ေက်ာ္ထင္/ ၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၈
ဇြန္ (၁၉) ရက္က အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္တြင္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ေမြးေန႔ပြဲျပဳလုပ္ေနစဥ္ လူ (၄) ဦးကုိ ႐ုိက္ႏွက္ဖမ္းဆီးသြားသည့္ စြမ္းအား ရွင္ဆုိသူမ်ားထဲတြင္ အရပ္၀တ္ လုံထိန္း တဦးပါ၀င္ေၾကာင္း သိရသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာ (၂၆) ရက္တြင္ ေရႊတိဂုံဘုရား၊ ၾကားေတာရလမ္း၌ အဆုိပါ လုံထိန္း၏ ႐ုိက္ႏွက္ဖမ္းဆီးမႈ ခံခဲ့ရသည့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတဦးက ယခု႐ုိက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးမႈတြင္လည္း ၎လုံထိန္းကုိ စြမ္းအားရွင္ပုံစံ အရပ္၀တ္ႏွင့္ ေတြ႔ရေၾကာင္း ေျပာသည္။
၎က “ဘယ္လုိမွတ္မိလဲဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက လဲသြားတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကုိ သူ႐ုိက္ ေနလုိ႔ ဆက္မ႐ုိက္ဖုိ႔ သြားေတာင္းပန္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ကုိ ဆက္႐ုိက္တာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လဲသြားေတာ့ မ်က္ႏွာကုိ သူကကန္တယ္၊ ဘာမွလုပ္တာမဟုတ္ဘဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်ေနာ့္ကုိ လုပ္စရာမလုိဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ျပန္ေျပာတယ္။ သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေျပာလုိက္တာေပါ့၊ ရာဇ၀တ္
ေကာင္လည္းမဟုတ္ဘူးလုိ႔” ဟု ေျပာသည္။
“ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာမွတ္မိတာတခုက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဒုိင္နာေပၚမွာ ဖမ္းထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗဟန္း (၃) လမ္းဘက္က သံဃာေတြကုိ႐ုိက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ျပန္ခ်တယ္ေလ။ လုံထိန္း ေတြက မ်က္ရည္ယုိဗုံးေတြနဲ႔ပစ္ေတာ့ ကားေပၚက ဖမ္းခံထားရတဲ့ ေကာင္မေလးေတြက ေၾကာက္ၿပီး ေအာ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီလုံထိန္းပဲ ေနာက္ရဲ (၂) ေယာက္နဲ႔ ကားေပၚတက္လာၿပီး ဆက္႐ုိက္ေသးတယ္၊ ဒီလုံထိန္းက (၂) ရစ္နဲ႔ေလ” ဟု ဆက္ေျပာသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔တြင္ စြမ္းအားရွင္မ်ားက ႐ုိက္ဖမ္းဆီးမႈသည္ အာဏာပုိင္မ်ားကုိယ္တုိင္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း နယ္စပ္အေျခစုိက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ (BLC) က ေျပာသည္။
BLC အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဦးေအာင္ထူးက “စြမ္းအားရွင္ေတြထဲ လုံထိန္းေတြ ထည့္ထား တာက အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ဆုိင္တယ္ေလ။ ဥပေဒေၾကာင္းအရေတာ့ သာမန္ျပည္သူကုိဖမ္းမယ္ ဆုိရင္ ယူနီေဖာင္း၀တ္တဲ့ ရဲသာလွ်င္ ဖမ္းခြင့္ရွိတယ္။ လုံထိန္းျဖစ္ေစ၊ စြမ္းအားရွင္ျဖစ္ေစ၊ ဒီလုိ ဖမ္းဆီးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မတရားဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကုိ အစုိးရအာဏာပုိင္ေတြက က်ဴးလြန္ တာပဲလုိ႔ ေျပာရမွာ” ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာစစ္အစုိးရသည္ ၂၀၀၃ ခု ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းမွစၿပီး ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားကုိ ဖမ္းဆီး ႐ုိက္ႏွက္ရာတြင္ စြမ္းအားရွင္ဆုိသူမ်ားကုိ စတင္အသုံးခ်လာျခင္းျဖစ္သည္။ ။
ေခာတ္ျပိဳင္မွ
Wednesday, June 25, 2008
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္႐ုံးေရွ႕႐ုိက္ႏွက္ဖမ္းဆီးသည့္ စြမ္းအားရွင္မ်ားတြင္ လုံထိန္းပါ၀င္
နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ေသဆုံးသူဦးေရ (၁) သိန္းခြဲနီးပါးရွိႏုိင္
၂၅ ဇြန္ ၂၀၀၈
မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသဆုံးသူဦးေရကုိ (၈) ေသာင္းခြဲရွိသည္ဟု ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္ပုိင္းအတြင္း ျမန္မာစစ္အစိုးရဘက္က တရား၀င္ထပ္မံ အတည္ျပဳလုိက္သည့္အတြက္ မူလမွန္းထားသည့္ ကိန္းဂဏန္းထက္ (၉) ရာႏႈန္း တက္လာသည္။
ကုလသမဂၢ၊ အာဆီယံႏွင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရတုိ႔ ပါ၀င္သည့္ သုံးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႕က ဧရာ၀တီတုိင္း ပ်က္စီးမႈမ်ားကုိ ေလ့လာအၿပီးတြင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရ ႏုိင္ငံျခားေရး ဒုတိယ၀န္ႀကီးတဦးက မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသဆုံးသူဦးေရ (၈) ေသာင္းခြဲရွိသည္ဟု ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆုံးသူဦးေရကုိလည္း (၅၃,၈၃၆) ရွိသည္ဟု ထုတ္ျပန္သည့္အတြက္ လြန္ခဲ့သည့္
(၁) လခြဲက စစ္အစိုးရ ကိန္းဂဏန္းထက္ (၄) ရာႏႈန္း ေလ်ာ့က်သြားသည္။
မုန္တုိင္းက်ၿပီး (၂) လနီးပါးၾကာသည္ထိ ေပ်ာက္ဆုံးသူ ဦးေရ (၅) ေသာင္းေက်ာ္ေနေသးသည္ ဆုိေသာ္လည္း ထုိေပ်ာက္ဆုံးသူမ်ားအတြက္ မည္သို႔ရွာေဖြ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ေနသည္ကုိမူ စစ္အစိုးရဘက္က ယခုထိ ေျပာဆုိျခင္းမရွိေပ။ အဆုိပါ ေပ်ာက္ဆုံးသူအားလုံး ေသသည္ဟု တြက္လွ်င္ ျမန္မာနာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ စုစုေပါင္းေသဆုံးသူဦးေရမွာ စစ္အစိုးရကိန္းဂဏန္း အရပင္ (၁) သိန္းခြဲနီးပါး ရွိမည္ျဖစ္သည္။
မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသဆုံးသူဦးေရ (၁) သိန္းခြဲထိ ရွိႏုိင္ေၾကာင္း Oxfam ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ ႀကီးက မုန္တုိင္းက်ၿပီး (၁) ပတ္အတြင္း ခန္႔မွန္းခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသဆုံးသူ (၁) သိန္းထိ ရွိႏုိင္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ အေမရိကန္သံ႐ုံး ယာယီတာ၀န္ခံ Ms Shari Villarosa ကလည္း မွန္းခဲ့သည္။
မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသဆုံးသူဦးေရ (၈) ေသာင္းခြဲရွိသည္ဟု စစ္အစိုးရဘက္က ျပင္ဆင္အတည္ျပဳ ခဲ့ေသာ္လည္း စုစုေပါင္းေသဆုံးသူ (၁) သိန္းထိ ရွိနုိင္ၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသူ အေရအတြက္ကုိ (၂၂၀,၀၀၀) ရွိႏုိင္သည္ဆုိသည့္ ကုလသမဂၢ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္ကုိ ယခုထိ ျပင္ဆင္ျခင္း မရွိေသးေပ။
သုံးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႕ကုိ ေမ (၁၉) ရက္ အာဆီယံႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းအၿပီးတြင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး နာဂစ္မုန္တုိင္း ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀န္းၾကား ယုံၾကည္မႈ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ တုိးတက္လာေစရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ။
ေခာတ္ျပိဳင္မွ
သာသနာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး (၂)
25th June,
ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္မယ္ဆက္မယ္နဲ႔ တန္႔ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္တာ။ အခု အားလပ္ခ်ိန္ေလးရတုန္း ဆက္ေျပာပါရေစ။ စာေရးသူဟာ စာေရးလို႔ရွိရင္ ခံစားခ်က္နဲ႔အေတြ႕အၾကံဳကို အေျခခံၿပီးေရးမွ အားရွိပါတယ္။ ခံစားခ်က္မပါဘဲ အေၾကာင္းအရာအေတြ႕အၾကံဳ ခ်ည္းဆိုရင္ လက္က ေရးလို႔မသြက္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုလိုနီေခတ္ကာလက သာသနာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ခဲ့ပံုေလးကို အေျခခံၿပီး တင္ျပသြားလိုပါတယ္။
စာေရးသူ အရင္အပတ္က “ဒီျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို စာေရးသူတို႔ဟာ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးမွာ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြေလာက္ အသိတရားမရွိတာ ဘာရွိေတာ့မွာလဲ။ စာေရးသူတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ ေနာင္ကိုလဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ရဟန္းေတာ္ေတြသာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေခတ္ကာလက ရဟန္းေတာ္ေတြဟာလဲ ျပည္သူေတြ သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာကို လက္ပိုက္မၾကည့္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘၾကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၂-ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔စစ္ျဖစ္ၿပီး တနသၤာရီ၊ ရခိုင္…စသည္တို႔ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ပုဂံမင္းလက္ထက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၁၃- ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၅၂-ခုႏွစ္မွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၄၇-ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၄-ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းအေလ့အထ မွာ အားနည္းတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိုးစစ္ဆင္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္း ေတြအရ သူပုန္ထတဲ့အဆင့္ေလာက္သာ ရွိခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြအတြက္ လြယ္လင့္တကူ သုတ္သင္ပစ္ႏိုင္ ခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။
စာေရးသူ ဒါေတြကို ျပန္ေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္သြယ္မႈကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးျပန္ရလာျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ရဟန္းေတာ္ မ်ား သာသနာေရးကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာဟာလဲ ဘယ္လိုမွ ျငင္းဆိုလို႔မရတဲ့ အရွိတရားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရမယ္။ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာကို မသိခဲ့ ၾကဘူး။ အဲဒီေခတ္က အခ်ိဳ႕ကလဲ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ရံုနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးၾကီး ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ ေတာခို၍ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ေရွးျမန္မာတို႔အား အထင္ေသးစိတ္ျဖင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထိုမွ်ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး မရရွိႏိုင္ပံုကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုရင္းသာ ျဖစ္တယ္)။ သူပုန္ထၿပီး တိုက္ခိုက္သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဖမ္းအဆီးခံရၿပီး အသတ္ခံရတာမ်ားေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ရွားပါးလာခဲ့တယ္။
ထိုကာလေတြမွာ အေမရိကန္နဲ႔အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံဟာ ၾသစၾတီးယားႏိုင္ငံလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ အီတလီလြတ္လပ္ေရးရျခင္း….. စသည့္သတင္းေတြဟာ အခ်ိဳ႕ျမန္မာတို႔၏စိတ္ကို လႈပ္ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္ အစိုးရအား ပုန္ကန္ျခားနားမႈမ်ားက အိပ္ေမာက်ေနေသာ ျမန္မာတို႔အား ႏိႈးေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာေတြဟာ ေရွးပေ၀သဏီကတဲက လူစြမ္းေကာင္းေမွ်ာ္တတ္တဲ့ဓေလ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္လိုစိတ္ရွိေပမယ့္ လဲ လူစြမ္းေကာင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ “အင္း ဟသၤာဆင္းလိမ့္မည္၊ ဟသၤာ မုဆိုးေလးႏွင့္ခြင္းလိမ့္မည္၊ မုဆိုး ထီးရိုးရိုက္လိမ့္မည္၊ ထီးရိုး မိုးၾကိဳးပစ္လိမ့္မည္”…စတဲ့ သိုက္ေတြတေဘာင္ေတြနဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းကို တစ္ေန႔ေပၚလာႏိုးႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
အသင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈဟာ (စာေရးသူ လက္လွမ္းမွီသေလာက္) ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ ေခတ္က်မွ စ,ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီအသင္းၾကီးဟာ (အစက) ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လံုး၀မေျပာဆိုရဲတဲ့အသင္းၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္၊ တိုင္းျပည္ပညာေရးအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးရလဒ္မ်ား ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ “သူ႕ကၽြန္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္အရွင္ သခင္တို႔ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ သစၥာေစာင့္သိ ရိုေသပါမည့္အေၾကာင္း” ေျပာခဲ့ၾကတာေတြကို ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္ထိ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းစဥ္ကုိ ေရာက္မလာေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆက္စပ္မႈက ရွိေနေတာ့ ဆက္ေျပာပါအံုးမယ္။ ဒီအသင္းၾကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့လူၾကီးေတြအမ်ားစုဟာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစားဖားၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ သူတို႔ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ အဆိုတစ္ခုကို နမူနာအျဖစ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။
“ႏိုင္ငံလံုးရွိ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းသားမ်ားႏွင့္ ၄င္းအလားတူ။ အသင္းမ်ား စည္းေ၀းၾကေသာ။ ဤပြဲၾကီးသို႔ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ပရိသာတ္တို႔က။ ဘုန္းေတာ္အလြန္ၾကီးျမတ္ေတာ္မူလွေသာ။ ဧကရာဇ္ မင္းတရားၾကီးႏွင့္တကြ။ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ရာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ဘုန္းေတာ္ဘုရား၏ ကိုယ္ခြဲျပဳလုပ္၍ စီမံအုပ္ ခ်ဳပ္ၾကေပေသာ ကိုယ္စားလွယ္အရာရွိမင္းတို႔အား။ မ်ားစြာ ႏွစ္သက္ေလးျမတ္လ်က္။ သစၥာေတာ္ကို။ မယိုင္း မယုိင္ ေက်ာက္စာတိုင္ကဲ့သုိ႔ ေစာင့္သိရိုေသၾကေၾကာင္း”။
အထက္ပါ အဆိုတင္သြင္းေတာ့ ဦးေရႊဇံေအာင္က ေထာက္ခံခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အျခားအဆို မ်ားမွာလဲ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္း၀ပ္မလာခင္အထိ အဂၤလိပ္သေဘာက်ေအာင္ ေျပာထားေသာ စကားမ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။ (တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးလိုလားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အဆိုမ်ားလဲ ရွိပါတယ္)။ ဥပမာ ဘုရား၀တၱကေျမေပၚမွာ ဖိနပ္စီးျခင္းကို တားျမစ္ဖို႔ တင္သြင္း တဲ့အဆို၊ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ မဂၤလသုတ္ထည့္သြင္းျပဓာန္းဖို႔ တင္သြင္းတဲ့အဆိုမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
……..။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဟာ ဦးေဆာင္သူလဲ မရွိ။ ျပည္သူေတြကလဲ အသိပညာ ဗဟုသုတ နည္းပါး။ ပညာတတ္မ်ားကလဲ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမားေတြ။ (အမ်ားစုကို ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။) အခ်ိဳ႕ပညာတတ္ မ်ားကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ပညာေတြသင္လာၿပီး မ်က္စိပြင့္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းစုျဖစ္တဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေလာက္ေလာက္လားလား အားရစရာ ဘာမွ်မရွိခဲ့ေသးဘူး။
၁၂၈၀-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမဟာ ဥေရာပ၊ အေမရိကနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြကေန ျပန္ၾကြလာ ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ သူသိခဲ့တဲ့ အသိပညာေတြကို မိမိအမ်ိဳးသားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ အစဥ္တစိုက္ ၾကိဳးစား ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိုင္.အမ္.ဘီ.ေအ အသင္းၾကီးကို ၀င္ၿပီး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ တိုင္းတစ္ပါး သားေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ေနရတဲ့ျပည္သူေတြကို လြတ္လပ္ေရးအရသာအေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဟာေျပာခဲ့ ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ႏွင္႔ဦးဝိစာရ
ဆရာေတာ္ရဲ႕စကားေတြကို လူေတြဟာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကဆဲပဲ။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ငါတို႔ လုပ္လို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာေတြကေန ဆရာေတာ္ေျပာတာမွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံေရးသားေပးမွ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ေတြ တိုးပြား လာခဲ့ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိ ပြင့္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားပြဲမ်ားမွာ လူေတြတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာ ခဲ့တယ္။ (စာေရးသူ လိုရာဆြဲေျပာတယ္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ သမိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ေနရာမွာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္)။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ျပည္သူေတြကို အထူးသျဖင့္ သာသနာတြင္းရွိ ရဟန္းေတာ္ေတြကို လႈပ္ကိုင္ဆြဲရမ္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
“သံဃာေတာ္ေတြကလဲ ေက်ာင္းမွာပဲ က်ိန္းမေနၾကပါနဲ႔။ တိုင္းျပည္သည္ ကၽြန္ဘ၀တြင္ ေရာက္၍ေန ေသာအခါ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားမွာ ကၽြန္မ်ားျဖစ္၍ ကၽြန္မ်ား ကိုးကြယ္ေသာဘာသာသည္လည္း ကၽြန္ဘာသာ ႏွင့္ကၽြန္သာသနာပင္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္မွသာလွ်င္ သာသနာၾကီးပြားထြန္းကားႏိုင္မည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်ိန္း၍ခ်ည္း ေနျခင္းငွါ မသင့္ပါဘူး။ သံဃသမဂၢီမ်ား ဖြဲ႕စည္းခါ လြတ္လပ္ေရး ကို ၾကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္”
ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ့္စကားဟာ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြျဖစ္တဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြကို တိုင္းျပည္ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ကၽြန္ဘ၀ရဲ႕ဆိုးရြားနိမ့္က်လွပံု၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္းကြာျခားပံု၊ ျပည္သူမ်ား ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနပံု၊ အမ်ားအထင္ၾကီးတဲ့အဂၤလိပ္ဟာ ပညာသင္ေပးေပမယ့္ သူတို႔ေပး တဲ့ပညာဟာ ကၽြန္ပညာသာျဖစ္ပံု၊ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို ညိွဳးႏြမ္းေသြ႕ေျခာက္ေနရပံု၊ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ အသက္ေမြးေနရပံု၊ ….စသည္တို႔ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ ေဟာၾကားခဲ့ပါ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွန္ေၾကာင္း စဥ္းစာလာမိၾကတယ္။
၁၂၈၃-ခုႏွစ္၊ ေဒးဒရဲ၊ ဆူးကလပ္ရြာမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို အသေရညွိဳးႏြမ္းေစမႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါ တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ ဘုန္းၾကီးထိရင္ မခံဘူးဆိုတာ ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ အဖမ္းခံရေတာ့မွ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆာေလာင္လာခဲ့ၿပီ။ ငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြ ေထာင္မတ္လို႔လာ ခဲ့ၿပီ။
သံဃာမ်ားလဲ ႏိုးလာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေတာ္ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း “သံဃသမဂၢီအသင္း”မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး တိုင္းျပည္အေရးကို ေဆာင္ရြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သံဃသမဂၢီအသင္းေပါင္း (၃၇)သင္းထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစက သံဃာအငယ္ေတြပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလယ္ေတာရဆရာေတာ္၊ စလင္းဆရာေတာ္၊ ေ၀ဠဳ၀န္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး….စတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေရးအတြက္ တရားမ်ား ေဟာၾကားလာခဲ့ ၾကတယ္။
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အဲဒီေခတ္ကာလကို ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္မ်ား ႏိုးၾကားလာတဲ့ေခတ္လို႔ သံုးသပ္ၾကပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ၊ ဆရာေတာ္ဦး၀ိသုဒၶ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ၊ ဗားကရာတိုက္ဆရာေတာ္၊ သာဓုတိုက္ ဆရာေတာ္၊ မိုးတားတိုက္ဆရာေတာ္၊ ဆင္ေပါင္၀ဲ ေက်ာက္ေဆာင္းဆရာေတာ္၊ မံုရြာေရႊပုလဲဆရာေတာ္….စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ ထိုေခတ္က နာမည္ၾကီး ဆရာေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က အေၾကာင္း ေတြသိေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္မွာလဲ သံဃသမဂၢီအသင္းမ်ား ဖြဲ႕လာၾကတယ္။ ပ်ဥ္းမနားက ေဘးမဲ့ဆရာ ေတာ္ၾကီးမွဴးၿပီး ႏိုင္ငံ့အေရးကို အားတက္သေရာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ၊ မတရားဖိႏွိပ္ခံေနရတာေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနခဲ့ၾကပါဘူး။ အဆိုပါဆရာေတာ္ေတြထဲက ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရဆိုလွ်င္ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသူတိုင္း ဦးေခါင္းေတြ အလိုလို ကိုင္းညြတ္သြားခဲ့တယ္။ ဦး၀ိစာရ ဘ၀မွာ အဖမ္းခံရတာလဲ ခဏခဏပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးမညႊတ္ခဲ့ပါဘူး။ ၁၂၉၁-ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ ဟာ အစိုးရအၾကည္ညိဳဖ်က္မႈနဲ႔တရားစြဲၿပီး အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ ၆-ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ေထာင္ထဲမွာ (တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ဦးသုမဂၤလာလကၤာရ…စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလို) ပိတ္ျဖဴစည္းခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္လက္ၿပီး အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ မစားမေသာက္ေန ရင္း ၁၆၆-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အာဇာနည္ပီပီ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ …………………။
ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ ဦး၀ိစာရေလာက္ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တိုင္းျပည္အေရးမွာ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၉-ေထာင္စံ ဦးေဃာသ၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေကတု၊ မလႈိင္ဦးေဒ၀ိႏၵ၊ သရက္ၿမိဳ႕ဦး၀ိမလဗုဒၶိ၊ အာလံဦးလာဘ၊ ဦးနာဂိႏၵ၊ ဦးစႏၵိမာ၊ သာယာ၀တီဦးေဉယ်၊ မႏၱလာဦးေကလာ၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းစိန္ေရာင္ခ်ည္ ဦးအာစာရ၊ ဦးအာေလာက။ ဦးအာသဖ၊ ဦးက၀ိႏၵာဓိပတိ၊ ေရႊမ်က္မွန္ဦး၀ိဇယ်၊ ၾကိဳ႕ပင္ေကာက္ ဦး၀ိမလာစာရ၊ သာယာ၀တီမယ္ ဇလီတန္းဆရာေတာ္ဦးအာဒိစၥ၊ ရွင္အရိယ၊ အု႒္ဖိုမွန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးအရိယ၀ံသ၊ ဦးဓမၼဓရ….စေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ျပည္သူ႕ အေရးပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လို႔ ေထာင္တန္းအက်ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
စာေရးသူ အခု တင္ျပခဲ့တာေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ဆက္စပ္ပတ္သတ္ခဲ့ပံုေတြကို အက်ဥ္းမွ် ေလ့လာတင္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေရးသားတင္ျပခဲ့တဲ့ေနရာမွာ “ဦးဘခိုင္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံ ေရးရာဇ၀င္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အေျခခံၿပီး အျခားမွတ္စုမ်ားကို ကိုးကား၍ ေရးသားထားပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို လိုက္လံဖံုးကြယ္ေနတဲ့အျဖစ္ဟာ ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ရင္ ေလးစရာေကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုလဲ ရွိမေနပါဘူး။ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးကာလက သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို သိခ်င္ရင္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြကို ေျပးရပါတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ၾကရတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ သုေတသနျပဳသင့္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ အမ်ားၾကီး။
ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ “ျမန္မာအစ၊ န.အ.ဖ က”လို႔ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕စာေတြကိုေတာင္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထဲက ထုတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ေလးစားရတဲ့ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ လက္ရာေတြကိုလဲ ျဖဳတ္ပယ္လိုက္ၿပီ။ သာမာန္ေလာက္ စဥ္းစားညာဏ္ရွိတဲ့သူေတြေတာင္ န.အ.ဖ ရဲ႕ ယခုလုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာက္တန္းက်ၿပီး စိတ္ယုတ္မာမ်ားရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို သာသနာ့ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္တို႔အတြက္ အဓိက ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမမိန္႔ၾကားခဲ့သလို အမႈမဲ့အမွတ္ မေနသင့္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြလဲ ကုန္ၿပီ။ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ေတြလဲ စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ အားလံုးၿပိဳလဲသြားၾကၿပီ။ တိုင္းသူျပည္ သားေတြ စာရိတၱပ်က္ျပားရင္ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕သာသနာေတာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္း သိကၡာက် ေရာ့မယ္။ စာေရးသူ ဒီစာကို ေရးလို႔ ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရပါ။ ေစတနာျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ျခင္းပါ။ အားလံုး ညီညြတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္တဲ့ျမန္မာျပည္ဟာ မေ၀းတဲ့အနာဂတ္မွာ ထြန္းလင္းလာေတာ့မယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း
၂၄၊ ၀၆၊ ၂၀၀၈
Saturday, June 21, 2008
ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္၂ ဦးရာထူးမွအနားယူ
ဗထူး။ ဇြန္ ၂၂၊ ၂၀၀၈
ျမန္မာစစ္အစိုးရ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊႏွင့္ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေအးတို႔ႏွစ္ဦး စစ္တပ္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ တာ၀န္မ်ားမွ အနားယူ သြားသည္ဟု စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းက ယေန႔ေျပာဆိုသည္။
တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒုတိယ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ေနရာမ်ားမွ အနားယူကာ အျခားအဆင့္ျမင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အစားထုိးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
၎တုိ႔ႏွစ္ဦးေနရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသူရေရႊမန္းႏွင့္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန စစ္ဆင္ေရး အထူးအဖြဲ႔(ကစထ)မွဴး တဦးျဖစ္သူ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျမင့္ေဆြအား အစားထုိးခန္႔အပ္ခဲ့သည္ ဟု အမည္မေဖာ္လုိသည့္ စစ္ဖက္အရာရွိတဦးက ေျပာသည္။
“တပ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဒုခ်ဳပ္က တပ္အမိန္႔ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ တပ္က အနားယူတဲ့သေဘာပဲ၊ (နယက)ေကာင္စီမွာ ေတာ့ ဆက္ရွိေနမယ္၊ အရင္ (ကစထ)မွဴးေတြလည္း အနားယူတယ္ဆုိေပမဲ့ အဲ့ဒီေကာင္စီမွာ ဆက္ပါေနအုံးမယ္၊ တပ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဒုခ်ဳပ္က ရန္ကုန္ျပန္လာမယ္၊ သူတုိ႔နဲ႔အတူ (ကစထ)မွဴးေတြ ထဲက ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ခင္ေမာင္သန္းလည္း ပါလာမယ္၊ သူလည္း အနားယူၿပီ”ဟု အဆုိပါတပ္မေတာ္အရာရွိတဦးက ေျပာသည္။
ထို႔အျပင္ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္တုိင္းမွ တုိင္းမွဴးသုံးဦးမွာလည္း ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန စစ္ဆင္ေရးအထူးအဖြဲ႔မွဴးမ်ားအျဖစ္ တဆင့္တိုးခန္႔အပ္လိုက္ၿပီး ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပား အေျပာင္းအလဲျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟု ၎က ဆက္လက္ေျပာဆုိ သည္။
ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမွဴးအျဖစ္ အမွတ္ (၇၇) ေျချမန္တပ္မဌာနခ်ဳပ္ တပ္မမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဝင္းျမင့္ႏွင့္ မုံရြာခ႐ိုင္မွ အေနာက္ေျမာက္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမွဴးအျဖစ္ တပ္မေတာ္ေဆးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ုဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာျပည့္တုိ႔ ေျပာင္းလဲေရာက္ရွိလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။
“ဒါက တပ္တြင္းေနရာအေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေတာ့ သတင္းစာေတြကေတာ့ တရား၀င္ ပုံ ဘယ္သူဘာညာဆိုၿပီးေတာ့ ထြက္လာမွာမဟုတ္ဘူး၊ အရင္ (ကစထ)မွဴးေဟာင္းေတြ နားတယ္ ဆုိေပမဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီထဲမွာ ဆက္ရွိေနအုံးမယ္၊ ၂၀၁၀ က်ရင္ ေနရာယူမယ္လို႔ေတာ့ ခန္႔မွန္းေနတာပဲ”ဟု ေျပာသည္။
တုိင္းတပ္မအတြင္းရွိ စစ္ဦးစီးအရာရွိ ပထမတန္း အေယာက္ (၂၀) ခန္႔မွာလည္း တိုင္းတပ္မ ဗ်ဴဟာမွဴး မ်ားအျဖစ္အေျပာင္းအလဲမ်ားရွိမည္ျဖစ္သည္ဟု ၄င္းက ဆက္လက္ေျပာဆိုခဲ့သည္။
ယခုအေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ တပ္တြင္းတင္းၾကပ္ေနေသာ ရာထူးေနရာအမ်ားအျပား အေျပာင္းအေရႊ႕မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည့္အတြက္ ေရွ႕အလားအလာကို ခန္႔မွန္းရခက္ေနေသးၿပီး အာဏာအရပ္ရပ္အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ ဆက္လက္ထိမ္းႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္းအခ်ိဳ႕ အတြက္ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနသည္ဟု အဆုိပါစစ္ဘက္အရာရွိက ေျပာဆိုသြားခဲ့သည္။
ရုိးမ၃ မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
>
Friday, June 20, 2008
နအဖ ဝန္ႀကီးအဖဲြ႔အတြင္း ရာထူး အေျပာင္းအလဲ လုပ္
ေနသြင္
ေသာၾကာေန႔၊ ဇြန္လ 20 2008 18:19 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ခ်င္းမုိင္။ ။ ျမန္မာစစ္အစိုးရအတြင္း ရာထူး အေျပာင္းအလဲမ်ား စတင္ ျပဳလုပ္ေနၿပီ ျဖစ္ရာ စတင္သိရွိရေသာ အေျပာင္းအလဲမွာ ေရတပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စိုးသိန္းကို စက္မႈ ၂ ဝန္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္ၿပီး၊ စက္မႈ (၂) ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစာလြင္ကို လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔အင္အား ဦးစီးဌာနသို႔ ေျပာင္းလဲ ခန္႔အပ္လိုက္သည္။
ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ဝန္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ခန္႔အပ္ျခင္းသည္ စစ္အစိုးရလက္ထက္ အေျပာင္းအလဲမ်ားတြင္ ပထမဆံုး ျဖစ္လာသည္။ ယခင္က လဝက ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ေဆြက လူမႈ၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး ဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ တြဲကိုင္ခဲ့သည္။
နအဖ စစ္အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္း ယေန႔ ထြက္ေပၚလာေသာ ရာထူး အေျပာင္းအလဲ ကိစၥသည္ ထူးျခားမႈ ရွိသည္ဟု ျမန္မာ့စစ္ေရး အကဲခတ္မ်ားက သံုးသပ္သည္။
တ႐ုတ္-ျမန္မာ နယ္စပ္မွ စစ္ဘက္ေရးရာ ေလ့လာသူ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာက ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဝန္ႀကီး ျဖစ္လာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူက “ဒါမ်ဳိးက ရွားတယ္။ တေလွ်ာက္လံုး ေရတပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ကို အဲလိုခန္႔တာ ရွားတယ္။ တေယာက္မွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ေလတပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ေရာ၊ ေရတပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ေရာ။ အစဥ္အလာေတာ့ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ သိသေလာက္က နအဖ ေခတ္မွာ မရွိပါဘူး” ဟု ေျပာသည္။
ေလမုန္တုိင္း က်ေရာက္စဥ္က ေရတပ္ အထိနာသြားသျဖင့္ ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ဟန္ျပ အျပစ္ေပးသည့္ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟုလည္း သူက တြက္ဆသည္။
နာဂစ္မုန္တုိင္း တုိက္ခတ္စဥ္က ရန္ကုန္ျမစ္ဝႏွင့္ ဟုိင္းႀကီးကၽြန္း အနီးတြင္ တပ္ခ်ထားေသာ ေရတပ္ အထိနာခဲ့သည္ဟု သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚ ခဲ့သည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ စစ္ဘက္ေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ ဦးဝင္းမင္းက “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး ေယာက္ဖ ရာထူးတခု ျပဳတ္သြားတာေတာ့ ထူးျခားတယ္” ဟု ေျပာသည္။ စစ္အစိုးရ အဖြဲ႔အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး၏ အာဏာက်ေနသည့္ သေဘာ ျဖစ္သည္ဟု သူက သံုးသပ္သည္။
လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္လာသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစာလြင္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ေဆြတို႔ ၂ ဦးသည္ ယခင္က ေျမာက္ပိုင္းတုိင္း တုိင္းမႉး လုပ္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။
လဝက အႀကီးအကဲသစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာလြင္သည္ တ႐ုတ္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္သူ ျဖစ္သည္ဟု ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာက ေျပာသည္။
“ေစာလြင္က ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ လူပဲ။ (၂ဝဝဝ ဝန္းက်င္က) ေျမာက္ပုိင္းတုိင္းမႉး ျဖစ္ဖူးတယ္။ တ႐ုတ္နဲ႔ မတည့္လို႔ ေရႊ႔လုိက္တယ္။ တ႐ုတ္ ဆန္႔က်င္ေရး ေတာ္ေတာ္ ျပင္းတယ္။ တ႐ုတ္ေတြက ကန္႔ကြက္တယ္။ ေရႊ႔ပစ္လုိက္တယ္” ဟု ေျပာသည္။ From Mizima,
Thursday, June 19, 2008
ဗိုလ္ (သို႔မဟုတ္) ျမင့္ျမတ္ေသာ အႏိုင္ယူျခင္း
19th June,
ဗိုလ္ဆိုတဲ့စကားက ေလာကမွာ အေတာ္အေျပာမ်ားတဲ့စကားပါ။ ဗိုလ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ပါးစပ္က ေျပာေနရင္ေတာင္ လက္မက အလိုလို ေထာင္မိသြားတတ္တယ္။ “ဒို႔ရပ္ကြက္မွာ ဒီေကာင္ ကေတာ့ ဗိုလ္ပဲ”။ “ဒို႔ ေက်ာင္းမွာ……ဒို႔အတန္းမွာ သူကေတာ့ ဗိုလ္ပဲ”။ ေနရာတိုင္းမွာ ဗိုလ္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ ထိပ္တန္းက ပါ၀င္ေနသူေတြ၊ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီးစြမ္းေဆာင္ေနတဲ့၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဗိုလ္လုိ႔ ေခၚတာပါပဲ။ ေလာကက သမုတ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။
ေလာကမွာ လုပ္တိုင္း မျဖစ္လို႔သာရယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ဒါဟာ လူေတြရဲ႕ ဗီဇ စိတ္ပဲ။ အိမ္မွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ၿမိဳ႕မွာ.. တုိင္းမွာ..ျပည္နယ္မွာ…ႏိုင္ငံမွာ…ကမၻာမွာ…ဗိုလ္လုပ္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္၊ ကိုယ့္အစြမ္း ရွိသေလာက္အတိုင္းအတာနဲ႔ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ဒီေလာက္ သည္းေျခကိုက္ျဖစ္ေနရေအာင္ ဗိုလ္ဆိုတာ ဘာလဲ။
ဗိုလ္ဆိုတာ အမွန္ေတာ့ ပါဠိသက္ ျမန္မာစကားပါ။ “ဗလ”ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားကေန ဗိုလ္လို႔ ျဖစ္လာတာ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လိုရင္းဆိုရရင္ “အား” သို႔မဟုတ္ “အစြမ္း”ပါပဲ။ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ ဗိုလ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာေရးသူ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ႏွစ္မ်ိဳးေတြ႔ရပါတယ္။ အဘိဓမၼာမွာက ဗိုလ္ (၅)ပါး။ သုတၱန္မွာက ဗိုလ္ (၇)ပါးလို႔ ျပပါတယ္။ အဘိဓမၼာက ျပတဲ့ ဗိုလ္(၅)ပါးက သဒၶါဗိုလ္၊ ၀ီရိယဗိုလ္၊ သတိဗိုလ္၊ သမာဓိဗိုလ္၊ ပညာဗုိလ္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သုတၱန္က အဆိုပါ (၅)ပါးမွာ ဟိရိဗိုလ္နဲ႔ ၾသတၱပၸဗိုလ္ႏွစ္ပါးေပါင္းထည့္ၿပီး (ရ)ပါးလို႔ ျပပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶလမ္းညႊန္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ျဖစ္ေၾကာင္းတရားမ်ားလို႔ ေျပာရင္လဲ ရပါလိမ့္မယ္။
ခ်ားလ္စ္ဒါ၀င္က ေျပာတယ္။ “might is right” “အားၾကီးသူက အႏိုင္ရစၿမဲပဲ”တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ဗိုလ္ဆိုတာ “အား”ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီဗိုလ္ (၇)ပါး အားအစြမ္းနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ ေလာကီဘ၀တိုက္ပြဲမွာ ေအာင္ျမင္စြာ အႏိုင္ရခ်င္သလား၊ ေလာကုတၱရာဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရခ်င္သလား။ တိုက္ပြဲအားလံုးအတြက္ အားအစြမ္းက အခရာက်ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီ “အားအစြမ္း”နဲ႔ အႏိုင္ယူတာဟာ သန္႔လဲ သန္႔ရွင္းသလို ျဖဴလဲ ျဖဴစင္ပါတယ္။ ျမင့္လဲ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ ဒါကလဲ ေဖာ္ျပပါ ဗိုလ္(၇)ပါး အားအစြမ္းနဲ႔ အႏိုင္ယူမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွသာ စစ္မွန္တဲ့ေအာင္ပြဲလို႔ ေခၚႏိုင္မွာျဖစ္သလို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ တကယ့္ဗိုလ္အစစ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။
အားၾကီးသူသာ အႏိုင္ရစတမ္း၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လက္နက္အား၊ ေငြအား၊ အာဏာအားေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဗိုလ္က်စိုးမိုးေနရင္ေတာ့ သူ႔ကို ဗုိလ္အတုလို႔ ေခၚရမွာ ျဖစ္သလို သန္႔စင္မႈ၊ ျမင့္ျမတ္မႈဆိုတာလဲ ေ၀းပါၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဗိုလ္လို႔ အမည္တပ္ အေခၚခံေနရပါေစ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကို သူ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
လက္နက္အား၊ ေငြအားစသည္နဲ႔ ဗိုလ္က်ခဲ့သူေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ သမိုင္းမလွခဲ့ၾကဘူး။ ရိုးသားမႈ၊ ျမင့္ျမတ္စိတ္ထားနဲ႔ တည္ေဆာက္ရယူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္လုပ္ျခင္း၊ အႏိုင္ယူျခင္းကသာ ဗိုလ္အစစ္ အမွန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တစ္နည္းေျပာရရင္ ဗိုလ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈရတာပါပဲ။ “ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ပံုၾကီးခ်ဲ႕ျပတဲ့ မွန္ဘီလူးျဖစ္တယ္”လုိ႔ ဆိုတဲ့စကားတစ္ခု ရွိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အကဲခတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ ျမင္မႈရွိလဲ ဆိုတာကို ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ အကဲခတ္ ၾကတယ္။ အဲဒိလို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေအာင္ျမင္မႈ သို႔မဟုတ္ ဗိုလ္ျဖစ္ေနမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ဘယ္လုိေအာင္ျမင္လာသလဲ၊ ဘယ္လို ေအာင္ျမင္ေန သလဲ (ဘယ္လို ဗိုလ္ျဖစ္လာသလဲ) ဆိုတာကို လဲ ျမင္သြားၾကရပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈရေနေပမယ့္ (ဗိုလ္ျဖစ္ေနေပမယ့္) ေအာင္ျမင္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက ရိုးသားမႈမရွိရင္၊ မွ်တမႈမရွိရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာလဲ တန္ဖိုးမရွိေတာ့ပါဘူး။
ဒီ ဗိုလ္ (၇)ပါးကို ေလ့လာျဖည့္ဆည္းမွသာလွ်င္ စစ္မွန္တဲ့၊ တည္ၿငိမ္တဲ့၊ မွ်တတဲ့ စြမ္းအားရွင္ ဗိုလ္အစစ္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ပထမအခ်က္က သဒၶါဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈပါပဲ။ ဘယ္အလုပ္ကိုပဲလုပ္လုပ္ ယံုၾကည္မႈမရွိရင္ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ယံုၾကည္မႈရွိဖို႔ဆိုတာ ေနရာတိုင္း၊ နယ္ပယ္တိုင္းအတြက္ အရမ္းကို လိုအပ္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲေတြမွာ ေျခစြမ္းအရ၊ အစဥ္အလာအရ နိမ့္က်ေပမယ့္ ႏိုင္ကိုႏိုင္ရ မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈရွိထားတဲ့ အသင္းဟာ တည္ၿငိမ္မႈ ရွိလာပါတယ္။ တည္ၿငိမ္မႈရွိလာေတာ့ ေအာင္ပြဲက နီးစပ္လာပါတယ္။ ရန္သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၿပီေဟ့ဆိုရင္ တည္ၿငိမ္မႈက တစ္ဖက္သား အတြက္ အဟန္႔ျဖစ္ေစပါတယ္။
ယံုၾကည္မႈရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္က ေတြေ၀မႈ၊ သံသယပါပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလာဆိုတဲ့ ေတြေ၀မႈဟာ ေအာင္ျမင္မႈဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ ခလုတ္ကန္သင္းျဖစ္ပါတယ္။ “ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ (doubt) မသိုးမသန္႔ ျဖစ္ေနရင္ ဘာမွမလုပ္နဲ႔ (don’t) ပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေ၀ခြဲမရနဲ႔ သံသယေတြမ်ား ေနရင္ သံသယေတြ မေပ်ာက္မခ်င္း ဘာကိုမွ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ပဲ”ဆိုတဲ့ ေအာ္ပရာ၀င္းဖရီးရဲ႕စကားကလဲ မွတ္သားစရာပါ။ ယံုၾကည္မႈရွိရင္ ယံုၾကည္မႈ ေတြအားေကာင္းလာရင္ အလုပ္လုပ္ရတာ လန္းဆန္း လာတယ္။ အားျပည့္လာတယ္။ ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔သာ အားထုတ္ရင္ ဗိုလ္ျဖစ္ဖို႔ တစ္ခ်က္ျပည့္စံုသြားၿပီ ဆိုရပါမယ္။ ယံုၾကည္မႈေတြ ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွိေနၿပီဆိုရင္ ယာယီက်ရႈံးမႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္မက်ေတာ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ၀ီရိယ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အားထုတ္ျခင္းပါပဲ။ အားထုတ္တယ္ဆိုတာ ရဲ႕ရင့္သူေတြ၊ ေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ ေပ်ာ့ညံ့သူ၊ ပ်င္းရိသူေတြမွာ အားထုတ္မႈ မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ျဖစ္ ခ်င္ရင္ေတာ့ “အားထုတ္မႈ”ဟာ မျဖစ္မေန ရွိကိုရွိရမယ္။ ထိုင္ေနလို႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္ မလာဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အားထုတ္မႈတစ္ခုမွ မပါဘဲ ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္ေနရင္ေတာ့ ဒါဟာ တကယ့္ကို မမွ်တတဲ့ ဆႏၵပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက သတိ။ ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္သူေတြအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဗိုလ္လုပ္ ခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တာလဲ။ ဗိုလ္ျဖစ္ေအာင္အားထုတ္ေနတဲ့ငါဟာ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထိုက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးရွိရဲ႕လား။ ways and means ေတြက မွန္ရဲ႕လား။ သဘာ၀က်ရဲ႕လား။ ဒါေတြကို အၿမဲတမ္း ၾကည့္ရႈ သံုးသပ္မႈမ်ိဳးရွိေနရမယ္။ ယံုၾကည္မႈနဲ႔အားထုတ္မႈေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ အေျခအေနေတြကို ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္မႈ မရွိရင္၊ အမွတ္တမဲ့ေတြ လုပ္မိရင္ သင္ ဗိုလ္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္သူေတြ သိရမယ့္ေနာက္တစ္ခ်က္က သမာဓိ။ ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ဗိုလ္ျဖစ္ေၾကာင္း နည္းလမ္းေတြကို စိုက္လိုက္မတ္မတ္ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းေတြေပၚမွာပဲ တိုးတက္ သထက္ တိုးတက္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းသြားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဟုိနည္းေျပာင္းလိုက္၊ ဒီနည္းေျပာင္းလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ရွိသမွ် မတည္မၿငိမ္ေရြ႕လ်ားေနရင္ေတာ့ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ သိပ္ေ၀းေနပါအံုးမယ္။
အေရးၾကီးတဲ့ေနာက္တစ္ခ်က္က ပညာျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္ကို အခရာက်ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ အားလံုးကို မီးခလုတ္ေတြနဲ႔ တင္စားရရင္ ပညာဟာ မိန္း(main) ခလုတ္ပါ။ ခလုတ္အားလံုးကို ပညာဆိုတဲ့ မိန္းကေန ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ။ မိန္းခ်ထားရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ ဘာမွ လုပ္လို႔ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူ။ ပညာက ways and means ေတြကို ဖန္ဆင္းေပးတာပဲ။ ပညာေကာင္းရင္ ေကာင္း သေလာက္ နည္းစနစ္ မွန္ၿပီး အင္အားပိုရွိပါလိမ့္မယ္။
အထက္ပါအခ်က္ (၅)ခ်က္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးရင္ သူဟာ ဗိုလ္ျဖစ္ပါၿပီ။ စည္းကမ္းရွိတဲ့ဗိုလ္၊ သမာသမတ္က်တဲ့ ဗိုလ္ျဖစ္ပါၿပီ။ တရားမွ်တတဲ့ ဗိုလ္ျဖစ္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သုတၱန္က ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပါးထပ္တိုးထားတယ္။ အဲဒါက ဟိရီနဲ႔ ၾသတၱပၸ။ အဘိဓမၼာကျပတဲ့ ဗိုလ္ငါးပါး ျပည့္စံုရင္ ဟိရီနဲ႔ ၾသတၱပၸက ကၽြဲကူးေရပါဆိုသလို ပါလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးလိုက္ၿပီး ပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ေအာင္ ထပ္ျဖည့္လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။
“ဟိရိ”ဆိုတာက အရွက္တရား။ မဟုတ္တာ၊ မတရားတာကို လုပ္ရမွာ ရွက္တဲ့စိတ္ကို ဆိုလိုတာပါ။ “ၾသတၱပၸ”ဆိုတာက အေၾကာက္တရား။ မဟုတ္မတရားတာ၊ မမွ်တတာကို လုပ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။ အင္မတန္မွ အေရးၾကီးပါတယ္။ အရွက္အေၾကာက္တရားဆိုတာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ လုပ္ရဲရတယ္။ ရွက္သင့္တဲ့ေနရာေတြမွာ ရွက္တတ္တဲ့စိတ္ရွိရတယ္။ မလုပ္သင့္တဲ့အရာေတြကို မလုပ္ရဲတဲ့စိတ္၊ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ရွိရတယ္။ ဗိုလ္လို႔အမည္ခံၿပီး အရွက္ အေၾကာက္တရားမရွိရင္ ဘယ္သူကမွ် ေလးစားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္အစစ္ျဖစ္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အမည္ခံဗိုလ္၊ ဗိုလ္အတုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေအာ့ေၾကာ လန္ဗိုလ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားရဲ႕ တံေတြးခြက္ထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ ဗိုလ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဆိုေတာ့…………….။ “ဗိုလ္”ဆိုတာကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရရင္ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ မိုက္ရူးရဲဆန္ ဆန္ အႏိုင္က်င့္၊ ႏွိပ္စက္၊ ထင္ရာၾကဲရမ္းကားေနသူေတြဟာ ဗိုလ္မဟုတ္ဘူး။ “ဗိုလ္” ဆိုတာ ယံုၾကည္မႈအား၊ ၾကိဳးစားမႈအား၊ ႏိုးၾကားမႈအား၊ တည္ၾကည္မႈအား၊ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္မႈ အားေတြနဲ႔ အရွက္အေၾကာက္တရားေတြရဲ႕ အမည္နာမသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားမိပါတယ္။
“ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ျမင္ျမတ္သူမ်ားကို မ်ားစြာ လိုအပ္လွ်က္ရွိ၏။ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္…….အနစ္နာခံႏိုင္သူမ်ားကို ဤျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အလုအယက္ ေပၚထြက္ေစခ်င္ပါ၏”လို႔ ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္က အားမလိုအားမရ တမ္းတသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။
စာေရးသူကလဲ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၌ ဗိုလ္အစစ္ဗိုလ္အမွန္ေလးမ်ား ေပၚထြက္လို ေပၚထြက္ျငား ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးပါတယ္။
ျပည္ခ်စ္ဘုန္းဘုန္း(MSMA)
10, 06, 2008
(မွတ္ခ်က္)ျမန္မာအေရးအတြက္လန္းဆန္းေသာစိတ္ဓါတ္မ်ားအစဥ္ေပါက္ဖြားလာေစရန္ရည္ရြယ္
လ်ွက္ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို MSMA မွ ဂုဏ္ျပဳေဖၚျပလိုက္ပါသည္။
Wednesday, June 18, 2008
ျမန္မာ သတင္း ဟာသ မ်ား
19th June,
MRTV
• နုိင္ငံတကာသတင္းဆိုသည္မွာ CCTV ကုိဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
• အျခားနိုင္ငံမွ မိမိထံလာပါက "ဂါဝရျပဳေတြ႕ဆုံ"ရန္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး ၊မိမိကသြားရသူျဖစ္ပါက "သြား
ေရာက္ေတြ႕ ဆုံ" ဟုသံုးစြဲရသည္။
• သတင္းေၾကာ္ျငာေနစဥ္ ေနာက္မွလူတစ္ေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ မွအလုပ္႐ွုပ္ဟန္ေဆာင္ျပရသည္။
(ဥပမာ ေက်ာေပး၍ေတာင္ျခစ္ေျမာက္္ျခစ္လုပ္ေနရန္)
• နိုင္ငံျခားဇာတ္လမ္းဆိုသည္မွာ "တ႐ုတ္" သို႔မဟုတ္ "ကုိရီးယား" ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ကုိဆိုလိုျခင္း
ျဖစ္သည္။
• နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားသည္ "လိုအပ္သည္မ်ားကိုျဖည္႔စြက္မွာႀကား၍ျပန္လည္ထြက္ခြာ" သြားသူ
မ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။
• ျပည္သူလူထုဆိုသည္မွာ "အျဖဴနွင္႔အစိမ္း" သို႔မဟုတ္ “အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္” သို႔မဟုတ္ “အျပာ
ေရာင္ဝမ္းဆက္" မ်ားသာ ဝတ္ဆင္ၾကသည္။
• ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္သည္ ႀကီးမားလြန္းသျဖင့္ ေန႔မအားညမနား အနွစ္ နွစ္ဆယ္နီးပါး
တည္ေဆာက္ေသာ္လည္း လမ္း၊တံတားမ်ား ေဆာက္၍မကုန္နုိင္။
• နိုင္ငံေတာ္၏အသုံးစရိတ္ နွင္႔ရသုံးမွန္းေျခေငြစာရင္း သည္ျပည္သူမ်ားအားထုတ္ျပန္ရန္မလိုအပ္ေခ်။
(ဝါ) အသိေပးရန္မလိုအပ္။
• ယင္းသို႔မထုတ္ျပန္ေသာ္လည္း လမ္း၊တံတား၊ဆည္ေျမာင္း မ်ားေဆာက္လုပ္္ရာတြင္နိုင္ငံေတာ္မွွ
ေစတနာျဖင္႔အကုန္အက်ခံေပးေနရသည္။
• စစ္သားမ်ားပင္ျဖစ္လင္႔ကစား နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား သည္ လယ္ယာလုပ္ငန္းမွအစ ပိဋိကတ္သုံးပုံး
အဆုံး ကၽြမ္းက်င္နွံ႔စပ္ၾကရာ ဝိနည္းေတာ္နွင္႔အညီ ေနထိုင္နိုင္ရန္ ရဟန္းမ်ားအားညြွန္ၾကားနိုင္သည္။
• မည္သည္႔အခါမွ အစိုးရနွင္႔ျပည္သူ သေဘာထားကြဲလြဲမုွမ်ားမ႐ိွေသာ္လည္း "ျပည္ပအားကိုးပုဆိန္
႐ိုး"ဆိုသည္႔လူနည္းစု အတြက္ ျမန္မာ႔အသံမွ "စစ္မွန္ေသာမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္" ဆိုသည္႔ဖြင္႔ဆိုခ်က္ကုိ
လြြႇင္႔ထုတ္ေပးေနရသည္။
• နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား ဘုရားေက်ာင္းကန္တက္ျခင္း သည္ သတင္းထူးျဖစ္သည္။
• ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးနွင္႔ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားသည္ ပညာေရး၏အေရးပါပံုကို မသိၾကေခ်။
နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားက ရံခါမလပ္ ပညာေရးသည္အေရးႀကီးသည္ဟုမွာၾကားရသည္ ဟူ၏။
• အျမဲၾကားရေလ႔႐ိွသည့္စကားလုံးမ်ား"ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာျခင္း နွင္႔ အခ်ိန္နွင္႔တေျပးညီေဆာင္႐ြက္ျခင္း"
• အျမဲ မၾကားရ ေသာစကားလုံးမ်ား "စီးပြားေရးက်ဆင္းျခင္း ၊ ေနွာင္႔ေနွးၾကန္႔ၾကာ သြားျခင္း"
• ေမးခြန္းနွင္႕အေျဖ မွန္ေအာင္မေျဖ နိုင္ပါက ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီး ျဖစ္နုိင္သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ဥပဓိ
ေကာင္းရန္မလို။)
Poson Day in Sri Lanka
18th June,
Today is Poson day(နယုန္လျပည္႕ ရဟႏၱာအရွင္မဟိႏၵ ႀကြတဲ႕ေန႕) in Sri Lanka. Poson Festivals are celebrated in so many places especially Anuradhapura and Mihintale of Sri Lanka. We, MSMA, express to our Daka/Dakmas about Poson festival, brief history and today Prisident’s message as following;
Poson Festival
Sri Lanka - Colombo - Negombo - Dambulla - Kandy Buddhism and Sri Lanka has a close relation for centuries. It is quite a task to exactly pinpoint the time and date when the Buddhism started flourishing in the island but it is generally thought that Emperor Ashoka had sent his son Crown Prince Mahendra and his daughter Sanghamitra to the island for the introduction of Buddhism there. Poson Festival in Sri Lanka celebrates the introduction of Buddhism in the island. In this island country, Buddhism belongs to the Theravada tradition. Most of the Sinhalese people (around seventy one percent) are followers of Buddhism. And though now the number of regular practitioners of this religion has dwindled, in Sri Lanka is the country Buddhism is still flourishing strongly. Theravada has been the major religion in the island since soon after its introduction by Prince Mahindra during the reign of Sri Lanka's King Devanampiyatissa. During his reign, a bodhi tree sapling was brought Sri Lanka and came to be known as Sri Maha Bodhi.
Poson Festival has the erection of pandals, almsgiving to pilgrims and religious observances as part of the rituals of this festival. The festivities are mostly centered in the sacred monastic complex of Mihintale. Buddhist people in Sri Lanka believe that Sri Lanka observes the purest form of Buddhism in the world today.
Some believe that the Sri Lankan God Saman, has been appointed as the protector of Buddhism in the island by none other Lord Buddha himself. On Poson Festival day the main centers of celebration are Anuradhapura and Mihintale. Several processions are held in many parts of the country to mark the visit of Arahat Mahinda Thera (Prince Mahindra) who introduced Buddhism to the pearl island. All men, young and old take part in the solemn festivities that are carried on for the day. Since religion is the central point of this festival, there should be no element of surprise in the fact that it the Lord himself and his teachings that are remembered with reverence.
Brief history of Poson
We are on a festival season now. It is called Poson festival. This is very important to Sri Lankan Buddhists.
This is the Poson history. King Thissa of Sri Lanka and King Ashoka of India are good friends. So king Ashoka’s son is an arahat. His name is Arahat Mahinda. King Ashoka sent his son to Sri Lanka to propagate Buddhism in Sri Lankan people. So Arahat Mahinda came to Sri Lanka with six monks and one devotee. When they came here King Thissa was hunting deer. Arahat Mahinda and his group came to the Mihintale rock and Arahat Mahinda called to king Thissa. When arahat Mahinda called to King Thissa he watched his nearby. At last he saw Arahat Mahinda on Mihintale rock. Then Arahat Mahinda asked some questions from King Thissa to know his intelligence. Then Arahat Mahinda had understood King Thissa is a very intelligent person. Then Arahat Mahinda preached Buddhism to King Thissa and his group and they were people who ascertained the Buddhism. After this all Sri Lankan people had the Buddhism. That is the story of Poson.
Especially Poson is in Mihintale and Anuradhapura. In Poson season Anuradhapura and Mihintale are full of people.
In Poson season we do religious activities. Those are, observe precepts and worship Mihintale, watching pandols, doing arms centers and more things. Sri Lankans are celebrating this festival in very holiness.
Sri Lanka President Mahinda Rajapaksa’s Poson message:
Sri Lanka people commemorate the beginning of a new society Wednesday, June 18, 2008, 5:59 GMT, ColomboPage News Desk, Sri Lanka.
June 18, Colombo: Sri Lanka President Mahinda Rajapaksa in his Poson day message said that Sri Lankan people commemorate today the beginnings of a new society and culture with the advent of Buddhism in the county as preached by the Arahat Mahinda, who arrived here in the 236th year after the parinibbana of the Buddha.
The full message as follows:
Sri Lanka achieved excellence among nations by following the new Buddhist path as shown by the Arahat, which saw close links between the state and the Buddhist Order, with safeguarding the Sasana being considered the prime duty of the state. Today, this tradition is honoured in our Constitution. Accordingly, my government has taken many measures to safeguard and nurture the Buddha Sasana in keeping with the counsel of the Maha Sangha.
As Buddhism shows the means to end suffering, protection of the Buddha Sasana benefits all living beings and shows the way to coexistence. Recognizing the importance of a religious environment in society, I believe that the best service to human society is making collective efforts at social welfare that eschews all divisions. Moved by this belief my government has initiated several projects to prevent social degradation and build a society imbued with religious fervour, offering comfort to all.
Among these are the measures taken for a religious and social renaissance in the country to mark the 2600th Sambuddha Jayanthi anniversary in the year 2011. Our objective here is to bequeath to future generations a principled society where the observance of the Five Noble Precepts will have the understanding of all.
On this Poson Full Moon Day I appeal to all Sri Lankan people to come forward to celebrate the 2600th Sambuddha Jayanthi, and help bring about a further social transformation in keeping with the teachings brought to us by the Arahat Mahinda on the first Poson Day.
Tuesday, June 17, 2008
နယူးေယာက္ျမန္မာမိသားစုမ်ားရဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခံ သက္ၾကီး၀ါၾကီးမ်ားက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး ေတာင္းဆို
17th June,
နယူးေယာက္ေဒသေရာက္ ျမန္မာမိသားစုမ်ားက အေမရိကန္ေရာက္ သက္ၾကီး၀ါၾကီး ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ပူေဇာ္ကန္႔ေတာ့ၾကရန္ လာမည္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ စီစဥ္ထားသည္။ ၄င္းတို႔မွာ သာသနေမာဠိ ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ ဦးပညာ၀ံသကို အမွဴးထားလ်က္ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ဦး၀င္းေဖ၊ ေမာင္သာရ၊ ဦးခင္ေမာင္ၾကီး၊ ဦးေက်ာ္၀င္း၊ ဒူး၀ါး ေဇာ္ေအာင္၊ ဆလိုင္းထြန္းသန္းႏွင့္ ပီတာလင္းပင္တို႔ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
ထိုပုဂၢိဳလ္ၾကီး ၉ ဦးကပင္ ျပည္ပေရာက္ သက္ရွိထင္ရွား ပုဂၢဳိလ္ၾကီးမ်ား ေၾကညာခ်က္အျဖစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးရန္၊ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကရန္တို႔ကို ေမတၱာရပ္ခံေသာ စာတေစာင္ကို ဇြန္ ၁၇ ေန႔စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ျခေသၤ့ႀကီး မ်က္လံုးနီေနၿပီ
17th June,
ဒီကေန႔ ကမၻာမွာ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိပံၸနည္းက် ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကို ပညာရွင္ေတြက ေန႔စဥ္လိုလို စိုးရိမ္တႀကီး သတိေပးေနေပမယ့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်တဲ့ ဘာသာေရးအရ၊ သက္ဝင္ ယံုၾကည္မႈအရ ျမန္မာ အပါအဝင္ အာရွတိုက္သား အမ်ားစုရဲ့ ရာသီဥတု အေပၚ ယူဆခ်က္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ တူညီၾကပါတယ္။
မီး အႀကီးအက်ယ္ေလာင္တာ၊ ေတာလဲသံႀကီးေတြ ျမည္ဟီးၿပီး ေျမငလွ်င္ေတြ လႈပ္တာ၊ ေရႀကီးတာ၊ မုန္တိုင္းဝင္တာ၊ အဲဒါေတြရဲ့ ေနာက္ဆက္ တြဲအျဖစ္ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့ ကပ္ေဘးေတြ ဆိုက္တာ၊ လူေပါင္း သိန္း၊ သန္းခ်ီ ေသေၾကပ်က္စီးတာေတြဟာ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ့ နိမိတ္လကၡာေတြအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္။
ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာၿပီး ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တာေတြဟာ လူေတြရဲ့ အမွားေၾကာင့္ဆိုတာ အားလံုး လက္ခံထားၾကသလို သဘာဝ ကပ္ေဘးေတြ ရက္ဆက္ဆိုသလို ၾကံဳေတြ႔ရတာ။ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ၾကံဳရတာေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ ျပည္သူေတြအေပၚ ဓမၼနဲ႔အညီ မအုပ္ခ်ဳပ္တာ၊ လူေတြအခ်င္းခ်င္း သစၥာတရား ကင္းမဲ့ၿပီး ဒုစ႐ိုက္ေတြ ေပါမ်ားလာတာ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္ေတြ ေဖာက္ျပားၿပီး ေမာဟ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနေတြ ဖံုးလႊမ္းတာေတြေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ဘံုကေန ေလာကလူသားေတြအေပၚ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာလို႔ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ တရားေတာ္ေတြအရ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲၾကပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ၂ဝဝ၇ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ မိုးထဲေလထဲ ျပည္သူ႔ အက်ပ္အတည္းေတြအတြက္ လမ္းမေတြ ထြက္ ႂကြခ်ီၿပီး ၿမ့ဳိရြာေတြအႏွံ႔ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ဖတ္ သရဇၩယ္တဲ့အေပၚ ျမန္မာစစ္အစိုးက လက္နက္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲၿပီး သံဃာေတာ္ေတြကို စာသင္တိုက္ေတြကေန ေမာင္းထုတ္ခဲ့တာ၊ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခဲ့တာေတြအေပၚ ဗုဒၶဘာသာဝင္ လူထုဟာ ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔စြာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရ ပါတယ္။
ဓမၼတရားကို ေဖာက္ျပန္ၿပီး ျပည္ရဲ့ ဦးေခါင္း၊ လက္႐ံုးနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ သုတ္သင္ခံရၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ့ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာကို ခံရေတာ့မယ္လို႔ လူေတြက တထစ္ခ် ယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီလို အေျခအေနေတြ ၾကံဳရတဲ့အခါမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အတိတ္ကာလက အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ယွဥ္ထိုးၿပီး ဒီကေန႔ ရွင္ဘုရင္႐ူး ႐ူးေနတဲ့ သန္းေရႊနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအတြက္ ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ ၂ဝဝ၈ မေက်ာ္ေတာ့ဘူးလို႔ ခန္႔မွန္းလာၾကပါတယ္။ အတိတ္ တေဘာင္ေတြ၊ ေဗဒင္ယၾတာေတြနဲ႔အတူ လူထုဟာ သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္နဲ႔ သစၥာတရားရဲ့ ထာဝရ မွန္ကန္ျခင္းကို ဆုတ္ကိုင္ၾကပါတယ္။
အနီးစပ္ဆံုး ဆြဲယူျပတဲ့ ဥပမာေတြကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ့ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ သီေပါမင္းလက္ထက္ နန္းတြင္းက မင္းညီမင္းသားေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သုတ္သင္မႈရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ လံုျခံဳမႈေလ်ာ့ရဲၿပီး စီးပြားပ်က္ ကပ္ဆိုက္မႈ၊ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေက်ာက္ေရာဂါ ကပ္ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ့ႏွံ႔ၿပီး သီေပါရဲ့ တဦးတည္းေသာ သားေတာ္ ေသဆံုးခဲ့မႈ၊ ပါေတာ္မမူခင္ ေကာင္းကင္တခြင္လံုး ေသြးေတြ ပက္ၾကဲထား သလို နီရဲေနျခင္း၊ မိုးႀကိဳးပစ္ျခင္း၊ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ လ်ပ္ျပက္ကာ ေလျပင္းတိုက္ျခင္း စသည့္ နိမိတ္မ်ားအေၾကာင္း ပါးစပ္စကားနဲ႔တဆင့္ သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒုတိယေျမာက္ ထင္ရွားတဲ့ ဥပမာကေတာ့ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းလက္ထက္ (၁၉၆၂-၁၉၈၈) ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ တည္တံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂံေျမက တန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြ အမ်ားအျပား ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ႀကီးမားတဲ့ ငလွ်င္ေဘးေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚ ျပားျပားဝပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၄ ႏွစ္အၾကာ မႏၱေလးၿမ့ဳိမွာ မီး အႀကီးအက်ယ္ ေလာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပည္သူအမ်ားစုက နိမိတ္ေတြအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ရလဒ္ ကေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ႀကီးမားေတာင့္တင္းၿပီး ျပည္သူေတြ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ (မဆလ) တပါတီႀကီးနဲ႔အတူ ဦးေနဝင္း တေယာက္ တျပည္လံုးရဲ့ ဆန္႔က်င္မႈေၾကာင့္ ရာဇပလႅင္ေပၚကေန ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လမတိုင္မီ ေကာင္းကင္တခြင္ဟာ ညအခါမွာ ေသြးကဲ့သို႔ နီရဲေနတယ္လို႔ လူႀကီးသူမေတြက နိမိတ္ေတြအျဖစ္ ယံုၾကည္ခဲ့ပါေသးတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ရဲ့ တုႏိႈင္းမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းဟာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က လူ သိန္းနဲ႔ခ်ီ ေသေၾကခဲ့ရတဲ့၊ ႀကီးမားတဲ့ ငလွ်င္ႀကီး လႈပ္ခတ္အၿပီး လအနည္းငယ္ အၾကာမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမာ္တေယာက္ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ့ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရတာလို႔ သူ႔လက္ေအာက္ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာ ခါးစည္းခံခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြက တညီတညြတ္တည္း ယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လူေတြဟာ သိပ္ကို အားကိုးရာမဲ့လာတဲ့အခါ၊ ခိုးကိုးရာမဲ့လာတဲ့အခါ ဘာသာတရားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ နိမိတ္ပံုေတြကို ပိုမိုလက္ခံလာၾကတာ ဓမၼတာပါ။
ဒီေနရာမွာ သိပံၸနည္းက် ႏိုင္ငံေရး ဖေလာ္ဆိုဖီေတြကို ခဏ ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး ျပည္သူေတြအားလံုး တညီတညြတ္တည္း စိတ္ဝင္စားေနၾကတဲ့ ဒီ နိမိတ္ေတြအေၾကာင္းက ပိုၿပီး အေရးပါလာတာကေတာ့ ျငင္းလို႔ မရပါဘူး။ မႏွစ္က စက္တင္ဘာလမွာ သံဃာေတြ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခံရတာ၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ ခံရတာေတြျဖစ္ၿပီး လူထုအမ်ားစုက ဒီလို အေျခအေနေတြကို မသိစိတ္ကေန ထင္ေၾကးေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီႏွစ္ဆန္းမွာ မႏၱေလးမွာ မီး အႀကီးအက်ယ္ ေလာင္ခဲ့တာ၊ ေမလမွာ ဧရာဝတီနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ မုန္တိုင္းက်ၿပီး လူ သိန္းနဲ႔ခ်ီ ေသဆံုးခဲ့တာေတြဟာ ဒီထင္ေၾကးကို ပိုၿပီး အားျဖည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လူထုဟာ ဒီမိုကေရစီကို ငတ္မြတ္ ေတာင့္တေနၾကေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ ဘုန္းတန္ခိုးျပည့္စံုမွ တိုင္းျပည္ကို တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္မယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ တရားပ်က္တဲ့အခါ တိုင္းျပည္ဟာ အႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္၊ ကပ္ဆိုးေတြအဖံုဖံု ၾကံဳရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကတုန္းပါပဲ။
အေသခ်ာဆံုး ျဖစ္လာမယ့္ ေဘးကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ဆန္အိုးႀကီးဟာ နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေမွာက္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးတဲ့ေဘးက လအနည္းငယ္မွာ ေပၚေပါက္လာဖို႔က ေသခ်ာေနပါတယ္။ ျပည္ကေတာ့ တင္းေနပါၿပီ။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မုတ္သုန္ရာသီရဲ့ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ မုန္တိုင္းေတြက ျမန္မာ့ ပင္လယ္ျပင္အနီးမွာ နိမိတ္ေတြ ျပေနသလို မုတ္သုန္မိုးေၾကာင့္ ေရႀကီး၊ ေျမၿပိဳျဖစ္ရပ္ေတြက ႏူရာဝဲစြဲ၊ လဲရာသူခိုးေထာင္းဖို႔ ျဖစ္လာေနေတာ့တာပါပဲ။ ျမန္မာ့သမိုင္းတေလွ်ာက္ ရာဇပလႅင္ထက္ ေခြးတက္လို႔ ေသြးပ်က္စရာေတြ မ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူထုဟာ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ့ နိမိတ္ကို ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ေဘးေတြအတြက္ ႀကိဳၿပီး ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီဟာ အသင့္ ခ်က္ထားၿပီးသား ထမင္းအိုးတအိုး မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဟာ ထမင္းအိုးတအိုး ျဖစ္ဖို႔အတြက္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပင္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ေခတ္သစ္တည္ဖို႔ အရွိန္ယူထားဖို႔ လိုပါတယ္။
ျခေသၤ့ႀကီး မ်က္လံုးနီနီ ... ပုဂံျပည္ႀကီး ပ်က္လတၱံ႔ ... ဆိုတဲ့ အတိတ္ေဘာင္ေတြကို ယံုၾကည္ ၾကေသးတယ္ဆိုရင္ ျပည္သစ္တည္ဖို႔ အားေတြ ေမြးၾကဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ျခေသၤ့ႀကီး မ်က္လံုးနီေနလို႔ပါပဲ။ ။
မဇၥ်ိမမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ေနသန္ေမာင္
Monday, June 16, 2008
Invitation to the protest in front of Burmese Consulate in New York City
17th June,
Dear Friends and Family,
June 19, 2008 Thursday is our national hero Daw Aung San Suu Kyi's 63rd birthday. The Burmese people are very grateful for her leadership, vision, and tireless effort in the democratic movement in the past almost 20 years. Meanwhile, the junta has illegally extended the house arrest of the Noble Peace Prize winner. This is the time the Burmese people to collectively stand up and demand the junta the immediate release of Daw Aung San Suu Kyi.
We are scheduled to hold a protest in front of Burmese Consulate in New York demanding the immediate release of Daw Aung San Suu Kyi followed by candlelight vigil to pray for the good health of our hero. You are cordially invited to join us protesting against the illegal, cruel, and inhuman Burmese military government.
Date : June 19, 2008 Thursday
Time : 6:30 - 8:00pm
Location : Burmese Consulate (New York)
10 East 77th Street
New York, NY 10021
Long Live Daw Aung San Suu Kyi!!!
Best Regards,
Int'l Burmese Monks Organization
88 Generation Students (Exile)
NLD (Liberated Area, USA)
Int'l Campaign for Burma, New York
Women on the Move for Burma
p.s. Forwarding this invitation to your contacts is greatly appreciated.
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ၏(၆၃) ႏွစ္ ေျမာက္ေမြးေန႕ဂုဏ္ျပဳ ကဗ်ာ
17th June,
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္
ေအာင္ဆန္းတဲ႕စုႀကည္
ေအာင္ဆန္းဆုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီး
ႀကီးျမတ္ဂုဏ္ရည္။
အာဇာနည္
ျမန္ျပည္ရဲ႕ ခ်စ္သမီး။
ယေန႕အေရးမွာျဖင္႕
ဖေအ႕ေသြးပီပီမို႕
ဘာမထီ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ကယ္နဲ႕
ျမန္မာျပည္ ေဒါင္းေတာင္နမိတ္ေတြနဲ႕
ေက်ာင္းေခါင္ရိပ္အနီးမွာလ
ေကာင္းေအာင္ဟိတ္ႀကီးပါဘိ
ေခါင္းေဆာင္ထိပ္သီး ။ ။
ဆရာဦးတင္မုိး (ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၁၉၈၈)
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဇာတ္ေပါင္းခန္း မေတြ႔ေသးပါ
16th June,
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းေနာက္ပိုင္း သတင္း မ်ားကိုေဖၚျပသည့္ေနရာတြင္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ သတင္းမီဒီယာတို႔က အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္သန္းသည့္ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ သတင္းမ်ဳိး မေတြ႔ရေသးေခ်။
ျမန္မာ စစ္အစိုးရသည္ ကပ္ေဘးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလ်င္ သဘာ၀ေဘးဒုကၡမ်ားျဖစ္ေစ လူေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာ ကပ္ေဘးဒုကၡအေၾကာင္းမ်ားကို ျဖစ္ေစ တေလွ်ာက္လံုး ဖံုးကြယ္ခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ နာဂစ္ မုန္တိုင္းတိုက္အၿပီး စစ္အစိုးရပိုင္ သတင္းမီဒီယာမ်ားက သတင္းေဖၚျပပံုမွာလည္း အလားတူဖံုးကြယ္ ေဖာ္ျပေနခဲ့သည္ မွာ ဘာမွ်အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။ အေျခအေနကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပသရန္ ေနာက္ထပ္ အခြင့္အလမ္း တခုထက္ ဘာမွပို မေဖာ္ျပခဲ့ေခ်။
“သနားၾကပါ ... ေဒၚလာ ၁၁ ဘီလီယံေလာက္တည္းပါ ...”
ျမန္မာျပည္သူလူထုကို အေမွာင္ခ်ထားလိုေသာ စစ္အစိုးရ၏ ပင္ကိုစိတ္ေနစိတ္ထားမွာ မုန္တိုင္းမတိုက္မီကပင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ မိုးေလ၀သ ေအဂ်င္စီမ်ားက ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္း ျဖတ္သမ္းလာဖြယ္ ရွိေသာ လမ္းေၾကာင္းကို စစ္အစိုးရထံ ၂ ရက္ ႀကိဳတင္ အသိေပးခဲ့ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရက ၎အႏၱရာယ္အေၾကာင္း ျပည္သူတို႔ကို တိတိပပ အသိမေပးခဲ့ေပ။
မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးစ ရက္မ်ားက စစ္အစိုးရ၏ သတင္းစာမ်ားသည္ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ အနည္းဆံုးလူေပါင္း ၁၃၄,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီး လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ၏ အိုးအိမ္စည္းစိမ္မ်ား ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြားေစခဲ့ေသာ ကပ္ေဘး ဒုကၡႀကီး၏ အတိုင္းအဆကို ၿခံဳငံုေဖၚျပေပးႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့႐ံုမက မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းပင္ မေဖၚျပခဲ့ေပ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သတင္းမီဒီယာလုပ္ငန္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနသူ တခ်ဳိ႕၏ အဆိုအရ စစ္အစိုးရ အာ႐ံုုက်ေနသည္မွာ က်င္းပေတာ့မည့္ ဖြဲ႔စည္းပံု ဆႏၵခံယူပြဲျဖစ္ၿပီး အမ်ားျပည္သူတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဤဆႏၵခံယူပြဲကိုသာ ဦးစားေပးအျဖစ္ ထည့္သြင္းေပးထားလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရက ေျဖာင့္ေျဖာင့္မွန္မွန္ သတင္းေပးလိုစိတ္ သည့္ထက္ပို၍ ရွိမည္ဆိုေစဦး အစိုးရသတင္းမ်ား၏ တိက်မွန္ကန္မႈကို ျပည္သူအမ်ားက ယံုၾကည္ေလ့မရွိေပ။
တိုင္းျပည္ကို ထိခိုက္ေစခဲ့ေသာ ကပ္ေဘးဒုကၡမ်ားထဲတြင္ အႀကီးမားဆံုးျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို အသိအမွတ္မျပဳခဲ့႐ံု မွ်မက တျခားသူမ်ား မသိရေလေအာင္လည္း စစ္အစိုးရက အထူးသတိထား ပိတ္ဆို႔ေနခဲ့ သည္။
ႏိုင္ငံျခားမွ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမီဒီယာေလာကမွ သတင္းစာဆရာမ်ားကိုလည္း ဆိုင္ကလုန္း အျပင္းထန္ဆံုး တိုက္ခတ္ဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္ ေနရာေဒသမ်ားသို႔ မ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးထားခဲ့သည္။
ဘီဘီစီ သတင္းေထာက္ အင္ဒ႐ူး ဟာဒင္း ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို တိုင္းျပည္ထဲသို႔ပင္ ၀င္ခြင့္မျပဳခဲ့ေခ်။ ဟာဒင္းကို ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာ စည္းကမ္းခ်ိဳးေဖာက္မႈျဖင့္ ရန္ကုန္ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပင္ ျပန္ပို႔ခဲ့သည္။ ျမန္မာ သတင္း ေၾကညာသူ ကမူ "ပံုမွား႐ိုက္ထားေသာ ခရီးသြားဗီဇာ" ကိုင္ေဆာင္ထားမႈေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။
“လူေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသေနၾကတယ္။ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာက အကူအညီ လိုအပ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္သားေတြကလည္း ဗီဇာရဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ဘူး။ သတင္းေၾကညာသူက ဒီကိစၥေတြအားလံုးကို ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး က်ေနာ့္ ျပစ္မႈနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ပို႔ခံခဲ့့ရတဲ့ အၾကာင္းကိုပဲ အခ်ိန္အကုန္ခံၿပီး ခပ္တည္တည္ ဖတ္ျပေနတယ္” ဟု ဟာဒင္းက သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ် သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ အင္ဒရူး မာရွယ္လည္း ျပန္ပို႔ခံခဲ့ရသည္။
စီအန္အန္ သတင္းေထာက္ ဒင္ေရးဗား ကဲ့သို႔ အထဲ၀င္ေရာက္သြားႏိုင္သူ အတြက္မူ အေတြ႔အႀကံဳက ဆန္းေန သည္သာ မက သည္းထိတ္ရင္ဖို ေၾကာက္စရာလည္းေကာင္းေနသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အာဏာပိုင္မ်ား မေတြ႔ေအာင္ ေရွာင္ေနရ ၿပီးေနာက္တြင္ သူ၏အသက္အႏၱရာယ္ကိုပင္ စိုးရိမ္လာရသည္ဟု ေရးဗားက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။
“က်ေနာ္တို႔ ့ တေနရာကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မသိၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို ပစ္သတ္ ျမစ္ထဲပစ္ခ်ၿပီး၊ မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားတာပါလို႔ ေျပာလိုက္႐ံုပဲ” ဟုသူက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္သတ္ျဖတ္မႈမ်ဳိးကို စစ္အစိုးရက က်ဴးလြန္ျခင္းမဟုတ္ ဟူေသာ အခ်က္က ေရးဗားအတြက္ အေရးမႀကီးပါ။ လူေသအေလာင္းမ်ားကို အစိုးရအလုပ္သမားမ်ား ျမစ္ထဲပစ္ခ်ေနပံုကို သူ႔ ဗီဒီယိုကင္မရာ သမားက ႐ိုက္ကူးသည့္အခါတြင္မွ သူ႔အေနႏွင့္ အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးကြယ္လိုစိတ္လြန္ကဲဲေနေသာ အစိုးရမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံ ေနရပါလား ဟူသည့္ အေတြးဝင္လာသည္ဟု ဆိုသည္။
“သူတို႔က ဘာေၾကာင့္မို႔လို႔ သဘာ၀ေဘးဒုကၡအေၾကာင္းကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတာလဲ။ ဒါသူတို႔ အျပစ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီအျဖစ္က စစ္အစိုးရရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေပၚလြင္ေစတယ္။ စစ္အစိုးရက ျပင္ပကမၻာကို ဒီေလာက္ထိေအာင္ မယံု သကၤာ ျဖစ္ေနတာပဲ” ဟု ေရးဗားက ေျပာသည္။
ေရးဗားက သတင္းယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွေန၍ ခဲရာခဲဆစ္ ထြက္လာႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း နယ္ခံသတင္းေထာက္မ်ားကမူ ပို၍ အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အေနအထားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေလသည္။ တရား၀င္ခြင္ျပဳခ်က္ မရဘဲ ဤေဘးဒုကၡအေၾကာင္း သတင္းပို႔ သည္ကို မိသြားပါက ႏိုင္ငံရပ္ျခားသတင္းေထာက္မ်ားကဲ့သို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ပို႔မည္မဟုတ္။ ဖမ္းဆီးၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ ထဲတြင္ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ခ်ခံရလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
ဤေဒသခံသတင္းေထာက္မ်ားက ျပည္တြင္းထုတ္ စာေစာင္မ်ားတြင္ ေရးၾကသည္ျဖစ္ေစ စီအန္အန္၊ အယ္လ္ ဂ်ာဇီးရား ကဲ့သို႔ေသာ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းဌာနႀကီးမ်ားအတြက္ လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္ ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ (ဒီဗီဘီ)၊ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း ကဲ့သို႔ေသာ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာသတင္းမီဒီမ်ားအတြက္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ သတင္းေထာက္ အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္ ျဖစ္ေစ ကပ္ေဘးသင့္ ေနရာေဒသမ်ားမွေန၍ သတင္းေပးပို႔ႏိုင္ရန္ ျမန္မာသတင္း ေထာက္မ်ားအဖို႔ အေတာ္ေလး စြန္႔စားၾကရပါသည္။
ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔က အဆိုးရြားဆံုး မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံစားခဲ့ရေသာ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွေန၍ သတင္းေပးပို႔ရန္ ႀကိဳးစား မႈေၾကာင့္ ျမန္မာသတင္းေထာက္ ၈ ဦးကို စစ္သားမ်ားက ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားခဲ့ၿပီး တညတာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့သည္။ ထိုနယ္ေျမသို႔ ေနာက္တႀကိမ္ မလာေတာ့ပါ ဟူေသာ သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္းၿပီး ေနာက္တေန႔တြင္မွ သူတို႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တျခားေသာျမန္မာသတင္းေထာက္မ်ားကို သတိေပးသည့္အေနႏွင့္ ဤသို႔လုပ္ျပလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သူမွ် အေရးစိုက္ၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ၾကားမွ စြန္႔စားကာ မိုးသည္းသည္း ေလထန္ထန္ကို အံတုရင္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ၏ အေျခအေနမွန္ကို ျပင္ပကမၻာသို႔ တင္ျပႏိုင္ရန္ ေဒသခံသတင္းေထာက္တို႔က အေရး ပါေသာအခန္းက႑မွာ ဆက္လက္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနခဲ့ၾက သည္။
သူတို႔သည္ ဒုကၡသည္မ်ားရွိရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အျခားေနရာမ်ားသို႔ သြားေရာက္၍ အသက္ရွင္က်န္ေနသူမ်ားကို ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းခဲ့ၾကသည္။ စစ္အစိုးရ၏ အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးကာလ ၿပီးဆံုးသြားကာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္း မ်ား စတင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ ဟူေသာ ေျပာစကား မမွန္ေၾကာင္း ထင္ဟပ္ျပသေနသည့္ အေျခအေန မ်ားကိုလည္း သူတို႔ ကိုယ္ေတြ႔ ျမင္ခဲ့ရ၍ တင္ျပေပးခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ ဤသို႔ အႏၱရာယ္ၾကားမွ အရဲစြန္႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္မွာ သတင္းစာပညာျဖင့္ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း မႈဆိုင္ရာ က်င့္၀တ္ အရမွ်သာ မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္ထဲတြင္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္တို႔ကို သတင္း ေဖာ္ျပေပးပို႔ ႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ အႀကီးအက်ယ္ ထိန္ခ်န္ထားခဲ့ေသာ ဒုကၡေ၀ဒနာမ်ား၏ အတိုင္းအတာကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျမင္ေတြ႔ ခံစားစာနာမိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း၏ သတင္းေထာက္မ်ား အပါအ၀င္ တျခားေသာ သတင္းေထာက္တခ်ဳိ႕၏ ေနအိမ္မ်ားသည္လည္း မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီးခဲ့ၾက ရပါသည္။ အမွန္တကယ္ထိခိုက္ ပ်က္စီးေသာ အတိုင္းအဆ၏ တစိတ္တပိုင္း မွ်ေလာက္ကိုသာ သူတို႔ျမင္ေတြ႔ရေသးသည္ ဟူသည့္ အသိစိတ္က ၎တို႔ကို ဆက္လက္တြန္းအားေပးေနခဲ့၏။
“ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေသသြားတာ၊ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ငတ္ျပတ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို အိမ္ထဲမွာ ထုိင္ၿပီး တီဗီမွာ ၾကည့္ေန႐ံု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန႐ံုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေနလို႔မရဘူး” ဟု ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း၏ သတင္းေထာက္ ၾကည္ေ၀က ေျပာခဲ့သည္။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသရွိ ဒုကၡသည္မ်ားထံသို႔ အေရာက္သြားႏိုင္ေရးက တခုျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းရွိ စာဖတ္သူမ်ားထံ အေရာက္ေပးပို႔ႏိုင္ေရးကလည္း တေမွာင့္ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းရွိ စာေစာင္မ်ားတြင္ ေရးသားလုပ္ကိုင္ၾကေသာ သတင္း ေထာက္မ်ားအဖို႔ သူတို႔ျမင္ေတြ႔ရသမွ်တို႔ကို သတင္းေဖၚျပေပးျခင္း မျပဳႏိုင္သည့္အတြက္လည္း ေနာက္တမ်ိဳး မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ၾကရျပန္သည္။
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ခံထားရေသာ ျပည္တြင္းသတင္းမီီဒီယာမ်ားသည္လည္း ဖိအားအမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကံဳေနရသည္။ အစိုးရက ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ေဆာင္ရြက္ထားေၾကာင္းႏွင့္ အေျခအေနသည္ ပံုမွန္အေနအထား သို႔ ျပန္ေရာက္ေနေၾကာင္း ေပၚလြင္ေစမည့္ အေရးအသားမ်ားကို ေဖာ္ျပေရးသားေပးရန္ တိုး၍တိုး၍ ဖိအားေပးခံေနရ ျပန္သည္။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသသို႔ ႏိုင္ငံတကာ ကူညီေရး အဖြဲ႔မ်ား မလာေရာက္ရေအာင္ ပိတ္ပင္ထားေသာ ျပႆနာအေၾကာင္း ေဖၚျပျခင္း မျပဳရန္လည္း အယ္ဒီတာမ်ားကို ေျပာထားသည္။ ဘုန္းႀကီးမ်ား၏ ေမတၱာေရွ႕ထားေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားသည္လည္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာကဲ့သို႔ေသာ အစိုးရအာေဘာ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖၚျပထားသည့္ တရား၀င္သတင္းမ်ား အရ ဆိုလ်င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္ တဦးတည္းလိုလိုက အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းအဆင့္ဆင့္ကို စီစဥ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၿပီး ဤအဆင့္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသသို႔ ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားမ်ားကို ၀င္ခြင့္မျပဳမီမွာပင္ ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသသို႔ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး သီတင္းႏွစ္ပတ္ၾကာ ေနာက္က် ၿပီးမွ ေရာက္လာေသာအခ်ိန္၌ ႏိုင္ငံျခားမွ အႀကီးအကဲပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အကူအညီေပးရန္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္ ျဖစ္ရာ စစ္အစိုးရ၏အျမင္၌ အထုပ္မ်ားကမ္းရန္ႏွင့္ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံရန္မွလြဲ၍ ဘာမွ် လုပ္စရာမက်န္ေတာ့ပါ။
ကပ္ေဘးဒုကၡႀကီး၏ သတင္းေက်ာ္ၾကားမႈေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ၏ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးယႏၱရားသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႀကီးထြားလာခဲ့ရ သည္။ စစ္အစိုးရသတင္းစာမ်ားက အေမရိကန္ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ ဆင္းသက္လာေသာ စီ-၁၃၀ ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ သတင္းမ်ားကို စာမ်က္ႏွာျပည့္ ေဖၚျပေပးခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာအစိုးရကို အျပင္းထန္ဆံုး ေ၀ဖန္ခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ကပင္လ်င္ “ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ကမၻာ၏ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈႏွင့္ ထူးထူးျခားျခား ထိုက္တန္သည္” ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ သတ္မွတ္သည္အထိ ျဖစ္သြားေသးသည္
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရသည္ မိမိအား ေ၀ဖန္႐ႈတ္ခ်သူအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာျခင္းကို ရပ္တန္႔လိုက္သည္ေတာ့့ မဟုတ္ေခ်။ ျပည္တြင္း သတင္းမီဒီယာမ်ားက နာဂစ္မုန္တိုင္း၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စစ္အစိုးရ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းေနပံုမ်ားကို အမႊမ္းတင္ေဖၚျပေနစဥ္မွာပင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ နယူးေအာ္လင္းျပည္နယ္၏ ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ သင့္သူမ်ားထံ အကူအညီမ်ားေပးပို႔ရာ၌ အေမရိကန္အစိုးရ၏ ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ပံုမ်ားအေၾကာင္းကို အပုပ္ခ် ေဖာ္ျပေနခဲ့သည္။ ဗီအိုေအႏွင့္ ဘီဘီစီတို႔ကိုလည္း ၎တို႔၏သတင္းမ်ားေၾကာင့္ တိုက္ခိုက္ေနခဲ့သည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို ေဖၚျပေပးေသာလုပ္ငန္းသည္ မုန္တိုင္းဒဏ္ အဆိုးရြားဆံုးခံရသည့္ နယ္ေျမေဒသမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စြန္႔စား၍ သြားေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး မိမိတို႔ျမင္ေတြ႔သမွ်တို႔ကို ကမၻာသို႔ သတင္းေပး ပို႔ေနခဲ့သူ ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္မ်ား၏ တာ၀န္အျဖစ္သာ က်န္ရစ္ရေတာ့သည္။
“သူတို႔ ေပးပို႔တဲ့ သတင္းေတြက အရင္တုန္းက မသိေသးတဲ့၊ အကူအညီလိုအပ္ေနတဲ့ နယ္ေျမေတြအေၾကာင္းကို ေဖၚျပေပး ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအလွဴရွင္ အသိုင္းအ၀န္းကိုလည္း အခင္းျဖစ္ပြားရာနယ္ေျမနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ ေတြ မျပတ္ေပးပါတယ္” ဟု နယူးေယာက္အေျခစိုက္ သတင္းေထာက္မ်ား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေကာ္မီတီ (Committee to Protect Journalists) က ဆိုပါသည္။
ဤသို႔ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုခ်က္သည္ အျခား အျခားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ားနည္းတူ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသရွိ မိမိတို႔၏ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ ႀကီးစြာရတက္မေအးျဖစ္ေနရေသာ ျမန္မာသတင္းစာဆရာမ်ားအဖို႔ ႀကိဳဆိုရမည့္ သတင္း ေကာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာေသဆံုးခဲ့ရေသာ ေဘးဒုကၡႀကီးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး စာဖတ္သူ မ်ားထံ သတင္းမ်ား ေပးပို႔ခဲ့ေသာ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း၏ သတင္းေထာက္ ေအာင္သက္၀ိုင္း အဖို႔မူ ထူးထူးျခားျခား အေျပာင္း အလဲမ်ား ေပၚေပါက္လာေစရန္ သူ႔အေနႏွင့္ ေသးငယ္ေသာ အခန္းက႑တခုမွေန၍ ေဆာင္ရြက္ေနရသည္ ဟူသည့္ အသိႏွင့္ ေျဖသိမ့္ေဆာင္ရြက္ေနခဲ့သည္။
တဘက္ကလည္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈ ပမာဏကို ျမင္ေတြ႔ေနရလွ်က္ စစ္အစိုးရက မုန္တိုင္းသင့္ ဒုကၡသည္မ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ မႀကိဳးစားေသးခင္မွာပင္ ကပ္ေဘး၏ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ကာလၿပီးဆံုးေၾကာင္း အေဆာတလ်င္ ေၾကညာခဲ့သည္ကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရျပန္သည္။ ေအာင္သက္၀ိုင္းကမူ အေျခအေန အားလံုးကို သူျမင္ေတြ႔ေနရၿပီျဖစ္ရာ အမ်ားျပည္သူတို႔ ေျပာျပမည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို သတင္းမ်ားအျဖစ္ ဆက္လက္ ေရးသားေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။
“ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဇာတ္ေပါင္းၾကေလသတည္း ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး တပုဒ္တေလေတာင္ မၾကားရေသးပါဘူးဗ်ာ” ဟု သူက ဆိုပါသည္။
ရဲနည္ေရးသားသည့္ No Happy Ending ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။ From , Irrawady
Sunday, June 15, 2008
(၆၃)လမ္းဆုံမွာ အေမနဲ႔ေတြ႔ဆုံုုျခင္း
16-06-2008
(၆၃)လမ္းဆုံမွာ အေမနဲ႔ေတြ႔ဆုံုုျခင္း
အဲ႔ဒီေန႔က
အေမဟာအုိမင္းျခင္းကုိ
ခါထုတ္ထားေလရဲ႕။
ၾကည္႔ၾကစမ္းပါ ကုိယ္႔လူတုိ႔
အေမဟာ
အဲဒီေလာက္ထိ ျမန္မာဆန္ခဲ႔တယ္ ။
အဲ႔ဒီေန႔က
ငါ႔သား ငါ႔သမီးတုိ႔
အတၱအေကာင္ကုိ ေျဖာင္႔ဖ်ၾက
ကုိယ္လုိခ်င္တာ ကုိယ္ေအာ္ၾက
ကုိယ္မလုိခ်င္တာ ျငင္းဆန္ၾက
အေၾကာက္တရားကုိ ေမာင္းထုတ္ၾက
ဲၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းပန္း လြတ္လပ္ျခင္းပန္းကုိ ပန္ဆင္ၾကလုိ႔
အေမက ၾသ၀ါဒေပးတယ္။
အုိ......ေရာင္းရင္းတုိ႔
အေမဟာ လြတ္လပ္ျခင္းျဖစ္တယ္
လြတ္လပ္ျခင္းကုိ ဖြင္႔ဖုိ႔
ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္း လုိအပ္တယ္
အဲ႔ဒီေသာ႔ဟာ
ညီညြတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။
အဲ႔ဒီညီညြတ္ျခင္းနဲ႔ အေမ႔ကုိ ဦးတုိက္ၾကပါကြယ္။
အုိ........ကုိယ္႔လူတုိ႔
အေမဟာၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းျဖစ္တယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းဖူးပြင္႔ေ၀ဆာဖုိ႔
ေဒါင္းအလံတစ္လက္လုိအပ္တယ္
အဲဒီေဒါင္းအလံစုိက္ရာေျမျပင္ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းျဖစ္တယ္။
အဲဒီေဒါင္းအလံေတာ္ျမတ္နဲ႔ အေမ႔ကိုအေလးျပဳၾကပါကြယ္။
အေမဟာယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္တယ္
ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္အသက္ရွင္တယ္။
အေမဟာအမွန္တရားျဖစ္တယ္
အမွန္တရားအတြက္အသက္ရွင္တယ္။
အေမ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ................။
(D.ေကာင္းကင္)
MSMA
Burmese Artist Mar Mar Aye & Overseas Burmese in the bay area mark 63rd Birthday of Aung San Suu Kyi
16th June,
အေမရိကန္၊ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ေဘးဧရိယာေဒသရွိ ျမန္မာအေမရိကန္ အမ်ဳိးသမီးမဟာမိတ္အဖြဲ႔က ၾကီးမွဴးက်င္းပသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္က နာဂစ္မုန္တိုင္းသင့္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္တကြ အဖိႏွိပ္ခံ ျမန္မာျပည္သူမ်ား အားလုံးသို႔ ဘာသာေပါင္းစုံက ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သသည့္ အခမ္းအနားကို ယမန္ေန႔က ဖရီးေမာင့္ျမဳိ႔တြင္ က်င္းပခဲ့သည္။
ေတးသံရွင္ မာမာေအးႏွင့္အတူ ေဘးဧရိယာက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ားက
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အတူတကြ က်င္းပ
မိုးမခ အေထာက္ေတာ္ ၀၀၂
ဘာသာေရး လူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္တကြ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူမ်ား၊ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ခံစားေနၾကရေသာ စစ္အစိုးရပစ္ပယ္ထားသည့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားအားလုံး ဒုကၡအသီးသီးမွ အျမန္ဆုံး လြတ္ေျမာက္ေရး ဆုေတာင္းစကားမ်ား ေျပာၾကသည္။ အခမ္းအနားသို႔ အင္ဒီယာနာျပည္နယ္၊ ဖို႔၀ိန္းတြင္ ေခတၱေနထိုင္သူ ဂီတပညာရွင္ မာမာေအး လာေရာက္ျပီး အမွတ္တရ စကားႏွင့္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း သီခ်င္း သီဆိုေပးခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကားတိုတခုကို ျပသျပီး အခမ္းအနားကို ရုတ္သိမ္းသည္။
ဂီတပညာရွင္ မာမာေအးက သူ႔အေနႏွင့္ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရး ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အခမ္းအနားတခုတြင္ တက္ေရာက္ျပီး ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာရျခင္းမွာ ယခု ပထမဦးဆုံးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခင္က အႏုပညာရွင္တဦးအေနႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ပရိသတ္တဦးအေနျဖင့္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု သံဃာအေရးအခင္းအျပီး၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းအေရးအခင္းမ်ားေနာက္ တိုင္းျပည္တခုလုံး ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံတကာက လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစုံ အသီးသီးက ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိပါလ်င္ တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ဳိး၊ ျပည္သူေကာင္းက်ဳိးကို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္ကို မာမာေအး တဦးတည္းအေနျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ယုံၾကည္ပါေၾကာင္း၊ သို႔ျဖစ္ပါသျဖင့္ ၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔ပြဲသို႔ တက္ေရာက္ျပီး အမွတ္တရ စကား ေျပာၾကားပါေၾကာင္း ေျပာဆိုသြားပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းသီခ်င္းအျဖစ္ - "ခ်မ္းေျမ့ပါေစ" သီခ်င္းကို သီဆိုသည္။ ၄င္းက ဆက္လက္ ေျပာၾကားရာတြင္ ျမန္မာျပည္၏ ရာဇ၀င္တြင္ေသာ အမ်ဳိးသားသီခ်င္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း အျပည့္အစုံကို စစ္အစိုးရက ေျပာင္းလဲရန္၊ ထားရစ္ခဲ့ရန္ ၾကိဳးစားေနခ်ိန္၊ စစ္အစိုးရ အလုိက် အေျခခံဥပေဒတခုထုတ္ျပန္ျပီး ျပည္သူဆႏၵတို႔ကို ပစ္ပယ္ရန္ ၾကိဳးစားေနခ်ိန္တြင္ မူလလက္ေဟာင္း ရာဇ၀င္တြင္ျပီးျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ပရိသတ္ႏွင့္တကြ မ်ိဳးဆက္သစ္ျမန္မာတို႔ မေမ့မေလ်ာ့၊ မမွားမယြင္းျဖင့္ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ႏိုင္စိမ့္ငွာ တီးလုံးသီးသန္႔ကို အဆိုျဖင့္တြဲျပီး မိမိ သီဆိုမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္ကလည္း မိမိႏွင္႔အတူ သီဆိုျပီး ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္သြားေစလိုေၾကာင္း ေျပာၾကားျပီး ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး အမ်ဳိးသားသီခ်င္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း မူလကို သီဆိုသြားခဲ့သည္။ မိုးမခက ရုပ္သံမွတ္တမ္းကို တင္ဆက္ေပးပါမည္။
From Moemakha;
သမုိင္းေရးရာအျဖာျဖာ
15th June,
မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား;
ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ ျမန္မာ႕သမုိင္း၊ ကမၻာ႕သမုိင္းေတြကုိဗဟုသုတ အေနနဲ႕သိထားသင္႔တယ္လုိ႔ယူဆပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာနဲ႕သမုိင္းနဲ႕ပူးတြဲ ေလ႕လာရေအာင္ BBC country profile နဲ႕ wekipedia တုိ႕မွ ထုတ္ႏူတ္၍ ေအာက္ပါ အစီအစဥ္ေလးကုိ အခန္း ဆက္အေနနဲ႕တင္ျပေပးသြားပါမယ္။
အားလုံးကုိေလးစားလွ်က္။ Alinthit,
Country profile: Burma
Burma, also known as Myanmar, is ruled by a military junta which suppresses almost all dissent and wields absolute power in the face of international condemnation and sanctions.
The generals and the army stand accused of gross human rights abuses, including the forcible relocation of civilians and the widespread use of forced labour, which includes children.
Overview
A popular uprising was forcibly crushed in 1988 and mass demonstrations were not seen again until 2007, when a small string of protests about living standards gained momentum among a public normally too cowed to voice any dissent.
Prominent pro-democracy leader and Nobel Peace Prize winner, Aung San Suu Kyi, has had various restrictions placed on her activities since the late 1980s.
Her party, the National League for Democracy, won a landslide victory in 1990 in Burma's first multi-party elections for 30 years, but has never been allowed to govern.
Military-run enterprises control key industries, and corruption and severe mismanagement are the hallmarks of a black-market-riven economy.
The armed forces - and former rebels co-opted by the government - have been accused of large-scale trafficking in heroin, of which Burma is a major exporter.
The largest group is the Burman people, who are ethnically related to the Tibetans and the Chinese. Burman dominance over Karen, Shan, Rakhine, Mon, Chin, Kachin and other minorities has been the source of considerable ethnic tension and has fuelled intermittent separatist rebellions.
Military offensives against insurgents have uprooted many thousands of civilians.
A largely rural, densely forested country, Burma is the world's largest exporter of teak and a principal source of jade, pearls, rubies and sapphires. It is endowed with extremely fertile soil and has important offshore oil and gas deposits. However, its people remain very poor and are getting poorer.
Activists argue that French oil interests fuel oppression by co-operating with the junta in a joint venture to exploit gas. They allege that France has been blocking tough European Union sanctions against the military.
The country is festooned with the symbols of Buddhism. Thousands of pagodas throng its ancient towns; these have been a focus for an increasingly important tourism industry.
But while tourism has been a magnet for foreign investment, its benefits have hardly touched the people.
Leaders
Head of state: Than Shwe, chairman of the State Peace and Development Council (SPDC)
Senior General Than Shwe is the country's top military leader and heads the SPDC, the body of 12 senior generals that runs the country and makes the key decisions.
He has steadfastly ruled out a transfer of power to Aung San Suu Kyi's National League for Democracy (NLD).
In 1993 he established the National Convention, a reconciliation process aimed at drawing up a new constitution. However, the general is said to be in no hurry to allow political change and talks have been boycotted by the NLD.
Born in 1933 near the town of Mandalay, Than Shwe joined the army at the age of 20. His career included a stint in the department of psychological warfare. He was decorated more than 16 times during his career as a soldier.
He is said to be introverted and superstitious, frequently seeking the advice of astrologers.
Reports in early 2007 said the 73-year-old had sought treatment in Singapore for an undisclosed medical condition.
Power struggles have plagued Burma's military leadership. Prime Minister Khin Nyunt was sacked and arrested in 2004. The former premier, who said he supported Aung San Suu Kyi's involvement in the National Convention, was seen as a moderate who was at odds with the junta's hardliners.
Facts
• Official name: Union of Myanmar
• Population: 48.8 million (UN, 2007)
• Capital: Nay Pyi Taw
• Largest city: Rangoon (Yangon)
• Area: 676,552 sq km (261,218 sq miles)
• Major languages: Burmese, indigenous ethnic languages
• Major religions: Buddhism, Christianity, Islam
• Life expectancy: 59 years (men), 65 years (women) (UN)
• Monetary unit: 1 kyat = 100 pyas
• Main exports: Teak, pulses and beans, prawns, fish, rice, opiates, oil and gas
• GNI per capita: not available
• Internet domain: .mm
• International dialling code: +95
History of Burma
From Wikipedia, the free encyclopedia
The History of Burma (or Myanmar) is long and complicated. Several races of people have lived in the region, the oldest of which are probably the Mon or the Pyu. In the 9th century the Bamar (Burman) people migrated from the then China-Tibet border region into the valley of the Ayeyarwady, and now form the governing majority.
The history of the region comprises complexities not only within the country but also with its neighbouring countries, China, India, Bangladesh, Viet Nam, Laos and Thailand.
Early History of Burma
Humans lived in the region that is now Burma as early as 11,000 years ago, but the first identifiable civilisation is that of the Pyu although both Burman and Mon tradition claim that the fabled Suvarnabhumi mentioned in ancient Pali and Sanskrit texts was a Mon kingdom centred on Thaton in present day Mon state.
Artefacts from the excavated site of Nyaunggan help to reconstruct Bronze Age life in Burma and the more recent archaeological evidence at Samon Valley south of Mandalay suggests rice growing settlements between about 500 BC and 200 AD which traded with Qin and Han dynasty China.[1]
Pyu
The Pyu arrived in Burma in the 1st century BC and established city kingdoms at Binnaka, Mongamo, Sri Ksetra, Peikthanomyo, and Halingyi. During this period, Burma was part of an overland trade route from China to India. Chinese sources state that the Pyu controlled 18 kingdoms and describe them as a humane and peaceful people. War was virtually unknown amongst the Pyu, and disputes were often solved through duels by champions or building competitions. They even wore silk cotton instead of actual silk so they would not have to kill silk worms. Crime was punished by whippings and jails were unknown, though serious crimes could result in the death penalty. The Pyu practiced Theravada Buddhism, and all children were educated as novices in the temples from the age of seven until the age of 20.
The Pyu city-states never unified into a Pyu kingdom, but the more powerful cities often dominated and called for tribute from the lesser cities. The most powerful city by far was Sri Ksetra, which archaeological evidence indicates was the largest city that has ever been built in Burma. The exact date of its founding is not known, though likely to be prior to a dynastic change in A.D. 94 that Pyu chronicles speak of. Sri Ksetra was apparently abandoned around A.D. 656 in favour of a more northerly capital, though the exact site is not known. Some historians believe it was Halingyi. Wherever the new capital was located, it was sacked by the kingdom of Nanzhao in the mid-9th century, ending the Pyu's period of dominance.
Mon
The 6th century Mon kingdom of Dvaravati in the lower Chao Phraya valley in present day Thailand extended its frontiers to the Tenasserim Yoma (mountains). With subjugation by the Khmer Empire from Angkor in the 11th century the Mon shifted further west deeper into present day Burma. Oral tradition suggests that they had contact with Buddhism via seafaring as early as the 3rd century BC and had received an envoy of monks from Ashoka in the 2nd century BC.
The Mons adopted Indian culture together with Theravada Buddhism and are thought to have founded kingdoms in Lower Burma including Thaton in the 6th or 7th century and Bago (Pegu) in 825 with the kingdom of Raman'n'adesa (or Ramanna which is believed to be Thaton) referenced by Arab geographers in 844–8.[1] The lack of archaeological evidence for this may in part be due to the focus of excavation work predominantly being in Upper Burma.
Pagan Kingdom
To the north another group of people, the Bamar (Mranma / Myanma), also began to settle in the area. By 849, they had founded a powerful kingdom centred on the city of Pagan (spelled Bagan today) filling the void left by the Pyu.
Bamar tradition maintains that the Bamar were originally of three tribes: the Pyu; the Thet; and the Kanyan. Indeed, Pyu as a language and as a people simply disappeared soon after the Myazedi Inscription of 1113. The word Mranma,in both Mon and Myanmar inscriptions, came into being only at about the same time, lending support to this claim that the Pyu were an earlier vanguard of southward Tibeto-Burman migration who were entirely absorbed into a newly formed identity by later waves of similar people .
The Pagan Kingdom grew in relative isolation until the reign of Anawrahta (1044-77) who successfully unified all of Burma by defeating the Mon city of Thaton in 1057. Consolidation was accomplished under his successors Kyanzittha (1084–1112) and Alaungsithu (1112-67), so that by the mid-12th century, most of continental Southeast Asia was under the control of either the Pagan Kingdom or the Khmer Empire. The Pagan kingdom went into decline as more land and resources fell into the hands of the powerful Sangha (monkhood) and the Mongols threatened from the north. The last true ruler of Pagan, Narathihapate (1254-87) felt confident in his ability to resist the Mongols and advanced into Yunnan in 1277 to make war upon them. He was thoroughly crushed at the Battle of Ngasaunggyan, and Pagan resistance virtually collapsed. The king was assassinated by his own son in 1287, precipitating a Mongol invasion in the Battle of Pagan; the Mongols successfully captured most of the empire, including its capital, and ended the dynasty in 1289 when they installed a puppet ruler in Burma.
Ava and Pegu (c. 1364–1555)
After the collapse of Pagan authority, Burma was divided. A Burman Ava Dynasty (1364–527) was eventually established at the city of Ava by 1364. Pagan culture was revived and a great age of Burmese literature ensued. The kingdom lacked easily defendable borders, however, and was overrun by the Shan in 1527.
To the south in Lower Burma, a Mon dynasty established itself first at Martaban and then at Pegu. During the reign of king Rajadhirat (1383–1421) Ava and Pegu were involved in continuous warfare. The peaceful reign of Queen Baña Thau (Burmese: Shin Saw Bu;1453-72) came to an end when she chose the Buddhist monk Dhammazedi (1472-92) to succeed her. Under Dhammazedi Pegu became a centre of commerce and Theravada Buddhism.
The Kingdom of Ava was involved in continuous warfare with Tai (Shan) princelings to the north on the frontier with Yunnan. There were repeated Tai raids on the capital of Ava and Ava sent military northwards to attack Tai fiefdoms such as Mong Mao. The Ming dynasty that ruled China from the late fourteenth century often tried unsuccessfully to put an end to this warfare through traditional Chinese diplomacy. Ava occasionally became involved in the warfare between the Ming and Tai in Yunnan such as in the Luchuan-Pingmian Campaigns (1436-49).
Toungoo Dynasties
King Mingyinyo founded the First Toungoo Dynasty (1486–1599) at Toungoo, south of Ava, towards the end of the Ava dynasty. After the conquest of Ava by the Shan invaders in 1527 many Burmans migrated to Toungoo which became a new center for Burmese rule.
Mingyinyo's son king Tabinshwehti (1531-50) unified most of Burma. By this time, the geopolitical situation in Southeast Asia had changed dramatically. The Shan gained power in a new kingdom in the North, Ayutthaya (Siam), while the Portuguese had arrived in the south and conquered Malacca. With the coming of European traders, Burma was once again an important trading centre, and Tabinshwehti moved his capital to Pegu due to its strategic position for commerce. Tabinshwehti was able to gain control of Lower Burma up to Prome, but the campaigns he led to the Arakan, Ayutthaya, and Ava in Upper Burma were unsuccessful.
When Bayinnaung (1551-81), Tabinshwehti's brother-in-law, succeeded to the throne he launched a campaign of conquest invading several states, including Manipur (1560) and Ayutthaya (1569). His wars stretched Burma to the limits of its resources, however, and both Manipur and Ayutthaya were soon independent once again.
Faced with rebellion by several cities and renewed Portuguese incursions, the Toungoo rulers withdrew from southern Burma and founded a second dynasty at Ava, the Restored Toungoo Dynasty (1597–1752). Bayinnaung's grandson, Anaukpetlun, once again reunited Burma in 1613 and decisively defeated Portuguese attempts to take over Burma. His successor Thalun reestablished the principles of the old Pagan kingdom, but concentrated his efforts on religious merit and paid little attention to the southern part of his kingdom. Encouraged by the French in India, Pegu finally rebelled against Ava, further weakening the state, which fell in 1752.
Konbaung Dynasty
It did not take long for a new dynasty, the Konbaung Dynasty, to arise and bring Burma to its greatest power yet. A popular Burmese leader named Alaungpaya drove the Pegu forces out of northern Burma by 1753, and by 1759 he had once again conquered Pegu, resulting in total subjugation of the Mon people, and southern Burma, while also regaining control of Manipur. He established his capital briefly at Dagon, renaming it Yangon (End of Strife). In 1760, he briefly conquered Tenasserim. He also marched on Ayutthaya, but became seriously ill and was forced to withdraw, ending the invasion, and he died on the journey back. His second son Hsinbyushin (1763-76) returned to Ayutthaya (Siam) in 1766 and had conquered it before the end of the next year. Even China began to fear expansion of Burmese power in the East and sent armies to Burma, but Hsinbyushin successfully repulsed four Chinese invasions between 1766 and 1769 stretching its limits within Chinese borders. Another of Alaungpaya's sons, Bodawpaya (1781–1819), lost control of Ayutthaya, but added Arakan (1784) and Tenasserim (1793) to the kingdom. In January 1824, during the reign of King Bagyidaw (1819-37), a Burmese general Maha Bandula succeeded in conquering Assam, bringing Burma face to face with British interests in India.
To be continued----
နာဂစ္
15th June,
က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို ့ ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာတဲ့ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာျမိဳ ့နယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခုဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို ့ရြာက စပါးက လဲ လြတ္ျဖစ္ ေရလုပ္ငန္းကလဲ လြတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ျမိဳ ့နယ္ အဆင့္ျဖစ္တယ္ဆိုလာ ဘာဆိုလား ဒါေတြေတာ့ က်ဳပ္သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကို တိုင္းကလဲ အခ်ိန္႐ွိလယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္းသြားလိုက္၊ အစုယူျပီး အငွားခ်ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေေတြ ဆီက ေငြသြားေကာက္ လိုက္စာရင္း႐ွင္းလိုက္။ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလး မွာ က်ဳပ္မိသားစု နဲ ့ ေနလိုက္နဲ ့ ရပ္ေရး႐ြာေရး လဲ သိပ္မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ျပီး တိုက္ပံုတကားကား နဲ ့ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္စေဘာက္ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို ့ လူစုေတြနဲ ့မပတ္သက္ခ်င္တာလဲ ပါ တာေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္ မိန္မ ကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလဲ ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူးေသခ်ာ။ က်ဳပ္တို ့ေတြ ့တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာၾကီးသမီး ၊ က်ဳပ္က ၁၀ တန္းႏွစ္ခါက် လို ့ အိမ္ကထြက္ေျပးလာျပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို ့ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ ေတြ ျပဇာတ္ေတြ ထဲကလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲျခင္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါ ေတာ့။ သူအထြာနဲ ့သူေတာ့ရင္ခုန္ဖို ့ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလး ေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္း က က်ဳပ္မိန္းမ ျဖစ္မဲ့ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ ့ကလဲ အခ်ိန္တန္ ဘြဲေလးဘာေလးရ ျပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တစ္ေယာက္နဲ ့ေပးစားဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ။ က်ဳပ္က ဆရာၾကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။
က်ဳပ္ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ေျဖမယ္ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ ့ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မဲ့ က်ဳပ္ နဲ ့ဘယ္သေဘာတူမလဲ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး က ေခါင္းမာမာ နဲ ့ ဖိုးေတ နဲ ့မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ပဲ ခရစ္ယန္ သီလ႐ွင္ အျပီးလုပ္ေတာ့ မယ္ ဆိုတဲ့ စကား ေတြ ေနာက္မွာ မွ လက္ထပ္ခြင္တင္ ျပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား ၊ တပ္ကေပး တဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြးရင္က်ားစားရင္ ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလဲ မ႐ွိ။ က်ဳပ္လဲ ဆယ္တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလဲ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြ နဲ ့ယူျပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ ့မတတ္ေနရာေတာ္ေတာ္နဲ ့ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြ ကိုၾကည့္ျပီး ေသြးလန္ ့လာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုတိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ ့႐ြယ္တူ အရာ႐ွိကန္ေတာ္ေတြ ၊ ဆရာၾကီး ကေတာ္ ေတြ သားသမီးေတြနဲ ့ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြ ေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ ( တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။
တပ္ထဲက ထြက္ျပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလး နဲ ့ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ျမိဳ ့ေပၚမွာအိမ္ေလး တစ္လံုးငွားေန။ က်ဳပ္ကလဲ ႐ြာအနီးအနား မွာ စပါးပြဲစားလုပ္၊ ဆားပြဲစား လုပ္ရင္း နဲ ့ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္မ ဘြဲ ့ရတဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲရ ျပီးလို ့ ေ႐ွ ့ေနလုပ္စားဖို ့ကလဲ ခ်ိန္ဘာဆင္ဖို ့ဆရာေမြးဆရာ ပိုက္ဆံကလဲ မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလဲ ႐ြာေတြ အထိဆင္းေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး ။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတုန္း ကေတာင္ ပိုက္ဆံျပတ္လို ့ ပုသိမ္သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ ့ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူ ဆာမေနသာဆိုတဲ့ အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္း ေတြ ကတဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လဲ ေျပပါတယ္။ ေငြလဲ ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ ့သမွ် လူဆရာေခၚရ ။ ဟိုလူေၾကာက္ရ ဒီလူေၾကာက္ရနဲ ့ စိတ္ပ်က္ဖို ့ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာ ကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲဝတ္႐ံုၾကီး တစ္ကားကား နဲ ့ ဘြဲတက္ယူတဲ့ ေန ့ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန ့ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ျပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္နုရာမွာ လယ္ေလးေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ဝယ္ ျပီး လုပ္ဖို ့ ေနာက္ အသက္သိပ္မရခင္ ကေလးယူဖို ့တိုင္ပင္ ျပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္း က အဆက္အသြယ္ေတြ နဲ ့ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူ ဆိုတဲ့ ႐ြာေလး ကို ေရာက္လာ တာ အခု ဆို သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားအငယ္ေလး က ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္ ႐ွိထင္ပါ့။
ဒီ႐ြာေျပာင္း ခါစတုန္း ကမ်ားေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ တဲ့ လယ္ေလး ႏွစ္ဧက ေလာက္ေပၚ အငွားကြ်ဲ နဲ ့လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို ့။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး ကေတာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလို နဲ ့ က်ဳပ္ ရဲ ့မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္း ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ ့ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေန ေတာ့ ကြ်ဲ အပိုင္ျဖစ္လာ တယ္။ လယ္လဲ ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လဲ ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြားဆရာမနဲ ့ပဲေမြးမယ္လို ့ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္ ကစိုးရိမ္လို ့ပုသိမ္ျမိဳ ့က သားဖြားမီးယပ္ ဆရာဝန္မၾကီး နဲ ့ေသခ်ာက်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြး လာ ျပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္း မ ဦးစီလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြ ရယ္ က်ဳပ္ေထာင္ထား တဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြ ရယ္၊ က်ဳပ္လယ္ေတြ ရယ္နဲ ့ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္ေပါက္ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံလူေတြ ကလဲ က်ဳပ္တို ့မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ အလႈအတန္း မွာ မေႏွးတာ ရယ္ ဘြဲရပညာတတ္႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို ့မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံးမိသာစု ဆိုရင္မမွားဘူးေပါ့ေလ။ တစ္ခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို ့အိမ္မွာ ကိစၥတစ္ခု နဲ ့ဧည့္သည္ေတြ လာျပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို ့စီးပြားတတ္တဲ့ အေၾကာင္း ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမ နဲ ့ေျပာရင္ ဘုရားသၡင္အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအး ရယ္လို ့ေျပာတတ္ ျပီး က်ဳပ္ နဲ ့ဆိုရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ိဳးေပါ့ ကိုဖိုးေတ ရာလို ့ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစု နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။
ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳျပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမဲ့ ႏွစ္မို ့လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ပို ျပီးေငြဝင္တာမွ ကေလးေတြထိန္းဖို ့ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္႐ွိပံုေျပာပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္နဲ ့မိေအးက ကေလးေတြ မေမြး ခင္ထဲက သူဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲပဲ ဘာသာေရး နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို ့ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို ့ၾကီးမွ သူတို ့ၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတစ္မိုး စပါးေပၚတာ နဲ ့႐ွင္ျပဳနားသပြဲ လုပ္မဲ့အလႈ႐ွင္ေတြ ကလဲမ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ပဲ အလႈဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို ့ ၊ ႐ွင္ေလာင္ဝတ္စံုငွားတာတို ့ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ျမိဳ ့ေပၚတတ္လုပ္ျပန္ျပန္လာ ခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလဲ က်ဳပ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မဲ့ အလႈအတြက္ ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးလို ့။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ ေတာင္ ကာလသားေတြ ၾကား အေပ်ာ္တမ္းအေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအး က လဲ က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလး တင္ျပီး ကေတာ့ ပြဲ႐ြက္ဖုိ ့ၾကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ ေဆာင္ေနရတာကို။
အဲဒီေန ့ကေလေတြစထန္ လာေတာ့ က်ဳပ္တို ့ျဖင့္မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို ့ျမစ္ဝကြ်န္ေပၚေဒ သ အတြက္က မုန္တိုင္း ဆိုတာအထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေနမဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီရယ္ မိေအး ရယ္ ၊ မိေအးတူမေလး ရယ္ေခၚျပီး တိုက္ခံအေဆာက္အဦးလဲ ျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလဲ ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ေျပာမလား ကံဆိုးတယ္ေျပာ မလား။ အခ်ိန္ၾကာလာတာ နဲ ့အမွ် မုန္တိုင္းအားေကာင္းလာပံုးမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ကမၻာပ်က္တယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ ေနမယ္ လို ့ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြ ရဲ ့ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ ၊ တဲျပဳိတဲ့ အသံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ ့ က်ေနာ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာ ေတာင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ဖို ့အေကာင္းဆံုး လို ့ထင္မွတ္ ထားတဲ့ ဟာေတြ အားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ တစ္ေလာက လံုးဝုဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလၾကီး အျပီးမွာေတာ့……..
ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို ့ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ရဲ ့အသံ။ ျပီးေတာ့ မိေအး ရဲ ့ “မုန္တိုင္းရဲ ့အေပၚမွာ ဘုရားသၡင္႐ွိပါတယ္၊ သခင့္လက္ထဲ့မွာ က်မတို ့ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ ။ အဲဒီအသံေတြ ရဲ ့ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိ တာ သမီးနဲ ့သား ၊ ျပီးေတာ့ မယ္ေအးတူမ။ သမီးနဲ ့သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ ့ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ နဲ ့အတူေတြ ့လိုက္ရလို ့စိတ္ေအး ရေပမဲ့ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ ့ဘူး။ အေျခအေနျငိမ္သက္ စျပဳတာနဲ ့ က်ဳပ္တို ့လဲ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကေလးေတြကို မိေအးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲ ျပီး ထြက္အလာမွာ လဲ က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မိေအး နဲ ့ကေလးေတြ ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို ့မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမး ကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားထက္လူေတြ နဲ ့ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္ တို ့မိသားစုကေတာ္ေသးတယ္ဆို္ရမွာေပါ့။
က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလဲ သူတို ့အိမ္ေတြ ကို ႐ွာမေတြ ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြေနရာမွာ ေရျပင္ၾကီးေဖြး လို ့ ။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက မွ်ေကြ်းတဲ့ အစားေလးေတြ ပဲ အားလံုးမွ် စား ရင္း က်ဳပ္တို ့အားလံုးေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာကတက္လာတဲ့လူ စစ္သားလူထြက္ အတြက္ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မိေအး နဲ ့ကေလးေတြ အခုလိုစားေနရတာ ၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုးစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးၾကီး အျပီးႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို ့ ဆီေရာက္လာတဲ့ အခါ ေရဘူးနည္းနည္းနဲ ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ တစ္ထုတ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို ့ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏိုင္ ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ ့သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလဲ အလႈက်ေတာ့၊ အလႈေရာက္ရင္ စိုတဲ့ စကား ကို ႐ြယ္တူကေလး ေတြၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသား ကို အပ္နဲ ့ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳး မွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ ့ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ ရင္လဲ မလိုအပ္ပဲ မ်က္လံုးပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို ့ အိမ္အေျခ အေန ၊ လယ္အေျခအေန ၊ ကြ်ဲ ေတြ ရဲ ့အေျခအေန ၊ဆားကြင္းအေျခအေန၊ ငါးဖမ္းေလွေတြ ရဲ ့အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ ့ မိေအး ၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလဲ သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့ ေန ့ကတည္းက ဒီေန ့အထိဝတ္ထား တဲ့ အဝတ္ေတြ က က်ဳပ္တို ့ မိသားစု သာမက ဒီေနရာ မွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစု ေတြ ရဲ ့ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္း နဲ ့ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ အတြက္ အဝတ္အစားေလး ေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္းပါးပါးရလာတယ္။ ျမဳိ ့ေပၚေတြမွာလို ေတာ့ တာတာဆီးတာ မ်ိဳး ေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြ ေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလႈ႐ွင္ေတြ ကလဲ ေစတနာေကာင္းၾကပါတယ္ ေရလမ္းခရီးကို လဲ သက္စြန္ ့ဆံဖ်ားလာၾက တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ရဲ ့ၫိႈျငင္မႈ ကိုခံျပီးေတာ့လဲ လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေတာ့ ေျပာတယ္ အေမရိကန္ တို ့ျပင္သစ္တို ့က သေဘၤာၾကီးေတြ ေရာက္ေနျပီ ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္ တို ့ ရြာေတြ ဆီလာျပီ လိုတာ မွန္သမွ်ကူညီ လိမ့္မယ္လို ့ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပးမေပးပါ ဒီတစ္မိုးအတြက္စားဖို ့ရယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြ ကို စပါးစိုက္လို ့ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးျပီး မ်ိဳးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါျပီ။ က်ဳပ္အလကား မယူပါဘူး ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ ဆိုလဲ ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့ အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ ့ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို ့မိသားတစ္စုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။
က်ဳပ္တို ့ရြာကို အလႈရွင္အဖြဲ ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္ ၊ မိေအး ၊ သမီးနဲ ့သား ကိုေခၚျပီး လပြတၱာဘက္ကို အလႈ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ ့လိုက္သြားဖို ့ စိတ္ကူးတယ္။ တစ္ဘက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို ့ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ကေလး ပါသလို ၊ တဘက္ကလဲ က်ဳပ္တို ့ ေလးေယာက္ ေလ်ာ့သြား ရင္ တျခားလူေတြ ေလးေယာက္စာ ပိုရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလဲ ေတြးမိ ပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြ ျပင္သစ္ၾကီးေတြ လာတဲ့အခါ ျမဳိ ့ေပၚကို အရင္လာမယ္ ။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုးေတြ ့ရမယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြ ျပင္ဖို ့စပါးစိုက္ ဖို ့ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္တာေပါ့။ မိေအး ကလဲ ဘြဲ ့ေတာင္ရထားတာ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြ နဲ ့စကားေျပာႏိုင္ မွာပဲကို။ မိေအး ကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့ လဲ သေဘာတူ တယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ ကိုေျပာေတာ့လဲ ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို ့ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ ရက္ အလႈရွင္ေတြ ေရာက္လာျပီး စိတ္ကူးကိုေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို ့ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္း တို ့ လူအုပ္ က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ ့ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို ့ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္ တာ ကလြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို ့သာ ေျပာတယ္ သူတို ့ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ျပီး ၾကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့ ။ စိတ္ထဲ ဘဝင္ မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစု အေရးက႐ွိေသးတာကို ။ စကားနဲ ရန္ဆဲေပါ့။
လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ျမိဳ ့ထဲ မွာ ေနတာ ထက္ ျမိဳ ့ျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ပို အဆင္ေျပတယ္ လို ့ အလႈ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့ အတိုင္း ျမဳိ ့ျပင္ကားလမ္းဘက္ထြက္ခဲ့ တယ္။ အလႈ႐ွင္ေတြ က ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလး ကို သံုးျပီး သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္ မွာပဲ အျဖစ္တဲေလးထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန ့မနက္ကစလို ့ လာလိုက္တဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ ေတြ ။ တစ္ခ်ိဳ ့ကားေတြကလဲ ရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြ ကို စနစ္တက်ေဝတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့လဲ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္စာ ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့ပိုစားရတာအမွန္ပဲ ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္ အလႈ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ ့လက္႐ွိကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ မနက္အေစာၾကီး ရဲေတြရယ္ ၊ ကိုစိန္သန္းတို ့လို ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြ ရယ္ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္တို ့မိသားစုကို ဒီမွာေနခြင့္ မရွိဘူး ။ သူတို ့နဲ ့လိုက္ခဲ့ပါ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို ့ေပးမယ္ လို ့ေျပာျပီးလာေခၚတယ္။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္တို ့မိသားစုလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ ့ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလး ေတြ တန္းဆီေဆာက္ထားတာကို ေတြ ့ရတယ္။ အထဲမွာလဲ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ ဆန္အိတ္ ၊ ဆီစား နဲ ့ အေျခာက္အျခမ္းေတြ ကို ေတြ ့ရတယ္။ ခနတာ ေတာ့ လံုျခံဳမႈရျပီ ဆိုတ့ဲ အသိ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ ၊ မိေအး နဲ ့က်ဳပ္ကိုတိုင္ေရာ ကားသံနာေထာင္လိုက္ ပစၥည္းလႈ မဲ့သူေမွ်ာ္လိုက္နဲ ့ ၊ ပစၥည္ေတြ သြားအလႈခံလိုက္ဆို တဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလဲ မျဖစ္လို ့သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလို ဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ ရိကၡာသြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမဲ့ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္ယံု ပဲေပါ့။
တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ယဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံျပီး အရာရွိၾကီးေတြ က်ေနာ္တို ့တဲတန္းေတြ ထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲတုန္းကလဲ က်ဳပ္ုက ဓါမေနာက္ပိတ္ေခြ ရိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို ့ေတာ့လဲ မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို ့တဲေတြဆီ တစ္တဲ့ခ်င္းၾကည့္ ျပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို ့လဲ ဝမ္းသာတာေပါ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူၾကီး ေတြ လာတယ္ ဆိုေတာ့။ လူၾကီးေတြ ျပန္ထြက္သြားျပီး ခနေနေတာ့ က်ဳပ္တို ့တဲေတြ ဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြေရာက္လာျပီး ဆန္အိပ္ေတြ နဲ ့ တျခားစားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြား တယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေရ႐ွည္အတြက္က်ဳပ္တို ့ကေစတနာနဲ ့လုပ္ေပးတာ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္ အေျခာက္အျခမ္းနည္းနည္းရယ္ထဲ့ထားတဲ့ အိပ္ေတြ ကို “ဒါတစ္ပတ္စာ” လို ့ေျပာျပီးေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလႈရွင္ေတြ ဆီကမွလဲ တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ ့ေျပာတယ္။
က်ဳပ္ကလဲ တစ္ခုခုဆိုရင္ ျမံဳ မေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ကလူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ လို ့ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ ့မန္နဲ ့ ဘယ္သူ ့ အကူအညီမွ မလိုဘူး ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္ ဘာညာ နဲ ့ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို ့ ကို မ်ိဳးစပါး ေပးမွာလား ၊ လယ္ေတြျပင္ေပးမွာလား ၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေမးလာေတာ့။ အဲဒီလူလဲ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲလာျပီး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့ထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို ့ ၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြ ပဲ ၾကားေနရ တယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ိဳ ့ကလြဲျပီးဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို ့အိမ္။ လူေတြ စြန္ၾကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ နဲ ့ လက္ျဖန္ ့ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအး နဲ ့ သမီးနဲ ့သား နဲ ့တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ ့သားကို လႈတဲ့ အလႈပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသာမွ အဝင္မခံဘူး စာဖို ့မ႐ွိရင္ေတာင္း စား ဆိုတဲ့ အသံ….
က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ ရဲ ့ျပဴက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္ လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ ့ သူ ့လည္ပင္း အထိအေတြ ့ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလို ပဲ က်ဳပ္ေခါင္းနဲ ့ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ ့က နာက်င္မႈ ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လက္ကို ဘယ္ေတာ့ မွ မလြတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို ့ဆီက ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ပဲ လုယူတာ၊ က်ဳပ္လက္ထဲ ကလူ နဲ ့ သူလို လူမ်ိဳးေတြ က က်ဳပ္တို ့ဘဝတစ္ခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ ့ သမီးရဲ ့အနာဂတ္ကို ဖ်က္ျပစ္တာ။ က်ဳပ္တို ့တစ္ရြာလံုးကိုဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္နဲ ့ ဘဝတူေတြ ကလဲ ခ်ၾကပါေတာ့လား။ ထမင္းစားရယံုနဲ ့ က်ဳပ္တို ့ဘဝ ရပ္တည္လို ့မွ မရတာ ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ိဳးစပါး။ ဘယ္သူေတြ ကေရာ က်ဳပ္တို ့ကို အျမဲလႈေနႏိုင္မလဲ တစ္လလား၊ ဆယ္လလား ၊ တစ္ႏွစ္လား ။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ပဲ သူမ်ား လႈတာကို တစ္သက္လံုးထိုင္ စားေနမယ္ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို ့ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ ။ ဘုရားကြ်န္လား၊ သူဖုန္းစားလား ၊ ဒုကၡိတေတြလား ။ ခ်ၾကပါေတာ့လား က်ဳပ္နဲ ့ ဘဝတူလူေတြရယ္ ။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့မလို ့လား။ က်ဳပ္ တို ့ လူမ်ိဳးေတြက ခႏၱီပါရမီေကာင္း တာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား ။ ဓါမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို ့လား ။ ေမးခြန္ေတြ ရဲ ့အေျဖကို ႐ွာမေတြ ့ခင္ပဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို ့။ ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရ တာက ဧရာမ သေဘၤာၾကီး ။ မိေအးနဲ ့ ကေလးေတြ လဲ ေပ်ာ္လို ့။
ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ႈးတစ္ေယာက္စိတ္ေဖာက္ျပီး ဥကၠ႒ ၾကီး ကို လည္္ပင္းထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္လို ့ဥကၠ႒ ၾကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္းေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလႈရွင္ေတြ နဲ ့ အလႈခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္း မွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ ့ က်မ အမ်ိဳးသား သေဘၤာေတြ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မဲ့လူေတြ သြားေခၚေနတယ္လို ့ ငိုတစ္ခါရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္ ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုလူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။
မိုးထက္ေန
