုိ႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ေလသံနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်႐ံုမွတပါး …။ ။
တင္မုိး (ေခတၱ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ)
၂၇၊ ၇၊ ၂၀၀၀
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၈၈)၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀
ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၂)
ကဗ်ာကိုဖတ္ရတာ ရသတမ်ဳိးပဲ။ ကဗ်ာထဲက စကားလံုးကေလးေတြက ဘယ္စကားနဲ႔မွ မတူဘူး။ လွေနတာကုိး။ “လ” လုိ႔ ႐ိုး႐ိုးေခၚတာ အသိသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “စန္း” တုိ႔ “ေသာ္တာ” တုိ႔ “ပုဏၰမီ” တုိ႔ … စတဲ့ ႂကြယ္၀တဲ့ စကားလံုးကေလးေတြ ၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဆန္းသစ္သြားသလုိလုိ။
“စန္းယုန္ပြင့္ငယ္
လမ္းႀကံဳသင့္လွ်င္ ညာညာမယ္သုိ႔
ခ်ာခ်ာလည္ မင့္ေမာင္႐ူးၿပီလုိ႔
တိမ္ဦး ေ၀ယန္စြန္းဆီက
တခြန္းသူ႔ကုိ ေျပာလုိက္ပါ
(စႏၵာရယ္) ေမာလွၿပီလုိ႔” … ဆုိတဲ့ “စာေရးေတာ္ႀကီး ဦးသာဇံ” ရဲ႕ ကဗ်ာကေလးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္သလုိလုိ၊ ရင္ဖုိခ်င္သလုိလုိ ခံစားရတယ္။
စကားလံုးေတြက အနက္တူေပမယ့္ လွည့္စားတတ္တယ္။ ခံစားမႈကုိ ႏိႈးတတ္တယ္။ အာ႐ံုေတြကို တိမ္းၫြတ္ေစတတ္တယ္။ ကဗ်ာထဲမွာ ပၪၥလက္လို လွည့္လွည့္ျဖားျဖား ဖမ္းစားတတ္တဲ့ စကားလံုး ေလးေတြပါတယ္။
ဒီလုိဆုိေတာ့ ကဗ်ာေတြကုိ မဖတ္ဘဲကုိ မေနႏုိင္ဘူး။ စြဲလမ္းေနေတာ့တာပဲ။
“ေႏြမွာသစ္ရြက္ေတြေႂကြတယ္” ဆုိတဲ့ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း အနက္႐ိုးကုိ
“ေလခ၊ ေျမသက္၊ စ်ာန္၀ိတက္သုိ႔
သစ္ရြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵနီ၀ယ္
သိဂႌတ၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု
ျခယ္ေသာပံုသုိ႔၊ ရဂံုၿမိဳင္တြင္း
ေတာလံုး လင္းသား” … လုိ႔ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္က ဖြဲ႕ဲျပ၊ ႏြဲ႕ျပလုိက္ေတာ့ ႏွစ္သက္လို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး။ ၿငိတြယ္သြားတယ္။ သံေယာဇဥ္ဖြဲ႕မိသြားတယ္။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို ျမင္ေယာင္သြားတယ္။ စိတ္ကုိရြက္ေႂကြေတြနဲ႔အတူ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလွပတဲ့ ကဗ်ာပုိဒ္ကေလးဟာ ရင္ထဲက မထြက္ေတာ့ဘူးေပါ့။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “သေျပညိဳ” ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကုိ ဖတ္ရတယ္။ ေခါင္းအုံးေအာက္ထားၿပီး အျမတ္တႏုိးဖတ္ရတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေပါ့။ အားတုိင္း ခဏခဏ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္တုိင္း ၾကည္ႏူးတဲ့အရသာကုိ ခံစားရတယ္။ ခံစားရတုိင္း ျပန္ျပန္ဖတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြက ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတာေပါ့။
“ဆန္းစခါေႏြ
သာတေပါင္းမုိ႔၊ ညႇာေညာင္းေႂကြ
ေျပေျပေရာ႐ု
ျမအေသြး ေရႊေရးလုေတာ့
ရတုအညီ
ေျမသို႔သက္တဲ့ ေရာ္ရြက္ရီကုိ
ပလီပလာ၊ တီတာတာ
သည္ခါဓေလ့
ေႏြအကူး ေလ႐ူး ေ၀ွ႔ေတာ့
ေကြ႔ေကြ႕၀န္း၀ုိက္
ေရႊေၾကာင္ဖား ၿမီးဖ်ားလုိက္သုိ႔
ၿမိဳင္တုိက္စံုယံ ရြက္ေဟာင္းပ်ံေသာ္ …”
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ကေလးကလဲ ႏွလံုးသားထဲမွာစြဲၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ၀ဲေနေတာ့တာပဲ။
ကိုယ္နဲ႔မရင္းႏွီးတဲ့၊ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ စကားလံုုးေတြ မပါဘူးလား။ ပါတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕တေလ ပါတာေပါ့။ “ေရာ႐ု” တုိ႔ “ရတု” တုိ႔၊ “ၿမိဳင္တိုက္စံုယံ” တုိ႔။
ဒါေပမဲ့ လူရင္း မိတ္ရင္းေတြနဲ႔ တသားတည္းေရာေနေတာ့ တခ်ဳိ႕စကားလံုုးေတြကုိ သူစိမ္းျပင္ျပင္လုိ႔ မထင္မိေတာ့ဘူး။ အသာတၾကည္ပဲ လက္ခံလိုက္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ကဗ်ာသံုးစကားလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ တုိးလုိ႔ေတာင္ခ်စ္မိသြားတယ္။ အသံအေနအထား၊ အသံအစီအစဥ္ကလဲ ေခ်ာေမာေျပျပစ္၊ “ေရႊေၾကာင္ဖား ၿမီးဖ်ားလုိက္သုိ႔” ဆုိတဲ့ ေရာ္ရြက္ေႂကြဟန္ကုိႏိႈင္းတ့ဲ အႏိႈင္းစကားကလဲ အာ႐ံုထဲမွာ စြဲထင္ေနေလေတာ့ ဒီကဗ်ာပုိဒ္ကေလးကုိ မခ်စ္ဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္္မိေတာ့တယ္။
အုိ … ကဗ်ာဆုိတာ ႏွလံုးသားရဲ႕သံေယာဇဥ္ဖြဲ႕ရာ ရတနာတမ်ဳိးပါလား။
“တီတာတာ အမူပ်ဳိ႕ရန္ေကာ
ရီျပာျပာ သူတခ်ဳိ႕ငယ္က
ျမဴသလို ပံုဟန္ခ်ီ”
… ဆိုတဲ့ “တကၠသိုလ္ေမာင္သန္႔စင္” ရဲ႕ “ကဗ်ာ့ပန္းကံုး” ကဗ်ာကေလးလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။
ျဖစ္ႏုိင္တာပဲေလ။
စိတ္ဦးလွည့္ရာ ေႏြကဗ်ာေတြ ေတြးမိေနဆဲမွာပဲ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ေႏြေႏွာင္းစ႐ႈခင္းကုိ ျမင္ေနရၿပီ။ မၾကာခင္ ေဆာင္းလာေတာ့မယ္။ ရြက္ေႂကြရာသီလာဖုိ႔ အရိပ္အေရာင္ ျပေနၿပီေလ။ ပင္လံုးကၽြတ္
၀ါ၀င္းအိစက္ေနတဲ့ အရြက္ေတြ။ လွပါဘိျခင္း။ စာဖြဲ႕လုိ႔ေတာင္ ခံစားမႈႂကြင္းရစ္ႏုိင္ေသးငဲ့။
တခ်ဳိ႕က နီျမန္းေန။ အစိမ္ေရာင္ၾကားက အနီေရာင္။ အႏုအရင့္ အဆင့္ဆင့္။ ဘယ္လုိ တင့္ေမာမွန္းမသိ။ လြင့္ေမ်ာစရာ။
လွအားပါရဲ႕။ ေႏြေႏွာင္းပန္းခ်ီ။
အနီေရာင္။ အနီေရာင္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သမုိင္းစဥ္မွာ “ေတာ္လွန္ေရး” ကုိ သတိရသည္ခ်ည္း။ အနီထဲက ၾကယ္ျဖဴပြင့္။
ကိုယ့္သမုိင္းနဲ႔ကုိယ္ေပါ့။ ဖက္ဆစ္ေတြကိုေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ မတ္လ။ မတ္လဆုိတာ ျမန္မာႏုိင္ငံအဖို႔ အေဟာင္းေႁခြတ့ဲ တေပါင္းေႏြ။
“ဒဂုန္တာရာ” က …
“အုိ … ႐ုတ္တရက္
မ်ဥ္းျဖဴစက္၍၊ ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ
ဟ … ဟ … လာၿပီး
မိုးျပာကုိျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္” … တဲ့။
ပတၱျမားရည္ေတြ မုိးေကာင္းကင္အက္ေၾကာင္းႀကီးက စီးက်လာတယ္။
အဲဒါလဲ ေႏြဖြဲ႕တခုပါပဲ။
ေသြးနဲ႔ေရးတဲ့ေႏြဖြဲ႕ကဗ်ာ။
လွႏိုင္ရန္ေကာေလ။ ။
တင္မုိး
၂၅၊ ၉၊ ၂၀၀၀
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၈၉)၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၀
ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၃)
လိႈင္းေတြ ၀ုန္းခနဲ၊ ၀ုန္းခနဲ။
လိႈင္းေျမာက္ေတာ့ အ႐ိုင္းေတြ ခုန္ေပါက္သလုိလုိ။
အ႐ုိင္းေတြမဟုတ္ပါ။ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ဒီေရလႈိင္းႀကီးပါ။ ခြပ္ေဒါင္းအလံက ေရွ႕ဆံုးက။
ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ၊ လုပ္သားျပည္သူေတြ၊ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္ေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ ဇာတ္သဘင္၊ ပန္းခ်ီပန္းပု ပညာရွင္ေတြ … အုို … ျပည္သူမွန္သမွ် အရြယ္မေရြး၊ လိင္မေရြး။
အုိ … ျပည္သူ႔ရဲေတြ၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားေတြေတာင္ ပါလုိက္ေသး။ အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ တခဲနက္။
ဒီမုိကေရစီေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး … စတဲ့ “တုိ႔အေရး … တုိ႔အေရး” ေတြ၊ ကဗ်ာေတြ စပ္မိၿပီ။ လိႈင္းလံုးႀကီး႐ိုက္ခတ္သမွ် ကာရန္အစပ္အဟပ္ေတြက တသီတတန္း တထမ္းတမႀကီး ေပၚလာၿပီ။ ႏႈတ္ဆိတ္မေနႏိုင္ၿပီ။
“တံခါးဖြင့္ပါ”၊ ေတာင္းဆုိလာၾက ဧရာမလူထုႀကီးပါတကား။ လက္ေမာင္းခ်င္းခ်ိတ္ၾကတယ္။ တံဆိပ္ခ်င္း ဖလွယ္ၾကတယ္။ ရယ္သံေတြ ေသာေသာညံခဲ့တယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္က အသံမ်ား။
သမုိင္းရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက လူထုႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ထင္ဟပ္ေနတယ္။ ၿပိဳးျပက္လက္လက္ေတာက္ေနတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရႊန္းရႊန္းျမေနတယ္။ အုိ … ၾကည္ႏႈးလိႈင္းထ ရသသစ္မ်ား။
အုပ္စုိးသူေတြဘက္က အသံေတြလဲ ၾကားေနရတယ္။ ေျမေပၚေျမေအာက္ ဗကပ အဖ်က္သမားေတြက ေသြးထုိးလုိ႔ အခုလုိ မင္းမဲ့စ႐ိုက္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္လာတာ … တဲ့။
လာျပန္ၿပီ။ ထစ္ခနဲဆုိ ဗကပ၊ ထစ္ခနဲဆုိ ဗကပ၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ အေရးေတာ္ပံုတုန္း ကလဲ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမုိင္း၀င္ တကသအေဆာက္အအံုႀကီးကုိ ဗကပတုိ႔ရဲ႕ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္လို႔စြပ္စြဲၿပီး ဒုိင္းနမိုင္းနဲ႔ခြဲခဲ့ၿပီး ေသြးမေျခာက္ေသး။
ငါ့ကာရန္ေတြ ခုန္ထြက္လာတယ္။
“တခါလာ ဗကပ၊
တခါက ဗကပနဲ႔
ဟာသရသေတာင္ ေျမာက္ကုန္ၿပီ” လို႔။
“ဗကပ ကိုလက္ညႇဳိးထိုး၊
ကိုယ့္က်ဳိးကုိအရႏိႈက္၊
ဓားျပတုိက္ေနသူေတြပါတကား”။
စစ္အုပ္စုရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ ထင္းခနဲ ေျပးျမင္မိတယ္။ လင္းခနဲ သေဘာေပါက္မိတယ္။ စစ္ေျမျပင္ေပၚကေန ျပည္သူလူထုထံ ကဗ်ာအသံေတြ လႊင့္မိတယ္။
“စစ္အားမေကာင္းရင္ ဂ်စ္ကားေတာင္ ေမာင္းႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ စစ္အင္အားကုိသာ ပ်ဳိးေထာင္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ဖြင့္ျပဖုိ႔ ကဗ်ာေရးမိတယ္။ “ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လူႀကီးမင္းမ်ားသို႔” လုိ႔ ၫႊန္းလုိက္မိတယ္။
“စဥ္းစဥ္းစားစားလဲ လုပ္ၾကပါအံုး။ အမွန္ကုိခ်စ္တာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ရေရာလားဗ်ာ” လို႔ အေျခမခုိင္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြကုိ ၿဖိဳလိုက္မိပါတယ္။
လူထုအားလံုးရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးက ေပါက္ဖြားလာတ့ဲအသံပါ။ ထမင္းေရပူလာ လွ်ာလႊဲတတ္တဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြပါ။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ေျခာက္စား၊ ေဟာက္စားလုပ္လာတာ ၾကာၿပီမဟုတ္လား။
ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္က ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အားနာတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အမူအရာ၊ ႐ိုးသားၿပီး ေစတနာေကာင္းတဲ့ အမူအရာ၊ ဒါကုိ လူတုိင္းသိ။
အဲဒီျမင့္ျမတ္မႈကုိ အခြင့္ေကာင္းယူ၊ အေပ်ာ့ႏိႈက္ခ်င္ၾကတာ အံ့ပဲအံ့မိပါရဲ႕။ စစ္အာဏာရွင္ႀကီးက ျမန္မာ့အေၾကာကိုသိၿပီး မိမိရရ အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာလူထုဟာ သေဘာေကာင္းေပမယ့္ လူညံ့မဟုတ္။ ထံုေပေပ ႏံုအအ ဖုိးသုညမဟုတ္။ စစ္သူရဲေတြ ဂုတ္ခြစီးလုိ႔ ဒုကၡမီးေလာင္ေနေပမယ့္ သည္းခံႏုိင္တဲ့အစြမ္းရွိသေလာက္ သည္းခံခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ လြန္လြန္းလာၿပီ။ အတုိင္းအတာထက္ ေက်ာ္လာၿပီ။ ဂိတ္ဆံုးေရာက္ၿပီ။
ခြပ္ေဒါင္းအလံ မိုးသို႔ပ်ံၿပီး ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး ဟစ္ေႂကြးၾကေလၿပီ။ ေရကာတာက်ဳိးသလုိ
ေ၀ဒနာဆုိးေတြ သြန္ခ်ခဲ့ေလၿပီ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ။
ၾသဂုတ္လရဲ႕ မုိးေရစက္ေတြထဲမွာ အလံ၊ ရင္ထုိးတံဆိပ္၊ ေခါင္းစည္းနီ၊ လည္စီးနီ၊ လက္ပတ္ပ၀ါေတြနဲ႔ မုိးခ်ဳန္းသံမ်ား၊ ေပါက္ကြဲသံမ်ား၊ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား …။
“လူ႔သမုိင္းမွာ တုႏိႈင္းမရ
တက္ႂကြမ်က္ႏွာ ညီညာလက္ခ်ိတ္
ရဲေဘာ္စိတ္ေတြနဲ႔ …။
ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္
ေအးခ်မ္းလက္ျဖင့္
ၿပံဳးမ်က္ႏွာေပး ႏွလံုးေအးသည့္
မုန္းေသြးမပါ၊ တုိ႔ျမန္မာတုိ႔၏
မူရာေျပာင္းလဲ၊ အံ့ဖြယ္သူရဲပင္…။
တခဲနက္ဟိန္း၊ မုိးသုိ႔ၿခိမ္းလ်က္
စိမ္းလန္းေတာေတာင္၊ မီးႀကီးေလာင္သုိ႔
သန္းေခါင္ညမ်ား၊ တုန္လႈပ္သြားၿပီ
တံခါးဖြင့္ပါ၊ တံခါးဖြင့္ပါ…” တဲ့။
ကဗ်ာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္မိေတာ့တယ္။ ေသြးစက္နဲ႔ ေသြးကြက္ေတြ ေထြးယွက္ကုန္ေတာ့တယ္။
ဟုတ္ကဲ့။ သန္းေခါင္ညမ်ား၊ တုန္လႈပ္သြားၿပီ။ တကယ္ပါပဲ။ ပဲ့တင္သံေတြ ဟိန္းဟိန္းညံေနပါၿပီ။
အယုတ္အမာပေဂးတို႔၊ ဆုတ္ခြာေျပးၾကေပေတာ့ … တဲ့။ မေမ့ႏိုင္တဲ့ သံစဥ္မ်ားပါ။ ။
တင္မုိး
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၉၀)၊ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၀
________________________________________
ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄)
(၁)
မႏွစ္က ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံ ေအာ္စလုိကုိ ေရာက္တယ္။ ႏွင္းေတာင္ေပၚကုိ တက္ခဲ့တယ္။ ေနရီရီေတာင္မွ ပီပီ မလင္း၊ အလင္းျဖန္႔ေပမယ့္ ႏွင္းနံ႕ကေလးတသင္းသင္း။
ေမဘယ္လ္ပင္ အရြက္ေႂကြထားလု႔ိ ႐ုိးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း၊ ထင္း႐ူးပင္ေပၚမွာ ႏွင္းခဲတြဲလ်ား၊ လမ္းေပၚမွာ ႏွင္းဖြဖြေတြက ေက်ာက္သားသလင္းေရာင္၊ ေျခေခ်ာ္လဲမွာစုိးရ။
ငါတည္းဟူေသာအညာသား၊ ႏွင္းၾကားထဲမွာ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ေအာ္စလုိက ေပ်ာက္သြားေလမလား၊ စုုိးတထင့္ထင့္။
(၂)
တေန႔သား ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကအျပန္၊ ဖိုးခြားေခၚ ေစာနယ္လ္ဆင္ကူး၊ ေက်ာ္မုိး၊ ေမာင္တူးတုိ႕နဲ႔ အတူ ေအာ္စလုိဆုိင္တန္းေတြ၀င္မိတယ္။ ပါကစၥတန္ဆုိင္က ခပ္မ်ားမ်ား။
ဒီၾကားထဲ ထိုင္းဆုိင္တဆုိင္ေတြ႕ေတာ့ ၀င္တယ္။ ငပိ ငံျပာရည္ ရႏုိင္သတဲ့။ ဖိုးခြားကဦးေဆာင္ၿပီး
ေစ်း၀ယ္ၾကတယ္။ အဲဒီထုိင္းဆုိင္မွာ တမာခက္ကေလး။
အုိ … ငါအံ့ၾသသြားမိတယ္။ တမာ … တမာ … တုိ႔အညာကလာတ့ဲ တမာ။ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာ။ ငါမွတ္မိတာေပါ့။ သူကလဲ ေဘာင္းဘီ၀တ္အညာသားကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ အကဲခတ္လုိ႔။ ၀မ္းသာအားရ။
တမာခက္စုိစုိနဲ႔ အညာတကၠသိုလ္ကုိ လြမ္းလိုလြမ္း၊ ရြာအ၀င္လမ္းက တမာပင္တန္းကေလးကုိ သတိရလိုရ၊ ဖ႐ိုက္ဒါလမ္း၊ အိမ္နံပတ္ ၁၂ (ခ) ေရာက္ေတာ့ အညာတမာခက္ကေလးက ငါတုိ႔နဲ႔အတူပါလာၿပီ။
ဒီလုိကဗ်ာေလးတပုဒ္ဖြြဲ႕မိတယ္။
(၃)
ဖြဲ႕မိတဲ့ကဗ်ာေလးကို ျပရဦးမယ္။ ကဲ … ဒီမွာ။
အညာေက်းလက္က
တမာေမႊးတခက္သုိ႔
အညာက တမာဖူး
ႏွင္းရည္ကေလး
တစက္ႏွစ္စက္လူးလုိ႔
ၾကည္ႏူးစရာ
ေအာ္စလိုေရာက္လာတယ္။
ေအာ္စလို တ႐ုတ္တန္း
ထုိင္းေစ်းခန္းက … တဲ့
မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ပြင့္နဲ႔
လည္တုိင္ကေလးပင့္လုိ႔
အသိေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနရွာသတ့ဲ။
“အညာတမာ၊ ၀ါတာတာ
ရသာခါးခါး၊ ငါမစား” လုိ႔
တအားကုန္ေအာ္ၿပီး
ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့သူငယ္တန္းကေလးကုိ
ငယ္ေသြးေပၚကာ လြမ္းမိတယ္။
ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕
ဘုတလင္အညာလမ္းက
တမာတန္းက
တမာပြင့္ကေလးေတြ သတိရ
စူးရွတဲ့
တမာနံ႔ ခါးသင္းသင္းကေလးကုိ
သြားရင္းပဲ လြမ္းမိတယ္။
ရြာအ၀င္လမ္း တမာတန္းမွာ
ဘဂ်မ္းေစ်းအေရာက္
ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ေျပးတမ္း
စိမ္ေျပးတမ္းကစား
တမာပင္ေအာက္ တေထာက္နား
ေနာက္ … ကာလသားဘ၀
ႏြားေမာင္း လွည္းေမာင္း
ဆင္ထဲ၀ သဲေခ်ာင္းအထိ
ျပန္ေျပာင္းလြမ္းမိတယ္။
တမာခက္ကေလးေရ …
အညာဘက္မွာ မစားေလာက္လုိ႔
ေရမိုးမွန္မွန္ မေသာက္ရလုိ႔
ေတာေျခာက္ ယာေျခာက္
ျမက္ပါေျခာက္လုိ႔
ျပည္ပေရာက္လုိ႔ လာေရာ့သလား။
မင္းနဲ႔ငါက
အညာသဲၾကားက တရြာထဲသား
ယာထဲမွာ ၾကားၾကားသမွ်
စကား၀၀ေျပာစမ္းပါ။
တုိ႔ရြာမွာ မစားေလာက္
ႏြားေပါက္ကေလးေတာင္ ႏုိ႔မ၀
ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးတသုိက္ကုိ
လွည္းတုိက္လုိ႔ေမာင္းေပးရ
ေခ်ာင္းနံေဘးက်ေတာ့ ထန္းေရေသာက္
တရြာလံုးေၾကာက္ေနရသတဲ့လား။
ေက်ာင္းဆရာ ဆရာတုိးကုိလဲ
ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္
အိမ္ေပါက္ေစ့ေလွ်ာက္ၿပီး
မေၾကာက္တရား
ေဟာရေကာင္းလားဆုိၿပီး
ဖမ္းလားဆီးလား၊ မဟားတရားနဲ႔
ေက်ာင္းတံခါးကုိေတာင္
ပိတ္ထားရသယ္ဆုိ။
ေက်ာင္းတံခါးပိတ္ ၿခံတံခါးပိတ္
ဆံၿမိတ္တိုကေလးေတြေတာင္
အရိပ္ခုိစရာမရွိ။
ရြာလူႀကီးေတြက ထင္ရာစုိင္း
ရြာသားေတြကုိေတာ့
အတြင္သာခုိင္းသတဲ့
သည္အတုိင္းဆုိရြာပ်က္ၿပီဟဲ့။
ရြာပ်က္ရင္ငါရွက္တယ္ေတာ့
တမာခက္ဆုိတာ ရြာရဲ႕အသက္ေပါ့
ငါလဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
႐ုတ္တရက္မုိ႔
ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ခဲ့ႏုိင္ဘူး
ထုိင္းရြာဘက္ထြက္အလာ
ငါ့မ်က္ႏွာကုိျမင္ေတာ့
ခင္ၾကမင္ၾကေခၚၾကတာနဲ႔
သည္မွာ အခုလိုေရာက္လာရဆုိပဲ။
အညာေက်းလက္က
တမာေမႊးခက္ကေလးေရ …
ဘာကမွ ေသြးပ်က္မေနနဲ႔
ငါေထြးဖက္ၿပီး နင့္ကုိ ဂ႐ုစိုက္မယ္
ငါျပန္ရင္ နင္လုိက္ခဲ့ေနာ္။
နင္နဲ႔ ငါ ရြာအတူျပန္မယ္
ေခ်ာင္းယံမွာ
ေဒါင္းလံလႊင့္ၾကပါစုိ႔ကြယ္။ ။
တင္မိုး
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၉၂)၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၁
ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၅)
(၁)
ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြ ေၾကာက္႐ုပ္နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ေနရၿပီ။ သူတပါးတုိင္းျပည္မွာ နာရီေတြ ေက်ာ္လႊား ခုန္ပ်ံကစားၿပီး၊ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္လႊားေနၾကၿပီ။ ဒါကုိ လူတိုင္းအသိ။ ငါတုိ႔တေတြ ေခတ္ေနာက္ ျပန္သြားလုိ႔ ျပဒါးလင္းဂူနား ပံုေတာင္ပုညာနား ေရာက္ေနပါကလား။ ေက်ာက္ေခတ္လူသားအျဖစ္နဲ႔ ျပတုိက္ထဲ ေရာက္ေနရေတာ့မွာပါကလား။
ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲေနရရင္ေတာ့ ေရတြင္းထဲကဖားသူငယ္၊ ကိုယ့္လူေတြ အေပၚမွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး အဟုတ္ႀကီး ဟုတ္ေနဦးမွာေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ျပည္မွာ ကိုယ္မေနအား၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တသြားထဲ သြားေနရတဲ့ ျပည္ေျပးသမားမုိ႔ မျမင္ခ်င္ မေနရ၊ မၾကားခ်င္ မေနရ၊ ငါတုိ႔ဘ၀နဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ အကြာဟႀကီး ကြာဟပံုကုိ မယံုခ်င္ မေနရ လင္ငင္းပဲႀကံဳေနရတယ္။
ဒီေတာ့မွ ငါတုိ႔ဘ၀ ငါတုိ႔ျပန္ျမင္ၿပီး ရွက္ေၾကာမွ်င္ေတြ ထဖ်င္းဖ်င္းထ၊ ကျမင္းမသား လူ႔ငႂကြားေတြရဲ႕ စကားဟာ အညာအ၀ါး တမာလိုခါးမွန္း သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ “မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္ေရး” ဆုိတာ အေျခာက္တုိက္ခ်ဳိေသြးတဲ့စကားမွန္း သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ အုိ … ရွက္ဖြယ္။
(၂)
ဒီေန႔ ငါတုိ႔ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္က ကၽြန္စုတ္တဲ့ သရက္ေစ့ေလာက္ေတာင္မေျပာင္၊ ကုိယ့္ရပ္ကိုယ့္ဌာေန ကိုယ့္ေမြးေမမုိ႔ ခ်စ္ေစတနာရင္းနဲ႔ အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးတင္းေပမယ့္ ဖေအရင္းအနိစၥေရာက္ေတာ့ ပေထြးက ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္တာခံရသလို အသက္ေပ်ာက္မတတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ တာေတလန္ဘ၀။
ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အျဖစ္ေတြနဲ႔ ေဆြးပင္လယ္ေ၀ေနတုန္း ဓာတ္ဆီဓာတ္စံဆုိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ျပက္လံုးကုိ ျဗဳန္းခနဲ သတိရမိေတာ့ ၿပံဳးစစကေလး ျဖစ္သြားမိတယ္။ “ဆရာေတာ္ သခင္၊ နိဗၺာန္နဲ႔လြဲပါတဲ့ ကၽြဲမလင္ဘုရား” တဲ့။ ႀကံႀကံစည္စည္ အမွတ္ရမိၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကုိ ျမင္ေယာင္၊ ႐ုပ္ေျပာင္တခုလို ခံစားမိရတယ္။ ငါတုိ႔ျမန္မာေတြခမ်ာ ႀကိဳးစားလုိက္ရ၊ ႀကံစည္လုိက္ရ၊ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရနဲ႔ ေလာကနိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအားထုတ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ မသမာသူ လူလက္တဆုပ္ေၾကာင့္ ေလာကနိဗၺာန္နဲ႔လြဲၿပီး ကၽြဲမလင္ျဖစ္ရေခ်တကား။
ဒုကၡထဲက ဒီအၿပံဳးကေလးကုိ ကဗ်ာသီကံုးခ်င္စိတ္ ေပၚလာမိတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါေလဦး ကဗ်ာခ်စ္သူ။
(၃)
ကဗ်ာက ဒီလုိပါ။
ကၽြဲမလင္
အရိပ္ “က” ေနသလုိ
စိတၱဇ အ႐ုပ္ေတြေပၚလာ
ရာသီေတြမွား
နာရီေတြနားေနတဲ့
ဗမာျပည္က ျဖစ္စဥ္မ်ား။
ကုိယ့္အေရာင္က မႈန္မႈန္
သူ႔ေရာင္စံုက တလွ်ပ္လွ်ပ္
ကုိယ့္ဓာတ္ပံုေတာင္ ကိုယ္မမည္
မတည္ၿငိမ္လုိ႔ တလႈပ္လႈပ္
ေရေပၚေရးတဲ့အ႐ုပ္မ်ား။
မုန္တုိင္းေမႊလုိ႔
နင္းေခ်ခံရတဲ့ ျမန္မာ့ေျမပံု
ကိုယ့္ဂုဏ္ရည္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး
အေမွာက္ေမွာက္ အမွားမွား
အေခ်ာက္ေခ်ာက္ အခ်ားခ်ား
မေတာက္ႂကြားႏုိင္ေတာ့ပါတကား။
အိမ္အတြင္းမွာ
သိမ္ဖ်င္းယုတ္ညံ့၊ ဂြကလန္႔တုိက္
ပြဲလွန္႔ၿပီး ဗိုလ္လုပ္
အျပင္မွာေတာ့ အၿမီးကုပ္
ကိုယ့္႐ုပ္မွမျပရဲ
မဲနယ္အုိးထဲက်တဲ့ေခြးလို
ပြဲမတုိးတဲ့သတၱ၀ါေပတကား။
ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ့္အဟန္႔နဲ႔
ခန္႔ခန္႔မေနရ
အၿမီးတႏွန္႔ႏွန္႔နဲ႔
အလန္႔တၾကားေနရတဲ့
ျမန္မာ့႐ုပ္ပံု၊ ေခတ္႐ုပ္စံုကုိ
ႀကိဳးစံုဆြဲ၍ ပြဲမျပခ်င္ဘု
နိဗၺာန္နဲ႔လြဲတဲ့ ကၽြဲမလင္ပါတကား။ ။
တင္မုိး
၁၁၊ ၉၊ ၂၀၀၀
အဲဒီလုိ ေဆြးရိပ္ဖံုးရာက ရင္နာနာနဲ႔ ၿပံဳးမိရတဲ့အျဖစ္ ကဗ်ာကေလးျခစ္မိျပန္ပါေရာ။ ။
တင္မုိး
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၉၃)၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၁
________________________________________
Thursday, February 12, 2009
ဗုိလ္ခ်ဳပ္အမွတ္တရ
13/02/09
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ေဟာေျပာခ်က္ကုိ ေခာတ္ျပဳိင္ဂ်ာနယ္မွကူးယူ ေဖၚျပေပးလုိက္ပါတယ္။
လူငယ္ႏွင့္အနာဂတ္ ေဆြးေႏြးပြဲမွ ဦး၀င္းတင္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား
ျမင့္မုိးေဇာ္ / ၁၈ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈
(ဒီဇင္ဘာလ၁၆ရက္ေန႔လယ္ပုိင္းကရန္ကုန္ၿမိဳ႕အန္အယ္လ္ဒီ႐ုံးခ်ဳပ္တြင္လူငယ္ႏွင့္အနာဂတ္ေဆြးေႏြးပြဲတရပ္က်င္းပခဲ့သည္။ ယင္းေဟာေျပာပြဲ၌ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၀င္ ဦး၀င္းတင္က လူငယ္ႏွင့္အနာဂတ္ဆုိေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။ ေဟာေျပာပြဲကုိ ႏွစ္ပတ္ျခား အဂၤါေန႔တုိင္း ေဟာေျပာမည္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ ေဟာေျပာပြဲမွ ဦး၀င္းတင္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကုိ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္)
အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္ပုိင္းႏွင့္ ေအာက္ေျခအျပန္အလွန္နားလည္ေရး
အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္တကြ လူငယ္အဖြဲ႕၀င္မ်ားခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္ဟာ ဒီေဟာေျပာပြဲလုပ္မယ္လုိ႔ စီစဥ္ၿပီးကာမွ ေနထုိင္မေကာင္းတာကတေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီးမ်က္စိလည္း ခြဲစိတ္မႈလုပ္ရေတာ့ ေဟာေျပာမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အဆင္မေျပတာေလးေတြရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္လုိပဲရွိရွိ မူလရည္ရြယ္ခ်က္က ေဟာေျပာတာဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးထက္ က်ေနာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့သေဘာက က်ေနာ္တုိ႔ေတြ အဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းနဲ႔ ေအာက္ေျခအဖြဲ႕အစည္းအဆင့္ဆင့္က ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ တုိင္ပင္ျခင္း တေယာက္သေဘာတေယာက္စဥ္းစားႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့သေဘာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ေဟာေျပာပြဲဆုိတဲ့ ပုံစံထက္ ေဆြးေႏြးပြဲဆုိတဲ့ပုံစံမ်ိဳး ပုိမေကာင္းဘူးလားလုိ႔ လူငယ္ေတြကုိ ေမးျမန္းၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ္ေမးျမန္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတ္ုိ႔ကလည္း သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တဲ့အစီအစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ေျပာျပပါတယ္။
အဲေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့သေဘာက ေဟာေျပာပြဲဆုိတဲ့သေဘာမ်ိဳးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ပညာရွင္ေတြက ေဟာေျပာတဲ့အပုိင္းေပါ့။ေဆြးေႏြးပြဲဆုိတာကေတာ့က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းတေယာက္နဲ႔တေယာက္ သေဘာေပါက္ေအာင္၊စကားေပါက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ထင္တဲ့အတြက္ေဆြးေႏြးပြဲပုံစံမ်ိဳးလုပ္ခ်င္တာပါ။အားလုံးေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဟာေျပာပြဲပုံစံနဲ႔တပုိင္း ေဆြးေႏြးပြဲပုံစံနဲ႔ကတပုိင္း ႏွစ္ပုိင္းနဲ႔ လုပ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူႀကီးေတြကုိလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္မႈကတပုိင္း၊ မအားမလပ္ျဖစ္တာကတပုိင္းနဲ႔ ရွိေနတာသိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ပါ၀င္ၿပီးေဆြးေႏြးေပးဖုိ႔ကုိ ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ခ်င္းအားျဖင့္ လူႀကီးေတြရဲ႕အသိအျမင္ေတြကုိ လူငယ္ေတြ သိျမင္ခြင့္ရမွာျဖစ္သလုိ တခါလူငယ္ေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူငယ္ေတြ ဘယ္လုိစဥ္းစားေနတယ္၊ ဘယ္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူေနတယ္ဆုိတာကုိ လူႀကီးေတြ သိရွိႏုိင္ပါတယ္။
စည္း႐ုံးသူမရွိဘဲေခါင္းေဆာင္၍ မရ
အဲဒီေတာ့ လူႀကီးေတြ သိပ္ၿပီးပင္ပင္ပန္းပန္းမျဖစ္ေအာင္ ေဟာေျပာပြဲဆုိတဲ့ပုံစံမ်ိဳးထက္ ေဆြးေႏြးပြဲဆုိတဲ့ပုံစံမ်ိဳး လုပ္သြားရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ္ဘာပဲေျပာေျပာ ေဟာေျပာပြဲလုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ၊ ေဆြးေႏြးပြဲလုိ႔ပဲေျပာေျပာ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းတခုမွာ လႈပ္ရွွားမႈဆုိတာ အေရး ႀကီးပါတယ္။ သက္၀င္ေနရမယ္လႈပ္ရွားေနရမယ္။ ဒီလုိမွသာလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ နုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ရမယ္။ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕တခုဟာ လူထုကုိ စည္း႐ုံးနုိင္ရမယ္၊ လူထုကုိေခါင္းေဆာင္ႏုိင္ရမယ္။ ေခါင္း ေဆာင္တယ္ဆုိတာလည္း စည္း႐ုံးသူမရွိဘဲ ေခါင္းေဆာင္ေနလုိ႔ မရဘူး။ ဆုိင္းဘုတ္တင္ထား႐ုံနဲ႔ လည္း ေခါင္းေဆာင္လုိ႔ မရဘူး၊ အၿမဲတမ္း လႈပ္ရွားေနရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဟာက က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေျပာၾကတယ္ဆုိတဲ့ဟာက လႈပ္ရွားမႈတခုပဲျဖစ္ပါတယ္။
အခုေဟာေျပာပြဲမွာ လူငယ္နဲ႔ အနာဂတ္ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္ကုိ ေပးထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ကုိ ေပးထားတာလဲဆုိေတာ့ လူငယ္ေတြသည္သာ အနာဂတ္ကုိပုိင္ဆုိင္တဲ့ အင္အားစုေတြျဖစ္ပါတယ္ဆုိတာကုိ
သ္ိျမင္ၿပီးေတာ့မွာ ဒီကိစၥကုိေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူငယ္နဲ႔အနာဂတ္ဆုိတာကုိ ေျပာတဲ့အခါမွာ ဘယ္ကေနစၿပီး ေျပာခ်င္လည္းဆုိေတာ့ ကမာၻနဲ႔ အနာဂတ္ဆုိတာေလးကုိ စၿပီးေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကမာၻႀကီးရဲ႕အနာဂတ္မႈန္၀ါးေန
ကမၻာႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ က်ေနာ္ အက်ဥ္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကမာၻႀကီးရဲ႕အနာဂတ္ဟာလည္း အေတာ့ကုိ စုိးရ္ိမ္စရာအေနအထားရွိေနပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကမာၻႀကီးရဲ႕လူဦးေရဟာ ေနာက္လာမယ့္ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကမာၻႀကီးမွာ သန္းေပါင္း (၉,၀၀၀) ေလာက္ရွိလာမယ္။ အခုရွိေနတဲ့သန္းေပါင္း (၇,၀၀၀) မွာကုိေတာင္ ကမာၻႀကီးအေနနဲ႔က ေကၽြးဖုိ႔ေမြးဖုိ႔ အေတာ့ကုိ ခက္ေနတဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီသန္းေပါင္း (၇,၀၀၀)၊ (၈,၀၀၀)၊ (၉,၀၀၀) ဆုိတဲ့ဟာေတြဟာ အေရအတြက္သေဘာပဲလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရွိေနတာကုိး။ (၆,၀၀၀) ကေန (၇,၀၀၀) ျဖစ္ေနတာကုိး။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီျပႆနာကုိ က်ေနာ္တုိ႔စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ ေကၽြးဖုိ႔ေမြးဖုိ႔တင္ၿပီးတာမဟုတ္ဘူး။
လူဆုိတာက ထမင္းစား႐ုံနဲ႔လည္းၿပီးတာမဟုတ္ဘူး။ လူေပါင္းသန္း (၇,၀၀၀) ေလာက္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္လုိ႔ စဥ္းစားတဲ့သူေတြ သိပၸံပညာရွင္ေတြရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ လူဆုိတာက လူျဖစ္လာရင္ ေနဖုိ႔ ထုိင္ဖုိ႔ အုိးအိမ္ေတြလုိလာမယ္။ လူေတြနဲ႔ပတ္သက္ေနတဲ့ကိစၥေတြကုိ ထည့္စဥ္းစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ
ကမာၻႀကီးဟာ ဒီလုိလူေပါင္းသန္းေပါင္း (၉,၀၀၀) ဆုိတဲ့အေနအထားကုိ ေရာက္လာရင္ သူတုိ႔ေနထုိင္ အသက္ရွင္ဖုိ႔ တုိးၿပီးလုပ္လာၾကမယ္။ အဲဒီအခါ သယံဇာတေတြ ရွားပါးလာမယ္။ ဥပမာေရနံဆုိရင္ ရွားလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားက သုိေလွာင္လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္ လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ေတာင္ခံပါ့မလားဆုိတဲ့ ျပႆနာေပၚလာတယ္။ အျခားျခားေသာသယံဇာတမ်ားလည္း ဒီလုိပဲ။ ရွားပါးျခင္း၊ ကုန္ခန္းျခင္းဆုိတာေတြ ရွိလာမွာျဖစ္တယ္။
အခုေျပာခဲ့သလုိ ကမာၻႀကီးရဲ႕အနာဂတ္ကုိ မွန္းဆခ်က္ေတြနဲ႔ သိပံၸပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြဟာ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈမရွိဘူးလုိ႔ ဆုိေသာ္ျငားလည္း ကမာၻႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ မႈန္၀ါးလ်က္ရွိေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ကမာၻရဲ႕အနာဂတ္ဆုိရင္လည္းမမွားဘူး။ စီးပြားေရးကပ္ေတြ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေနေတြကုိ ၿခံဳၿပီးၾကည့္ရင္ ကမာၻရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ပုိၿပီးစုိးရိမ္စရာေတြရွိတယ္ဆုိတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အနာဂတ္ကေတာ့ ရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ေနာက္ထပ္ျဖစ္ေပၚလာမယ့္လူငယ္ေတြက ဆက္လက္ၿပီးရင္ဆုိင္သြားရမယ့္ ျပႆနာလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကုိ စစ္ယႏၲရားႀကီးစုိးထားဆဲ
ေနာက္တခုက က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ပါ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အနာဂတ္အေၾကာင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ကလည္း စစ္အစုိးရရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ဆုိတာေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။
ေနာက္ထပ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာကုိ ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္ေတာ့လည္း ဒီစစ္တပ္ဆုိတဲ့ စစ္ယႏၲရားႀကီးကလည္း ဘယ္လုိမွ ပီပီျပင္ျပင္ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေျပာင္းလဲလာမယ့္ အေနအထားဆုိတာ မျမင္ရေသးပါဘူး။ ဒါဟာစိတ္ပ်က္ဖုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ အရွိတရားက အရွိတရားပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာပဲ ဒီစစ္အာဏာရွင္ကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာဆုိရင္ စစ္အာဏာရွင္ယႏၲရားႀကီးက ဒီမုိကေရစီကို ေရာ့အင့္ဆုိၿပီးေတာ့ ေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ အျခားအျခားေသာ အေဆာက္အအုံေတြ၊ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ စစ္တပ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့လုပ္ငန္းေတြ အျခားျခားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကလည္း စစ္တပ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကုိ ခံေနရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီ အစုိးရေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိတာ စစ္တပ္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကုိ လူတုိင္းသိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာလည္း က်ေနာ္ ေစာေစာကေျပာသလု္ိ ကမာၻႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္လုိပဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ အရိပ္မည္းႀကီးလႊမ္းမုိးေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဆုိတာ ဗမာျပည္တြင္းမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြ ႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ အနာဂတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ညႇိႏႈိင္းဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေဆြးေႏြးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီေန႔ မနက္ျဖန္ဆုိသလုိ ဒီမုိကေရစီဟာ ဘြားခနဲ ေပၚလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကုိခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း သိမွာပါပဲ။ ေတြးမိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အနာဂတ္လည္းမႈန္၀ါးေန
ဆက္ၿပီး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လူငယ္ေတြကုိ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တယ္ဆုိေပမယ့္ ေျပာစရာလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီနဲ႔ ကင္းကြာေနတာကလည္း ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ တိတိက်က်ေတာ့ မသိဘူူး။
က်ေနာ္မွန္းလုိ႔ရသေလာက္ကေတာ့ ကမာၻရဲ႕ အနာဂတ္လုိ၊ ျမန္မာရဲ႕အနာဂတ္လုိ၊ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အနာဂတ္ကလည္း အေတာ္ကုိမႈန္၀ါးလ်က္ရွိတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ အဆုိးျမင္ျခင္း စတဲ့အျမင္ေတြအေပၚမွာ အေျခမခံပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔အထဲမွာ အသက္(၁၀၀) ေက်ာ္ေနနုိင္တဲ့သူေတြ ရွိနုိင္ပါတယ္။ ရွိဦးေတာ့လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္ႏုိင္မႈဆုိတာ အမ်ားႀကီးေလ်ာ့လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ဆီမွာ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ရွင္သန္ႏုိင္စြမ္း နည္းတယ္လုိ႔ ဒီေန႔တက္ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္မ်ား စဥ္းစားမိၾကမွာပဲ။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာကလည္း ေႂကြတလွည့္ၾကက္တခုန္ဆုိတဲ့ သေဘာလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အေနအထားကုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ၊ ေရွ႕ႏွစ္အနည္းငယ္ဆုိရင္ ျပႆနာေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္။
အဲဒီလုိျပႆနာေတြထဲမွာ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေဘာထားေတြ၊ သုံးသပ္စရာရွိတာေတြ ဒါေတြကို ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲဆုိတာေတြ၊ ဘယ္လုိအေျဖေပၚမလဲဆုိတာေတြကို စဥ္းစားၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ တခါ အဲဒီအေျခခံဥပေဒကေနေပါက္ဖြားလာမယ့္ ပါတီအဖြဲ႕အစည္း မွတ္ပုံတင္ဖုိ႔ ကိစၥေတြ ဒါကေတာ့ ထားလုိက္ပါေတာ့။ ဒါဟာလည္း အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာကိစၥေတြကုိ အဆင့္ဆင့္ေဆာင္ရြက္ မႈေပၚမွာ ဆက္ၿပီးေဆာင္ရြက္ရမယ့္ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်န္ထားလုိ႔ မရတဲ့ကိစၥက ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ ပါတီေတြ မွတ္ပုံတင္ျခင္းကိစၥပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အေနအထားကလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ျပႆနာေတာ့ မေသးဘူးလုိ႔။ ဒါဟာလည္း အေျခခံဥပေဒနဲ႔ တြဲရက္ပါလာတဲ့ ပါတီေတြ တရား၀င္ရပ္တည္ပုိင္ခြင့္နဲ႔လည္း ဆုိင္ေနတယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အေနအထားဟာလည္း ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လုိ႔ ႏုိင္ငံေေရးျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းလုိက္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပါတီက ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးရာလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမယ္၊ ပါ၀င္ၿပီးေတာ့ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
တုိင္းျပည္ျပႆနာေတြ က်န္ေသး
အဲဒီျပႆနာေတြဟာလည္း လူငယ္ေတြ ရင္ဆုိင္သြားရမယ့္ ျပႆနာေတြျဖစ္ေနတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီ ရဲ႕ ျပႆနာလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသားေရးျပႆနာလည္းျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္မွာ ရွိေနတဲ့ျပႆနာေတြကုိ အန္အယ္လ္ဒီမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့လူငယ္ေတြက ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီအေနနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ နုိင္ငံေရးျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းလုိ႔ ေျပလည္သြားရင္ေတာင္ တုိင္းျပည္အတြက္ ျပႆနာေတြက ရွိေနေသးတယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ ဆုိတာက က်ေနာ္ေစာေစာကေျပာသြားသလုိ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ နုိင္ငံေရးျပႆနာ ေတြဟာ အမ်ားႀကီးေျဖရွင္းစရာေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေတြကိုလည္း လူငယ္ေတြဟာ မလႊဲမေသြ ရင္ဆုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေခါင္းထဲမွာထည့္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကရမယ့္ကိစၥ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
မႈန္၀ါးတဲ့အနာဂတ္ကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔တာ၀န္ရွိ
အခု က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြကုိ အေျခခံစဥ္းစားရင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ေျပာစရာမ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ ကမာၻရဲ႕ အနာဂတ္ျဖစ္သလုိ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကုိလည္း လူငယ္ေတြပဲ ကုိင္တြယ္ရမွာျဖစ္သလုိ၊ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အနာဂတ္ကုိလည္း လူငယ္ေတြကပဲ ကုိင္တြယ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ မႈန္၀ါးေသာကမာၻရဲ႕ အနာဂတ္၊ မႈန္၀ါးေသာတုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္၊ မႈန္၀ါးေသာ အန္ အယ္လ္ဒီရဲ႕အနာဂတ္ အဲဒါေတြကို လူငယ္ေတြသာလွ်င္ ေျဖရွင္းၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္ေတြဟာ အျခားသာမန္လူငယ္ေတြထက္စာရင္ ဒီမုိ္ကေရစီေရးမွာ အေတြ႕အႀကံဳလည္းရွိတယ္၊ အစဥ္အလာလည္းရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအစဥ္အလာေတြကုိ ကုိင္တြယ္ၿပီး ဒီအစဥ္အလာေတြအတုိင္း ရပ္တည္ၿပီး ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းသြားရမွာလည္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။
အဖြဲ႕အစည္း ေလာင္းရိပ္
ဒါဘာျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေျပာရသလဲဆုိရင္ လူငယ္ေတြကိစၥကုိ စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ အဖြဲ႕ အစည္းအတြင္း မွာ ရွိတဲ့လူငယ္ေတြဟာ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ဟာ တခါတေလမွာသြားၿပီးေတာ့ ထုိးေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကလည္း သတိထားရမွာက လူငယ္အဖြဲ႕အစည္းဆုိတာ ခုိင္းတာလုပ္ဖုိ႔ နုိ႔မုိ႔ရင္လည္း အင္အားျပဖုိ႔ေလာက္ပဲ သေဘာထားလုုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီလူငယ္အဖြဲ႕အစည္းဆုိတာ အဖြဲ႕အစည္းတခုလုံးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ အစိတ္အပုိင္းတခုျဖစ္ေန တယ္လုိ႔ သေဘာထားရမယ္။ ဒီလုိမွသာလွ်င္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ပ်ဳိးေထာင္ ေပးျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ ျမႇင့္တင္တာ၀န္ေပးျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္အဆင့္ဆင့္စြဲတင္ျမႇင့္ တင္ျခင္းဆုိတဲ့ စီမံမႈအဆင့္ဆင့္ကုိ ေဆာင္ရြက္မႈပုံစံေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းတုိင္း အဖြဲ႕အစည္းတုိင္းအေနနဲ႔ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိ ေလာင္းရိပ္မိတတ္တဲ့ သေဘာတရား ရွိတတ္ေသာ္ျငားလည္း အဖြဲ႕အစည္းမွာ မွန္ကန္တဲ့သေဘာထားရွိရင္ ဒီလူငယ္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသးသိမ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါလည္းပဲ သေဘာေပါက္ထားရမယ့္ အခ်က္တခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမုိကေရစီမဟုတ္္္္္္
လူငယ္အဖြဲ႕ဖြဲ႕စည္းဖုိ႔စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ ရဲရင့္ျခင္း၊ ဇြဲရွိရမယ္။ ဇြဲဆုိတာကလည္း အားလုံးသိၾကတဲ့ အတုိင္းပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္တယ္။ အားသြန္ခြန္စုိက္လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ ဇြဲမ်ိဳး၊ မာန္ဆုိတာလည္း ရွိရမယ္။ အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ စည္းကမ္းရွိျခင္းပဲ။ ေဒၚစုရဲ႕ေကာင္းေသာ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ စည္းကမ္းလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ေဒၚစုဟာ စည္းကမ္းကုိ တန္ဖုိးထားတယ္၊ သူမ်ားကုိလည္း စည္းကမ္းရွိေစခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ စည္းကမ္းအေၾကာင္းကုိ ေဒၚစုကုိ တည္ၿပီး ေျပာရတာလည္း မေကာင္းဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ေဒၚစုပါ စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုိကေရစီထဲပါ သြားမွာလည္း စုိးရတာကုိး။
လူငယ္ေတြကုိ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ အေလးထားပါ။ ေဒၚစုမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ရဲရင့္ျခင္း၊ ဇြဲေကာင္းျခင္း၊ ဥာဏ္ပညာျမင့္မားျခင္း စတဲ့အခ်က္ေတြအျပင္ စည္းကမ္းရွိျခင္းဆုိတာက အေရးအႀကီးဆုံးတခုလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြကုိ အၿမဲတမ္း စံနမူနာယူပါ။ ေဒၚစုရဲ႕ ေကာင္းျခင္းေတြကုိ ေလ့လာပါ။ ဒါဟာလည္း လူငယ္ေတြ အနာဂတ္ကုိ ရင္ဆုိင္တဲ့အခါမွာ ဒါေတြဟာ အေကာင္းဆုံး စံျပဳရမယ့္အရာေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အနာဂတ္ကုိ ေဖာက္ထြက္ၾကပါ
အနာဂတ္ကုိ ဦးေဆာင္မယ့္လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ တခါတေလ ေတြးတဲ့ေခၚတဲ့ေနရာမွာ ထြက္ေပါက္ဆုိတဲ့ စကားကုိေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထြက္ေပါက္ဘယ္မွာလဲ၊ ထြက္ေပါက္ကုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ စသည္ျဖင့္ ထြက္ေပါက္ကိစၥေတြကုိ ခဏခဏၾကားလာရတယ္။ ဒီေတာ့ အနာဂတ္ကုိရင္ဆုိင္တဲ့အခါ ခုနကေျပာသလုိ လူငယ္ေတြရင္ဆုိင္ရမယ့္ အနာဂတ္အလြန္ကုိ ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီလုိထြက္ေပါက္ထက္ ပုိၿပီးအေရးႀကီးတာက ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ကုိ စဥ္းစားၾကပါ။ ေဖာက္ကုိထြက္ရမယ့္အနာဂတ္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အၿမဲတမ္းထြက္ေပါက္ကုိခ်ည္း စဥ္းစားမေနဘဲ ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပုိၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္လုိ႔ ေျပာရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ပစ္ပယ္ေနလုိ႔ ျမန္မာ့သမိုင္း ထိခိုက္
13/02/2009
ဒီကေန႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔ဟာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ေမြးေန႔
ဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကို ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ကေလးမ်ားေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြကို ျမန္မာ
ႏုိင္ငံတ၀န္းမွာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ က်င္းပေလ့ရွိခဲ့ေပမယ့္ စစ္အစိုးရတက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕
ေမြးေန႔ဆုိင္ရာ အခမ္းအနားေတြ တျဖည္းျဖည္းေမွးမွိန္ ကြယ္ေပ်ာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ အခုလို
အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔နဲ႔သူ႕ရဲ႕အခန္းက႑ကို ေမွးမွိန္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့
အတြက္ သမိုင္းကို ဘယ္ေလာက္ထိခိုက္ေစပါသလဲ၊
အေၾကာင္းစံုကို မစုျမတ္မြန္က သံုးသပ္တင္ျပထား
ပါတယ္။
မန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ဖခင္ႀကီး ျဖစ္႐ံုမက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္းရဲ႕ေမြးေန႔ကို အမွတ္တရပြဲေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရားဝင္မက်င္းပေတာ့တာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကဆိုရင္ ကေလးမ်ားေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔မွာ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲေတြကို ေက်ာင္းေတြ၊
ရပ္ကြက္ေတြမွာ က်င္းပခဲ့ၾကတာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီလို ၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ဖို႔ေဝးလို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကိုေတာင္ တရားဝင္ထုတ္ေဖာ္ေျပာတာ ရွားသြား
ပါၿပီ။
ဒီေတာ့ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္
လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို သိဖို႔ ဘယ္ေလာက္
အေရးႀကီးပါသလဲဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သမိုင္းကထိက လုပ္ခဲ့ဖူးၿပီး အခုေတာ့ အေမရိကန္
ျပည္ေထာင္စု အီလီႏြိဳင္းျပည္နယ္ ဂ်တ္ဒ္ဆင္ (Judson) တကၠသိုလ္မွာ သမိုင္း
ပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာ ေနာ္အိန္ဂ်လင္းက ဘာေၾကာင့္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ
ခုလိုေျပာျပပါတယ္။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကုိေတာ့ တုိင္းျပည္က သိသင့္တယ္၊ ကေလးေတြ
လည္း သိသင့္တယ္၊ ပညာတတ္ေတြလည္း သိသင့္တယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕သမုိင္းအေမြအႏွစ္ကုိ
ကိုယ္က ထုတ္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ သိမွသာ၊ ေျပာႏုိင္မွသာလွ်င္ အျခား ကမၻာမွာရွိတဲ့
တုိင္းျပည္ေတြကလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိးကုိ ႐ုိေသမယ္၊ အသိအမွတ္ျပဳမွာေပါ့။ ကုိယ္ကမွ
အသိအမွတ္မျပဳရင္ အျခားလူေတြကလည္း ကုိယ့္ကုိ ဘယ္လုိအသိအမွတ္ျပဳမလဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္မွ မသိခဲ့လုိ႔ရွိရင္ ဒီတုိင္းျပည္က ဘယ္သူေထာင္ခဲ့မွန္း
ေတာင္ သူတို႔ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ရဲ႕သမုိင္းအစကုိလည္း သူတို႔ မသိဘူးျဖစ္မယ္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထူေထာင္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ တကယ္ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့က႑
မွာ ပါခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ ကေလးေတြက ဒါကို သိခဲ့လို႔ရွိရင္
ႏုိင္ငံရဲ႕ ေရွ႕ေရးအတြက္ အလားအလာ ပုိေကာင္းႏုိင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္ကုိ
လည္း ပုိခ်စ္ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ရွိလာမယ္ေပါ့။
သူတုိ႔ကုိ ေနာက္ကေန တြန္းအားေပးတဲ့သေဘာ ျဖစ္ႏုိင္မယ္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို မသိရင္ေတာ့ သူတုိ႔အတြက္က ၾကည့္စရာ နမူနာ
စံျပလူ မရွိဘူး။ က်န္တဲ့လူေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ့္လူမ်ဳိးထက္
အျခား ေကာင္းတဲ့လူမ်ဳိးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုပဲ အားကိုး အထင္ႀကီးၿပီး အဲဒီလူမ်ဳိး
ေတြကို ပိုအထင္ႀကီးသြားမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ကလည္း
ေလ်ာ့သြားႏုိင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕တုိင္းျပည္မွာ လူေတာ္လူေကာင္း
ရွိတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ ျမင္ခ်င္မွျမင္ေတာ့မယ္။”
ရွစ္ေလးလံုး လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး
လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါဝင္
လာခဲ့ခ်ိန္ကစလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အခန္းက႑ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွးမွိန္
ေအာင္လုပ္လာတယ္လို႔ သမိုင္းေလ့လာသူေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းကစလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိလည္း က်မ္းျပဳခြင့္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာ့
သမိုင္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိခိုက္ နစ္နာေစပါသလဲ၊ Aung San and the
struggle for Burmese Independence ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုလည္း ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တဲ့
သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာ ေနာ္အိန္ဂ်လင္းကေတာ့ ခုလိုသံုးသပ္ပါတယ္။
“ပညာတတ္အဆင့္ေတြမွာပါ လုံး၀မသိရဘူးဆုိကတည္းက ဒီတုိင္းျပည္ကုိ
တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့လူရဲ႕ သမုိင္းက လုံး၀ေပ်ာက္သြားၿပီေပါ့။ တုိင္းျပည္တည္ေထာင္တဲ့
လူရဲ႕ သမုိင္းေပ်ာက္ရင္ တုိင္းျပည္ေပ်ာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့
ကုိယ့္သမုိင္းကို ကိုယ္ေဖ်ာက္ပစ္တဲ့ဟာက ကုိယ့္ရဲ႕ဇာစ္ျမစ္က ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။
အေမြအႏွစ္ ေပ်ာက္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လက္ထက္မွာဆုိရင္
သူက တုိင္းျပည္မွာရွိတဲ့ တုိင္းရင္းသားအားလုံးကို စည္း႐ုံးႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
“အဲလုိ တုိင္းရင္းသားအားလုံးကို တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးအတူတူေပးဖုိ႔ စည္း႐ုံး
ႏုိင္ခဲ့လို႔ လူေတြကလည္း သူ႕ကုိ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္၊ အားကုိးခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ယုံၾကည္
အားကုိးခဲ့တဲ့ လူႀကီးမ်ဳိးကုိ တုိင္းျပည္မွာရွိဖို႔ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးနဲ႔ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးနဲ႔
တည္ေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့က႑ျဖစ္တယ္။
“အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို မသိဘဲနဲ႔ သမုိင္းကုိလည္း
မသိေတာ့ဘူး။ ဗမာျပည္ဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ကမၻာမွာ တန္းတူရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ
လည္း မသိဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိး ျပန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း
ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေခတ္ကမၻာ တုိးတက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ဆက္ၿပီး
တုိးတက္စရာလမ္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။”
Aung San and the struggle for Burmese Independence ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို
ေရးသားခဲ့ၿပီး လက္ရွိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အီလီႏြိဳင္းျပည္နယ္ ဂ်တ္ဒ္ဆင္
တကၠသိုလ္မွာ သမိုင္းပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာ ေနာ္အိန္ဂ်လင္း ေျပာျပသြားတာ
ျဖစ္ပါတယ္။
VOA
